ସାରଳା ମହାଭାରତ

ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଶୁଣ ବଇବସୁତ ମନୁ

ଚିତ୍ରସେନ ଗନ୍ଧର୍ବ ଯାଇଥିଲା ମଧ୍ୟ୍ୟ ଯେ ଭୁବନୁ ।୧।

ପୂଜାବିଧି କରି ବଇବସୁତ ମନୁ ଯେ ବୋଇଲା

ବାସବର ପୁତ୍ର କିମ୍ପେ ମୃତୁ ମଣ୍ଡଳେ ଥିଲା ।୨।

ଅଗସ୍ତିୟେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ପୂର୍ବର ଯେ କଥା

କହିବା ସଞ୍ଚପି ତୋତେ ସତ୍ୟଯୁଗର ବାରତା ।୩।

ଆହୋ ସତ୍ୟଯୁଗେ ବଇଶାଖ ମାସ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ତୃତୀୟାର ତିଥି

ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ର ଯେ ବାର ଅଟଇ ବୃହସ୍ପତି ।୪।

ଯୁଗାଦ୍ୟ ତିଥି ଯେ ସେ ବସନ୍ତ ଉତ୍ସବ ଯାତ

ଇନ୍ଦ୍ର ସହ ଦେବତାଦୀ ବିଜୟ ସମସ୍ତ ।୫।

ଚଉଷଠି କୋଟି ଯେ ଅମର ବିଳାସୁଣୀ

ତାଣ୍ଡବ ଭରହରଷେ ଲାଗିଛି ଖଟଣି ।୬।

ତିଳୋତ୍ତମାର ପୁତ୍ର ଚିତ୍ର ଯେ ବାହନ

ଶରଗୁଣା ବାଦ୍ୟ ଘେନିଣ ସେ କରୁଛି ଗାୟନ ।୭।

ଭରହରଷ ତାଣ୍ଡବ ସେ ମହାରସ ଭୋଳେ

ହରଷେ ଇନ୍ଦ୍ରଦେବତା ତାହାଂକଇ ଦିଲେକ ତାମ୍ବୋଳେ ।୮।

ବିଶେଷ ଗ୍ରୀଷମକାଳ ଆଉ ଭରହ ସଂଗୀତା

ଅଧରେ ସୁଖନ୍ତେ ସେ କଲା ତାମ୍ବୋଳ ଭୂକତା ।୯।

ଆହୋ ଚଇତନ ପ୍ରିୟରସ ଭୋଳେ ବିଦ୍ୟାଧର ତାମ୍ବୋଳ ଭୂଞ୍ଜି

ଅବିଶ୍ରାମେ ପ୍ରିୟରସେ ବୃନ୍ଦାଅର୍କେ ଭଜି ।୧୦।

ଗହ ଗହ ଶବଦ ତିମ୍ବୁରୁ ରସ ବାଣୀ

ସୁରସିଦ୍ଧ ମୁନି ଲାଗିଅଛନ୍ତି ଖଟଣି ।୧୧।

ପଦବନ୍ଧ ସାରି ଉଭା ହୋଇଲା ବ୍ରହ୍ମାଂକ ଛାମୁରେ

ତାମୂଳିକ ପଡ଼ିଲା ଯାଇ ବ୍ରହ୍ମାଂକ ଅଂଗରେ ।୧୨।

ଭୟେଣ ବିଦ୍ୟାଧର ରସଭଗ୍ନ କଲା

ଅନୀତ ଦେଖିଣ ପିତାମହ ନ ସହିଲା ।୧୩।

କୋପେଣ ଶାପ ତାକୁ ଦିଲାକ ଜଗଦ୍ଧାତା

ଦେବସ୍ଥାନେ ପିକ ପକାଇ କଲୁ ଅପ୍ରତିଷ୍ଠା।୧୪।

ଆରେ ୟେଡ଼େ ମତ୍ତଗର୍ବ ଅଟୁରେ ମହାଦୁଷ୍ଟ

ୟେ ଦେବ ଆସ୍ତାନେ ମୋତେ ପକାଇଲୁ ଉତିଷ୍ଠ ।୧୫।

ଯାଅ ତୁ ମୃତୁ ମଣ୍ଡଳେ ଜାତ ହିୁଅସି ଶୂକର

ୟେହି ମୁଖରେ ତୁରେ ବିଷ୍ଠା କରସି ଆହାର ।୧୬।

ଶୁଣିଣ ବିସରିଲା ଅମର ରେଖାର ନାତି

କିଞ୍ଚିତ ଦୋଷକୁ ଧାତା ଦିଲୁ ବହୁତ ଶାସ୍ତି ।୧୭।

ତୋହୋର ବଚନେ କରି ମୁଁ ପାଇବି ବହୁତ ଦୁଖ

କାରଣ କହିବା ମୋତେ କେତେ ଦିନେ ହୋଇବି ମୋକ୍ଷ ।୧୮।

ଆରେ ସତ୍ୟଯୁଗ ସତର ଲକ୍ଷ ଅଠାଇଶି ସହସ୍ର ବରଷ

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗ ବାରଲକ୍ଷ ଛୟାଣୋଇ ସହସ୍ର ବରଷ ।୧୯।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗେ ଆଠଲକ୍ଷ ନବସହସ୍ର ପରିଯନ୍ତେ

ମୁକତ ହୋଇବୁ ତୁ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକୁ ଦେଖନ୍ତେ ।୨୦।

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ବୋଇଲେ ସେ ବିଦ୍ୟାଧର ପାଶେ

ହୋଇବୁ ମୋକ୍ଷ ତୁହି ଚଉବିଂଶ ଲକ୍ଷ ଚଉତ୍ରିଶ ସହସ୍ର ବରଷେ ।୨୧।

ଶୁଣ ହୋ ମନୁପୁରୁଷ ସତ୍ୟଯୁଗେ ପିତାମହର ଶାପ୍ୟେ

ସେ ଚିତ୍ରବାହାନ ମୃତୁ ମଣ୍ଡଳେ ଉପୁଜିଲା ଶୂକର ରୂପେ ।୨୨।

କାଳନ୍ଦୀ ନାମେ ନଗ୍ରେ କାଳେବର ନାମ ବନ

ତହିଂ ଯାଇଂ ଶୂକର ରୂପେ ବୋଇଲା ଉତପନ୍ନ ।୨୩।

କାଳିନ୍ଦୀ ନଦୀ ତୀରକୁ ସେ ରାତ୍ରେ ନିତ୍ୟେ ଯାଇ ଚରି

ପିତାମହର ଶାପ୍ୟ ସେ ବିଷ୍ଠା ଆପ୍ୟାନ କରି ।୨୪।

ମାଈ ଶୂକରି ତୁଲେ ସେ କଲାକ ଅଭିଳାଷ

ବରେହା ରୂପେ ତାର ହୋଇଲା ଅପାର ବଂଶ ।୨୫।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗେ ମ୍ଳେଚ୍ଛଦେଶର ରାଜା ମଙ୍ଗଳସେନ ନୃପତି

ମୃଗୟା ନିମନ୍ତ୍ରେଣ ଅଇଲା ସେ ପ୍ରତାପ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ।୨୬।

ଗ୍ରୀଷମ ଋତୁ ଯେ ସେ ବଇଶାଖ ମାସ

ଭୃଗୁବାର ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ର ତୃତୀୟା ଦିବସ ।୨୭।

ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସେ ଦିନେ ପାଇ ଅଭିଶାପ

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ସେ ଦିନରେ ଖଣ୍ଡିଲା ତାହାର ପାପ ।୨୮।

ମଙ୍ଗଳସେନ ନୃପତି ବନେ ବୁଲଇ ବେଣ୍ଟ ପାରିଧି

ନାରାଜ ଘାତ କରି ସେ ଶୂକରକଇଂ ବିନ୍ଧି ।୨୯।

ରାଜାର ନାରାଜେଣ ତୁଟିଲା ତାର ନିଜ ପ୍ରାଣ

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଇଲେ ତୁ ମାତଳି ପୁଷ୍ପେକ ରଥ ଘେନି ଯାଅ ୟେହିକ୍ଷଣ ।୩୦।

ଶାପରୁ ମୁକତ ଯେବେ ହୋଇଲା ମୋହୋର ପୁତ୍ର

ବିମାନେ ବସାଇଣ ଆଣସି ତୁରିତ ଚିତ୍ରରଥ ।୩୧।

ବାସବର ବଚନେ ଚଳଇ ମାତଳି

କାଳେବର ବନେ ଯାଇଣ ତତକ୍ଷଣେ ମିଳି ।୩୨।

ନିକଟେ ବିବାନ ନେଇ କଲା ସନ୍ନିଧାନେ

ଧଇଲେ ପାଛତ୍ର ବିଦ୍ୟାଧରମାନେ ।୩୩।

ସହସ୍ରେ ପାଟଛତ୍ର ବେନିଲକ୍ଷ ଆଲମ୍ବ

ଉଦଣ୍ଡ ଚାରିଲକ୍ଷ ତିନିଲକ୍ଷ ବିଳମ୍ବ ।୩୪।

ଛାମୁର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବନ୍ଧା ଶଙ୍ଖ ଫୁରଇ ୟେକଲକ୍ଷେ

ବିମାନେ ବିଦ୍ୟାଧର ଯାଇ ବିଜୟ କଲା ପ୍ରତକ୍ଷେ ।୩୫।

ଆକାଶେ ବିମାନ ବାହଇ ମାତଳି ସାରଥି

ଅନେକ ରତ୍ନ ଅଳଙ୍କାର ଭୂଷଣ ମହାଛତ୍ରୀ।୩୬।

ଅଜଙ୍ଗମ ସମାନେ ଶ୍ରୀଭୁଜେଣ ଧନୁ

ଦିବ୍ୟ ଅବତାର ହୋଇ ସେ ତିଳୋତ୍ତମାର ତନୁ ।୩୭।

ମାତଳି ବିମାନ ବାହୋଇ ଆକାଶ ମାର୍ଗେ

ଚଳଇ ବିଦ୍ୟାଧର ଗମଇ ଅତିବେଗେ ।୩୮।

ଆହୋ ଚଇତନ କଥାର ରଙ୍ଗରସ

ବିଚିତ୍ର କଥାୟେ ଶୁଣନ୍ତେ ହରଷ ।୩୯।

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ସିନ୍ଧୁକୂଳେ ଜମ୍ବବତୀର ଦୁଲାଳୀ

ସଚଳା ନାମେ କନ୍ୟା ତାହାର ପିଅର ବନମାଳୀ ।୪୦।

ଲକ୍ଷେକ ପରିବାର ଘେନି ସେ ସଚଳା ସୁନ୍ଦରୀ

ଦ୍ୱାରକାଉଂ ବାହାର ହୋଇଲା କ୍ଷୀରୋଦ୍ରେ ସ୍ରାହାନ କରି ।୪୧।

ଜଳକ୍ରୀଡ଼ା ରଙ୍ଗେ ଖେଳନ୍ତେଣ ସେ ଦୁଲାଳୀ

ଚିତ୍ରସେନ ଗନ୍ଧର୍ବ ସନ୍ନିଧ୍ୟ୍ୟେ ଯାଇଂ ମିଳି ।୪୨।

ଯାଆନ୍ତେଣ ସୁନ୍ଦରୀ ଜଳେ ଦେଖିଲା ତାର ଛାୟା

ଉର୍ଦ୍ଧମୁଖ କରି ଆକାଶକୁ ଚାହଂଇ ସେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତନୟା।୪୩।

ବିଦ୍ୟାଧରକୁ ଚାହୁଂଅଛଇ ଆକାଶ ଅବଲୋକନେ

ସଚଳାଂହି ଚାଂହିଲା ନିରୋପି ବେନି ନୟନେ ।୪୪।

ମଦନେ ଅସାଷ୍ଟମ ହୋଇଲାନି ବଳୀ

ଚିତ୍ରସେନ ମଦନେ ନୁଆରଇ ଚଳି ।୪୫।

ମାତଳିକି ବୋଇଲା ବିମାନ ମୋର କର ଭୂମିଗତେ

ୟେହିକ୍ଷଣି ସୁନ୍ଦରୀ ବରିବ ଜାଣ ମୋତେ ।୪୬।

ଚିତ୍ରସେନ ବଚନେ ବୋଇଲା ମାତଳି ସାରଥି

ଦ୍ୱାରିକା ନିକଟ ହୋଇଣ ସେ ବାସୁଦେବର କତି ।୪୭।

ଚିତ୍ରସେନ ବୋଇଲା ୟେ ଯୋଗାଇ ଅମର ଭୁବନକୁ

ପ୍ରାପତ ହୋଇଲା ଦ୍ରବ୍ୟ ୟେ ନ ଛାଡ଼ଇ ମୁକୁ ।୪୮।

ଧାତିକାରେ ରଥ ନେଇ କଲାକ ସିନ୍ଧୁକୂଳେ

ତେଜିଲା ଲଜ୍ଜା ସୁନ୍ଦରୀ ମଦନ ରସଭୋଳେ ।୪୯।

କରେଣ ସୁନ୍ଦରୀ ଯେ ଘେନିଲା ରତ୍ନମାଳୀ

ଚିତ୍ରସେନ କଣ୍ଠରେ ଲମ୍ବାଇଲା ବାଳୀ ।୫୦।

ସ୍ତିରୀ ରତ୍ନ ନାୟେକା ସେ ଜଗତ ମୋହିନୀ

ବେନିଭୁଜେ ଚିତ୍ରସେନ କୋଳେଣ ତାହାକଇଂ ଘେନି ।୫୧।

କନ୍ୟା ଘେନି ବିଜୟେ ପୁଷ୍ୟକ ବିମାନେ

ଧାତିକାରେ ଚିତ୍ରସେନ ଗଲା ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନେ ।୫୨।

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଯାଇ ଚିତ୍ରସେନ ଅମର ପୁରେ

ସେ କନ୍ୟାକୁ ଲୁଚାଇଲା ମାତଳି ନବରେ ।୫୩।

ବାସବକୁ ଦରଶନ କଲା ବିଦ୍ୟାଧର

ଦେଖି କୁମାରକୁ କୋଳେ ଧଇଲେ ପୁରନ୍ଦର ।୫୪।

ଶାପରୁ ମୁକତ ଯେ ହୋଇଲା ଚିତ୍ରସେନ

ଅପକ୍ଷରୀମାନେ କଲେ ଅର୍ଘ୍ୟରେ ବନ୍ଦନ ।୫୫।

ସଚଳାର ତୁଲେ ଥିଲେ ଯେତେକ ପରିବାରୀ

ଧାତିକାରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ସେ ଦ୍ୱାରାବତୀ ପୁରୀ ।୫୬।

ଆସ୍ତାନ ଉପରେ ଯେ ବିଜୟେ ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ

ରଇବ୍ରତ ପରବତେ ବିଜେ ବସନ୍ତଉତ୍ସବ ଯାତ୍ରା ବିଧାନ ।୫୭।

ନନ୍ଦ ବସୁଦେବ ଯେ ଅକ୍ରୂର ଉଦ୍ଧବ

ସାତୁକୀ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ଯେ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ ଯାଦବ ।୫୮।

ସୁମନ୍ତେକ ସସ୍ରାଜିତ ଶଉନିକ ଆଦିକରି

ସାତବଂଶ ଯାଦବ ଆସ୍ତାନେ ଛନ୍ତି ପୂରି ।୫୯।

ଯଦୁବଂଶ ଭୋଜବଂଶ ଅନ୍ଧେକ ବଂଶ ହଇହୟ ବଂଶ ଆଦି କରି

ବୃଷ୍ଟିବଂଶ କୁକୁର ବଂଶ ଚୋହାଣ ବଂଶ ଆସ୍ତାନେ ତଳେ ଛନ୍ତି ପଟୁଆରୀ ।୬୦।

ୟେମନ୍ତେ ସମୟେ ଲକ୍ଷେକ ପରିବାରୀ

ଅନେକ କ୍ରୋଧ ଅବସ୍ତାୟେ ସେ କହନ୍ତି ସୁନ୍ଦରୀ ।୬୧।

ଶୁଣ ଭୋ ଦେବ ଯଦୁବଂଶ ଶିରୋମଣି

କ୍ଷୀରୋଦ୍ର ସ୍ରାହାନେ ଯାଇଥିଲା ତୁମର ଦୁଲଣୀ ।୬୨।

ବାସବର ନନ୍ଦନ ଯେ ନାମ ଚିତ୍ରସେନ

ସଚଳା କନ୍ୟାକଇଂ ହରିନେଲା ଅମର ଭୁବନ ।୬୩।

ଆଚମ୍ବିତ ବାରତା ଆସ୍ତାନ ଲୋକେ ଶୁଣି

ସମସ୍ତେହେଂ ବସିଲେ ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ଜାଣି ।୬୪।

ଆସ୍ତାନ ଉପରୁ ବେଗେ ଯେ ଉଠିଗଲାକ ସାତୁକୀ

ଧାତିକାରେ ଗମିଲା ରାମକୃଷ୍ଣର ତହିଂକି ।୬୫।

ଦିବ୍ୟ ଅବତାରେ ସ୍ୱାମିୀ ଯାତ୍ରାଯୋଗେ ସଜ

ସାତୁକୀ ବୋଇଲା ଆହୋ ଶୁଣିମା ଦେବରାଜ ।୬୬।

ସମୁଦ୍ର ସ୍ରାହାନଠାରୁ ସଚଳା କନ୍ୟାକୁ

ଚିତ୍ରସେନ ହରିନେଲା ବଳତ୍କାରେ ଅମର ଭୁବନକୁ ।୬୭।

ଶୁଣିଣ ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହୋଇଲେ ଜଗନ୍ନାଥେ

ୟେତେ ଭରସା ଚିତ୍ରସେନର ବଳିଲା କେମଂନ୍ତେ ।୬୮।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ତୁ ନ କହ ବଳରାମଂକୁ

ୟେହିକ୍ଷଣି ଧାଇଂବେ ସେ ଅମର ଭୁବନକୁ ।୬୯।

ବିଜୟେ ବାସୁଦେବ ଆସ୍ତାନେଣ କରି

ସମସ୍ତେ ବିସ୍ମୟେ ଯେ ଦ୍ୱାରାବତୀ ପୁରୀ ।୭୦।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ହୋ ୟେ କେବଣ ବିଚାର

ବାରତା ପାଇଣ ବିଜୟେ କଲେ ବଳେବର ।୭୧।

ବଳରାମ ବୋଇଲେ କିସ ବିଚାରୁ ଦେବରାଜ

ଅମର ଭୁବନକୁଇଂ ହରି ଦଣ୍ଡ ବେଗେ ସାଜ ।୭୨।

ଭାଞ୍ଜିବି ଅମରପୁର ନ ଥୋଇବି ଇନ୍ଦ୍ରଦେବା

ବିଦ୍ୟାଧର ଆଦିକରି କେ ରକ୍ଷାକରଇ ଆଜ ଅବା ।୭୩।

ଯଦ୍ୟପି ଧାତା ଈଶ୍ୱର ଆସିବେ ପରିଘାଇ

ଆନ ଇନ୍ଦ୍ର ସ୍ଥାପିବଇଂ ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ କଲି ମୁହିଂ ।୭୪।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ଦେବ କୋପକର ଶାନ୍ତି

ଇନ୍ଦ୍ରଦେବତାକଇଂ ଆମ୍ଭର କୋପ ନୋହଇ ଯୁଗତି ।୭୫।

ବାସବ ନ ଜାଣଇ ଅବା ଚିତ୍ରସେନ ନେଲା ହରି

ପିତାଂକୁ ନ କହି ସେ ଥୋଇଲା ଗୋପ୍ୟକରି ।୭୬।

ୟେଥିରେ ତଦନ୍ତ ଯେବେ ଦେବଇନ୍ଦ୍ର ଜାଣିଥାନ୍ତା

ସଚଳାକଇଂ ଘେନିଣ ସେ ବହନେ ଆସନ୍ତା ।୭୭।

ଭୋ ଦେବ ନୀଳାମ୍ବର ଇନ୍ଦ୍ରକଇଂ କୋପ ନ କର

ଅମରକଇଂ ଦୂତ ପଠିଆଇବା ଆମ୍ଭର ।୭୮।

ବାରତା ପାଇଣ ଯେବେ ଇନ୍ଦ୍ର ନ ଆଣଇଂ କୁମାରୀ

ତେବେ ସେ ନାଶ କରିବା ଅମର ସ୍ୱର୍ଗପୁରୀ ।୭୯।

ୟେତେ ବୋଲି ରାମଂକୁ ସମାର୍ଜିଲେ ଶ୍ରୀପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ

ଶୁଣିକରି ଶାନ୍ତି ଭଜିଲେ ଦେବ ବଳରାମ ।୮୦।

ସାତୁକୀ ଅକ୍ରୂର ସେ ଦୁହିନ୍ତି ହକାରି

ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଦୁହେଂ ଯାଅ ହୋ ଅମର ସ୍ୱର୍ଗପୁରୀ ।୮୧।

ତ୍ରିଦଶ ଦେବତାୟେ ବସିଥିବେ ଆସ୍ତାନେ

ସଭାରେ ଯାଇଣ ତୁମ୍ଭେ ଯେ କହିବ ସର୍ବ ବିଦ୍ୟମାନେ ।୮୨।

ସ୍ୱାମୀର ବଚନେ ଯେ ଅକ୍ରୂର ସାତୁକୀ

ଦୁହେଂ ଚଳିଗଲେ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ତହିଂକି ।୮୩।

ବଇଶାଖ ମାସ ଶୁକଳପକ୍ଷ ତୃତୀୟାର ଦିନ

ବୃହସ୍ପତି ବାର ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ର ବିଦ୍ୟମାନ ।୮୪।

ସେ ଦିନ ବସନ୍ତ ଉଚ୍ଛବ ଯାତ୍ରାର ବିଧାନେ

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର କୁବେର ବରୁଣ ତ୍ରିଦଶ ଦେବତାଗଣମାନେ ।୮୫।

ପବନ ତପନ ଅସିତ ଭୃଗୁ ଯେ କଶ୍ୟପେ

ଯମ ଅନଳ ଗ୍ରହଗଣେ ସମସ୍ତେ ଅଛନ୍ତି ସମୀପେ ।୮୬।

ନାରଦେ ଧରିଛନ୍ତି ସାରଙ୍ଗ ସପତସ୍ୱର ବେଣୀ

ତାଣ୍ଡବ ରସ ଭରହରଷେଣ ଲାଗିଛି ଖଟଣି ।୮୭।

ୟେମନ୍ତେର ସମୟେ ସାତୁକି ଅକ୍ରୂର

ପୁଷ୍ୟେକ ଆରୋହି ଯାଇଂ ମିଳିଲେ ଅମର ସଭାର ।୮୮।

ଶତେକ ପାବଚ୍ଛ ତଳେଣ ଥାଇ ପରିଣାମି

ଆସ୍ତାନେ ଥାଇ ତାଂକୁ ଦେଖିଲେ ପୁରନ୍ଦର ସ୍ୱାମୀ ।୮୯।

ନାରଦେ ନୃତ୍ୟ ରୁହାଇଲେ ସାତୁକୀକି ଦେଖି

କିସ ଅର୍ଥେ ମାଧବି ତୁ ବିଜେକଲୁ ୟେଥିକି ।୯୦।

ତହୁଂ ଆସ୍ତାନର ତିନି ପାବଚ୍ଛର ତଳେ ପରିଣାମି

ଅବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣିମା ଭୋ ଦେବସ୍ୱାମୀ ।୯୧।

ଦୂତଂକଇ ଦେଖି ପଚାରଇ ପୁରନ୍ଦର

କେଉଂଣ କାରଣେ ୟେଥେ ହୋ ଗବନ ତୁମ୍ଭର ।୯୨।

କହନ୍ତି ଅକ୍ରୂର ସାତୁକୀ ଯୋଡ଼କରି ବେନିକର

ଶୁଣ ଦେବସ୍ୱାମୀ ସ୍ୱର୍ଗପୁର ପୁରନ୍ଦର ।୯୩।

ଯେଉଂଣ କାରଣେ ଆମ୍ଭେ କଲୁଂ ଗବନ

ଆମ୍ଭନ୍ତ ପେଷିଲେ ସ୍ୱାମୀ ହରି ବଳରାମ ।୯୪।

ବୋଇଲେ ଦେବ ମଘବାନଂକୁ କହିବ ତୁମ୍ଭେ ଯାଇଂ

କିମ୍ପାଇ ଅନୀତି ଆଚରିଲାକ ସେହି ।୯୫।

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଇଲେ ହୋ ୟେ କେଉଂଣ ଚରିତ

କେଉଂଣ ଅନ୍ୟାୟ ଆମ୍ଭର ଦେଖିଲେ ହରି ହଳହାଥ ।୯୬।

କହନ୍ତି ବେନିଦୂତେ ଶୁଣିମା ବଜ୍ରଧାରୀ

ଭୋ ସ୍ୱାମୀ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଂକର ଭାରିଯା ଜମ୍ବୋବତୀ ନାରୀ ।୯୭।

ସଚଳା ବୋଲି କରିଣ ତାହାଂକର ଦୁହିତୀ

ପ୍ରତକ୍ଷ ରମ୍ଭା କି ମେନକା ରୂପବନ୍ତି ।୯୮।

କ୍ଷୀରୋଦ୍ର ସ୍ରାହାନେ ସେ ଆସିଥିଲା ସୁନ୍ଦରୀ

ଚିତ୍ରସେନ ଗନ୍ଧର୍ବ ତାହାକଇଂ ଆଣିଲାକ ବଳେ ହରି ।୯୯।

ଧାଇଂ ମୁଦୁସୁଲୀଂକ ତହୁଂ ପାଇଣ ବାରତ

ଶୁଣିଣ ମହାକୋପ କଲେ ଦେବ ହଳହାଥ ।୧୦୦।

ଦଣ୍ଡ ସାଜ ବୋଲି ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ଦେବହଳୀ

ଶୁଣି ସମାର୍ଜନା କଲେ ଦେବ ବନମାଳୀ।୧୦୧।

ଆମନ୍ତ ପଠିଆଇ ଦିଲେ ଦେବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

କନ୍ୟାଗୋଟି ଆମ୍ଭ ତୂଲେ ସମର୍ପଣ କର ହୋ ମଘବାନ ।୧୦୨।

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ବିଷାଦ ହୋଇଲା ତାହାଶୁଣି

ତବଦ ହୋଇଣ ସେ ବସିଲା ବଜ୍ରପାଣି ।୧୦୩।

ସମସ୍ତ ଦେବତାୟେ ଶୁଣି ହୋଇଲେ ଆଶ୍ରିଜ

କରେ କରତାଳ ଦେଇ ହସିଲେ ଈଶ୍ୱର ଦେବରାଜ ।୧୦୪।

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ତୁ ତ ଜଗତର ଗୁରୁ

ୟେ ମହାସଭାୟେ ବସି ତୁ କିଂପେ ହାସ୍ୟକରୁ ।୧୦୫।

ଆମ୍ଭର ବିଚାରକଇଂ ୟେ କଥା ବଡ଼ାଇ ଦୁଲଭ

ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦେ ଦୁହେଂ ହୋଉଅଛନ୍ତି ଅଭାବ ।୧୦୬।

ଯୁଗତେ ବିଚାରେ ଯେବେ ସମର୍ପିବା ଶ୍ରୀହରି କୁମାରୀ

ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦେ ପୀରତି ହୋଇବ ୟେକସରି ।୧୦୭।

ବଳାତକାର କଥା ହୋଇବ ନା ଅନୁଗତ

ବଳରାମ କୋପକଲେ ଆକାଶ ହୋଇବ ରାସାଂଗତ ।୧୦୮।

ବଡ଼ାଇ ଦୁରାପଦ କଥା ଲାଗଲା ଭାଳୁଅଛୁଂ ଆମ୍ଭେ

କେମନ୍ତେ ବିଚାରି ଈଶ୍ୱର ହାସ୍ୟକଲ ତୁମ୍ଭେ ।୧୦୯।

ଈଶ୍ୱରେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ହସିଲୁ ବିଚାରେ

ବତିଶ ସହସ୍ର କନ୍ୟା ସେ ହରିଲା ବଳାତକାରେ ।୧୧୦।

ଆପଣେ ପରସ୍ତିରୀମାନ ବଳେ ହରିନେଇ ପାରଇ

ତାହାର ବେଳେ କିଂପେ ସହିତ ନୁଆରଇ ।୧୧୧।

ବଜ୍ରନାଭର ଦୋହିତା ହରିଲା ପ୍ରଭାବତୀ

ବାଣାସୁର ଘରୁ ଉଷାକୁ ହରିଲା ତାର ନାତି ।୧୧୨।

ଆପଣେ ଥାଇଂଣ ସେ ୟେଥକଇଂ କଳି ଭିଆଇଲା

ବୃହସ୍ପତିର ଭାରିଯା ନେଇ ଚନ୍ଦ୍ରେ ଦିଆଇଲା ।୧୧୩।

ତାହାରେଣ ନାଶଗଲେ ବୃହସ୍ପତି ଦେବଗୁରୁ

ଅନେକ ଅଭିମାନ ସହିତେ କେ ପାରୁ ।୧୧୪।

ଆହୋ ବାଣାସୁର ଘରେ କନ୍ୟାଛାର ପାଇଂ

ମୋହୋର ତୁଲେ ଅନେକ ଦ୍ୱନ୍ଦ ଯେ ଲଗାଇ ।୧୧୫।

ଶିବଗଣନ୍ତ ମୋହୋର ସମସ୍ତ ନାଶକଲା

ମୋହୋର ଦେଖନ୍ତେ ବାଣାସୁରର ନଅଶ ଅଠାଣଇ ଭୁଜ ଛେଦି ପକାଇଲା ।୧୧୬।

ସମୋଦ୍ର ମନ୍ଥନୁଂ ଜାତ ହୋଇଲା ପାରିଜାତକ ତରୁ

ସମସ୍ତେ ବୋଇଲେ ୟେହା ଇନ୍ଦ୍ର ଭୋଗକରୁ ।୧୧୭।

ଅନେକ ଦ୍ୱନ୍ଦକଲା ସେ ବାସବର ତୁଲେ

ପାରିଜାତକ ତରୁ ନେଲା ଭରିଯାର ବୋଲେ ।୧୧୮।

ସମସ୍ତେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭ ବୋଲ ନ କଲା ସେ ୟେକା

ସେ ପାରିଜାତ ତରୁ ନେଇ ରୋପିଲା ଦ୍ୱାରିକା ।୧୧୯।

ଆରେ ଆରେ ସାତୁକୀ ତୁମ୍ଭେ ପରିସ୍ତିରୀ ହରିପାର

ୟେବେ ତୁମ୍ଭର ବେଳେ ସହିତ ନୁଆର ।୧୨୦।

ତୁମ୍ଭେ ପାରିଜାତକ ହରିଲ ଚିତ୍ରସେନ ହରିଲା ତୁମ୍ଭର କୁମାରୀ

ପାରିଜାତକ ପାଇଂ ଯେ ସଚଳା ପାଲଟା କୁମାରୀ ।୧୨୧।

ସାତୁକୀ ଅପମାନ ଈଶ୍ୱର ବଚନ ଶୁଣି

ନ ପୁଣ ଇନ୍ଦ୍ରକୁ ରକ୍ଷାକରି ନୁଆରଇ ଶୂଳପାଣି ।୧୨୨।

ଈଶ୍ୱର ବୋଇଲେ ତୁ କହ ବେଗେ ଯାଇଂ

ଆମ୍ଭର ତହିଂକି ସେ ଆଜି ଆସନ୍ତୁ ବେନିଭାଇ ।୧୨୩।

ମୁହିଂ ସମର କରିବି ବାସବର ପାଇଂ

ଆସନ୍ତୁ କି ନାହେ ସେ କେତେ ଦଣ୍ଡ ବାହି ।୧୨୪।

ସାତୁକୀ ବୋଇଲା ସ୍ୱାମୀ ତୁମ୍ଭେ କହୁଅଛ ୟେବେ

ରାମକୃଷ୍ଣ ଜିଣି ନୁଆରିଲ ବାଣସୁରର ପ୍ରସ୍ତାବେ ।୧୨୫।

ଈଶ୍ୱର କୋପକଲେ ସାତୁକୀର ବଚନେ

ଭୟେଣ ସାତୁକୀ ଚଳିଲା ପୁଷ୍ୟେକ ବିମାନେ ।୧୨୬।

ଈଶ୍ୱରେ ବୋଇଲେ କହ ଯାଇ କୃଷ୍ଣ ବଳେବର

ଇନ୍ଦ୍ରଦେବତା ପାଇଂ ସମର ହୋଇଲା ମୋହୋର ।୧୨୭।

ସାତୁକୀ ଅକ୍ରୂର ଚଳିଲେ ଅଭିମାନେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇ ଦ୍ୱାରାବତୀ ଭୁବନେ ।୧୨୮।

ଶ୍ରୀ ରାମକୃଷ୍ଣ ଯେ ପଚାରିଲେ ବାଣୀ

ସାତୁକୀ ବୋଇଲେ ଦେବ ଶୁଣିମା ଚକ୍ରପାଣି ।୧୨୯।

ସ୍ୱାମୀ ଅପାର ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ସେ କହିଲେ ବିଶ୍ୱନାଥେ

ବୋଇଲେ ଦଣ୍ଡ ଘେନି ଆସନ୍ତୁ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନିଭ୍ରାଥେ ।୧୩୦।

ବୋଇଲେ ୟେ ଘାନି ସେ ସମର କୁତୂହୋଳ ହୋଇବେ ସରୂପ

ସେ ଚିତ୍ରସେନ ଭାଞ୍ଜିଲା ରେ ତୁମ୍ଭର ହାଦେ ଦର୍ପ ।୧୩୧।

ଆରେ ୟେବେ କିମ୍ପେ ସେହି ନୁଆରିଲ ୟେକା କନ୍ୟାଗୋଟି

ବାଣସୁର ପୁରେ ମୋହୋର ତୁଲେ ସମର କଲାଟି ।୧୩୨।

ଈଶ୍ୱରେ ବୋଇଲେ ସେ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ହରିଲେ କୁସୁମ ପାରିଜାତ

ତହିଂକି ପାଲଟି ହୋଇଲା ସେ ସଚଳା ଦୁହିତ ।୧୩୩।

ସ୍ୱାମୀ ସମସ୍ତ ଦେବତାୟେ ସଭାରେ ଛନ୍ତି ବସି

ଈଶ୍ୱର ବଚନେ ସମସ୍ତେହେଂ ନାକମଳି ହସି ।୧୩୪।

ଶୁଣିଣ କୋପାନଳ ଦେବ କାମପାଳେ

କୋପେ ବୁଲାଇଲେ ଦେବ ସଉଦନ ମୂଷଳେ ।୧୩୫।

ସାଜ ସାଜ ବୋଲି ଶୁଭିଲା ଗରୁଡ଼ାକ

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ କମ୍ପିଲା ବଳଦେବଂକର ହାକ ।୧୩୬।

ଆହୋ ଚଇତନ ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ଦେବତା

ସଭାୟେଣ ଉଭା ସେ ହୋଇଲେ ସୁରନାଥା ।୧୩୭।

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ଶୁଣିମା ଶୂଳଧାରୀ

ଅମର ନାଶଯିବେ ମୋର ବଳେବର କୋପେ କରି ।୧୩୮।

ସଚଳା କନ୍ୟାକୁ ଯିବଇଂ ମୁହିଂ ଘେନି

ଦ୍ୱାରିକାୟେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଚରଣେ କରବି ଦୟିନି ।୧୩୯।

ଈଶ୍ୱର ବୋଇଲେ ଆହୋ ଶୁଣସି ସୁରପତି

ତ୍ରିଦଶ ଦେବତାୟେ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଲୁଂ ତୋର କତି ।୧୪୦।

ବ୍ରହ୍ମା ପବନ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ କୁବେର

ଗ୍ରହଗଣ ନାର୍ଘାତ ଯେ ଯମ ବଇଶ୍ୱାନର ।୧୪୧।

ବରୁଣ ସହିତେ ସମସ୍ତ ମେଘମାଳ

ସମସ୍ତେ ସତ୍ୟକର ଆମ୍ଭେ ରଖିବା ଆଖଣ୍ଡଳ ।୧୪୨।

ସଭାୟେ ଆଗ୍ୟାଂ ଯହୁଂ ଦିଲେକ ଧୂର୍ଜଟି

ବଇଶ୍ୱାନରଂକ ବଚନ ଅବା କେ ପାରିବ ମେଣ୍ଟି ।୧୪୩।

ହୋଇଲୁଂ ୟେକତ୍ୱ ଆମ୍ଭେ ତ୍ରିଦଶ କୋଟି ଦେବା

ସମସ୍ତେ ହୋଇ ଆମ୍ଭେ ଅମର ରଖିବା ।୧୪୪।

ସମସ୍ତେ ଛୁଇଂଲେ ନିରଞ୍ଜନର ପାଦୁକା

କିସ କରିବ ସେ ହରି ବହୁତ ହୋଇ ବାସୁଦେବ ୟେକା ।୧୪୫।

ଦେବତାଂକ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଶୁଣିଣ ଆଖଣ୍ଡଳ

ସ୍ୱାମୀ ବେଦବର ଜିଣି ଟିକି କୃଷ୍ଣ କାମପାଳ ।୧୪୬।

ଯେବେ ପାରିବା ତେବେ କରିବା ସାଂଗ୍ରାମ

ଜିଣି ନୁଆରିଲେ ମୁହିଂ କରିବଇଂ ସାମ୍ୟ ।୧୪୭।

ବାସବର ବଚନେ ବୋଇଲେ ସୃଷ୍ଟି କରତା

ସମରେ ଆମ୍ଭନ୍ତ କେହି ନାହିଂନା ଜିଣନ୍ତା ।୧୪୮।

ସେ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଜିଣି ନୂଆରିବେ ଆମ୍ଭେହେଂ ତାହାନ୍ତ ନୁଆରିବା ଜିଣି

ୟେ ଦୁଇବଳ ସମ ହୋଇବ ବୋଇଲେ କୁଶପାଣି ।୧୪୯।

ୟେକା ଜଣେକ ଅଛି ଦୁଇ ବଳର ଯେ ମଧ୍ୟେ

ସେ ଯାହା କତିକି ଯାଇ ସେ ଜିଣିପାରଇ ଯୁଦ୍ଧେ ।୧୫୦।

ପିତାକୁ ପୁଚ୍ଛାକଲେ ଯେ ଦେବ ବଜ୍ରପାଣି

ସେ କେବଣ ପୁରୁଷ କହ ମୁଂ ପାରିବି ଟିକି ଆଣି ।୧୫୧।

ସେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଆମ୍ଭେଟି ତେତିଶ କୋଟି ଦେବଗଣେ

ୟେତେକ ଜିଣିମାକୁ କେ ସାମରଥ ୟେକାଜଣେ ।୧୫୨।

ତାହାର ମହିମା ସେ ଜୀବନହିଂ ଧନୀ ଧନୀ

ସାଧୁ ତାହାର ପିଅର ସାଧୁ ତାହାର ଜନନୀ ।୧୫୩।

ଧାତାୟେ ବୋଇଲେ ସେ ପାର୍ଥିବ ବଂଶେ ଜାତ

କୋଇନ୍ତାଂକର ନନ୍ଦନ ସେ ତୋହୋର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ସଂମ୍ଭୁତ ।୧୫୪।

ନିର୍ବାତକପଚ ନିଶୋଧନ ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହନ

ଅଗ୍ନିଦେବତାଂକର ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି ଛଡ଼ାଇଲା ଯେଉଂଣ ଅରଜୁନ ।୧୫୫।

ସଭାରେ ବାହାସ୍ଫୋଟ ଦେଇଣ ସୁରପତି

ୟେ ମୋହର ପୁତ୍ର ଥାଉଂ କାହାକୁ ମୋର ଭୀତି ।୧୫୬।

ସେ ମୋ ସଦପୁତ୍ର ଆଉ ଭୟ କି ମୋହୋର

ତ୍ରିଲୋକ ବିଦିତ ପୁତ୍ରଗୋଟି କୀର୍ତ୍ତିକର ।୧୫୭।

ଚଉରାଶି ବେଳ ମୋତେ ନିର୍ବାତକପଚ ଦିଲା ଧାଡ଼ି

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ବେନିଯୁଗେ ନୋହିଲି ମୁଂ ତାକୁ ସରି ।୧୫୮।

ଅର୍ଜୁନ ଜାତ ହୋଇଲା ଆସି ଦ୍ୱାପର ଯୁଗେ

ନିର୍ବାତକପଚକୁ ବଧ କଲା ୟେ ମୋହୋର ରାଗେ ।୧୫୯।

ପୁଣିହିଂ ସେ ବଧକଲା ହରିଣକପଚ

ସେ ପୁତ୍ରର ପ୍ରସନ୍ନେ ମୁଂ ଅମରେ ସହସ୍ରାକ୍ଷ ।୧୬୦।

ମମ ଆତ୍ମା ଦେଇ ସେ ପୁତ୍ର ଜାତ କୟେ

ୟେଡ଼େ ଅପଚୟେ କିଂକେ ଛାଡ଼ିବ ଧନୁର୍ଜୟେ ।୧୬୧।

ଅନେକ ଅଳଂକାର ଯେ ଦେଇଣ ଦେବଇନ୍ଦ୍ର

ବୋଇଲା ମାତଳିକି ଘେନି ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ହୋ ନାରଦ ।୧୬୨।

ପାଣ୍ଡବେ ରହିଅଛନ୍ତି ଗୋକର୍ଣ୍ଣିକା ତୀର୍ଥେ

ଅର୍ଜୁନକୁ ଯାଇଂ ଘେନିଆସ ବହନ ବ୍ରହ୍ମସୁତେ ।୧୬୩।

ତୁମ୍ଭେ ବ୍ରହ୍ମା ସମାନେ ଅଟ ମହଋଷି

ତୁମ୍ଭନ୍ତ ମାତଳି ଦେଖିଲେ ଆସିବ ବହନ ମୋର ଶିଷି ।୧୬୪।

ଅନେକ ସାନନ୍ଦେ ସେ ଚଳନ୍ତି ମୁନିବର

ପୁଷ୍ୟେକ ରଥେ ବସି ମାତଳି ସଙ୍ଗତର ।୧୬୫।

ଆହୋ ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତାୟେ ଯେ ଆସ୍ତାନେ ବସିଥିଲେ

ଧାତିକାରେ ନିଶାୟେ ସେ ବାହାର ହୋଇଲେ ।୧୬୬।

ବିଚାରଇ ଶଶଧର ତାରାର ହରଣେ

ୟେକା ମୋତେ ରକ୍ଷାକଲେ ଦେବ ନାରାୟଣେ ।୧୬୭।

ତ୍ରିଦଶ ଦେବେ ଯେ ଆବୋରିଲେ ବୃହସ୍ପତି

ୟେକା ନାରାୟଣ ପ୍ରସାଦେ ମୁଂ ଜିଣିଲି ସବୁନ୍ତି ।୧୬୮।

ୟେତେକ ମନେ ବିଚାରି ସେ ଦେବ ଶଶଧର

ଧାତିକାରେ ପ୍ରବେଶ ଯାଇଂ ଦ୍ୱାରାବତୀ ପୁର ।୧୬୯।

ସମଦଣ୍ଡ ସଜ କରୁଅଛନ୍ତି ରାମକୃଷ୍ଣେ

ଚନ୍ଦ୍ରଦେବତା ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ନିକଟେ ।୧୭୦।

ଚନ୍ଦ୍ରଂକୁ ଦେଖି ପୁଚ୍ଛିଲେ ଦେବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ଦେବତାଂକ ଚରିତ କି ଦେଖିଲୁ ବିଧାନ ।୧୭୧।

ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତା କହିଲେ ବହୁତ ଦେବତାଂକର କଥା

ୟେକ କତିକେ ହୋଇଲେ ସମସ୍ତ ଦେବତା ।୧୭୨।

ନିଚୟେ ଗୋଳ ସମର ହୋଇବ ଦେବହରି

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାୟେ ସେ ବ୍ରହ୍ମାଂକୁ ପଚାରି ।୧୭୩।

ଆମ୍ଭର କତିକେ ହୋଇବେ ତ୍ରିଦଶ ଦେବେ

ଯଦୁବଂଶ ଘେନି କତିକେ ହୋଇବେ କୃଷ୍ଣ ବଳଦେବେ ।୧୭୪।

ଆମ୍ଭେ ଯେବେ ଜିଣି ପାରିବା ତାହାଂକୁ ସାଂଗ୍ରାମେ

ହାରିବା ବୋଇଲେ ମୁଂ କରିବଇଂ ହାଦେ ସାମ୍ୟେ ।୧୭୫।

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ବୋଇଲେ ଓହୋବଳ ମଧ୍ୟେ ଅଛଇ ୟେକାଜଣେ

ସେ ଯାହା କତିକି ଯିବ ଜିଣିମ ସେହୁ ରଣେ ।୧୭୬।

ଆହୋ ଇନ୍ଦ୍ର ତୋହୋର ସେ ପୁତ୍ର ଯେ ବାସୁଦେବରେ ପୀରତି

ଅର୍ଜୁନ ଯାହାର କତିକି ଯାଇ ସେ ଜିଣିମ ସବୁନ୍ତି ।୧୭୭।

ପିତା ମୁଖୁଂ ୟେସନେକ ବଚନ ଶୁଣିଣ ଦେବଇନ୍ଦ୍ର

ଅର୍ଜୁନକଇଂ ଆଣିତେ ପଠାଇଲେ ମାତଳି ନାରଦ ।୧୭୮।

ପାଣ୍ଡବେ ଅଛନ୍ତି ଯେ ଗୋକର୍ଣ୍ଣିକା ବଇତରଣୀ ତୀର୍ଥେ

ନାରଦ ଚଳିଗଲେ ଆବର ମାତଳି ସହିତେ ।୧୭୯।

ଶୁଣିଣ ମନେ ହରଷ ହୋଇଲେ ବାସୁଦେବ

ପଦ୍ମନକଇଂ ରାଇ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେକ ମାଧବ ।୧୮୦।

ବାବୁ ପଦ୍ମନ ବହନ ହୋଇ ଯିବୁ ତୁ ଗୋକର୍ଣ୍ଣିକା ତୀର୍ଥକୁ

ପୁଷ୍ୟେକ ରଥେ ବସାଇ ଆଣିବୁ ତୁ ପାଥକୁ ।୧୮୧।

ସେ ମୋହୋର ପ୍ରାଣର ସଖା ଅଟଇ ଫାଲଗୁନି

ବେଗକରି ଦ୍ୱାରିକାକୁ ଆସ ତାକୁ ଘେନି ।୧୮୨।

ଗୋସିଂହ ବୋଲିକରି ଯେ ୟେକଇ ଅସୁର

ଭାଙ୍ଗିଣ ଭଗନସ୍ତ କଲାକ ମୋହୋର ପୁର ।୧୮୩।

ତାହାକୁ ଯୁଦ୍ଧେ ନାଶକଲା ବୀର ସର୍ବସାଚୀ

ବେଳେ ବେଳେ ଦ୍ୱାରିକା ମୋ ସେହୁ ରଖିଅଛି ।୧୮୪।

ୟେସନେକ ସମୟେ ମୋତେ ଛାଡ଼ିବ ଫାଲଗୁନି

ବହନ ପଦ୍ମନ ରେ ଆସ ତାକୁ ଘେନି ।୧୮୫।

ସ୍ୱାମୀର ଆଗ୍ୟାଂୟେ ସେ ମୀନ ଯେ କେତନ

ପାଣ୍ଡବଂକର କତିକି ସେ ଚଳଇ ବହନ ।୧୮୬।

ଉଡ଼ଇ ବିବାନ ତାର ଯେ ଆକାଶର ମାର୍ଗେ

ପ୍ରବେଶ କାମଦେବ ଯାଇ ବଇତରଣୀ ନଦୀ ପଛିମ ଭାଗେ ।୧୮୭।

ନାରଦେ ବିଜେକଲେ ଯାଇଂ ପାଣ୍ଡବଂକର କତି

ଦେଖିଣ ଉଠିଲେ ଯେ ବିଚିତ୍ରବୀର୍ଯ୍ୟର ନାତି ।୧୮୮।

ପାଦାଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଇଣ ଯେ ପୂଜିଲେ ନାରଦଂକୁ

କୃଷ୍ଣାଜୀନ ଛାଲଗୋଟି ଦିଲେ ବସିବାକୁ ।୧୮୯।

ବସନ କୁଣ୍ଡଳ ରତ୍ନମାଳ ଦେଇ କଲେ ପାଦପୂଜା

ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇଣ ଯେ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ଧର୍ମରାଜା ।୧୯୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଆଜ ମୋର ଜୀବନ ସୁଫଳ

ତୁମ୍ଭନ୍ତ ଭେଟିଲି ଯେ ପବିତ୍ର ହେଲା ମୋର କୁଳ ।୧୯୧।

ପ୍ରତକ୍ଷେ ଦେବ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଦୁତୀବ୍ରହ୍ମା

ଅଭୟେ ନିରାକାର ତୁ ପ୍ରତକ୍ଷେ ମହାତମା ।୧୯୨।

ନାରଦେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ବ୍ରତିଅଛ ଟିକି ଭଲେ

ତପୀବଳ ରକ୍ଷାକଲୁ ନାଶିଲୁ ଅସୁରେ ।୧୯୩।

ଭୀମ ଅରଜୁନ ଯେ ନକୁଳ ସହଦେବ

ସେବା କରିଅଛନ୍ତି ନା ତୋତେ ଭଗତିର ଭାବ ।୧୯୪।

ଦାନବଂକର ଭୟ ନାହିଂନା ୟେ ପୃଥୀ

କ୍ଷମା ଦୟା ଧାର୍ମିକ ହୋଇ ଘେନିଥିବୁ ସେ ପ୍ରକୃତି ।୧୯୫।

ୟେ ବନବାସକୁ ବାବୁ ନ କରସି ତୁ କିଛି ଚିନ୍ତା

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣ ହୋଇବୁ ମହାରଥା ।୧୯୬।

ପଞ୍ଚୁକଟକ ୟେକାଙ୍ଗେ ହୋଇବ ପରାପତ

ତୁ ହୋ ମହାଧାର୍ମିକ ଜାଣିଅଛନା ସମସ୍ତ ।୧୯୭।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ କୁଶଳ ସର୍ବକଥା

ୟେ ବନବାସ ମୋତେ ପ୍ରାପତ ହୋଉ ଯେ ସର୍ବଥା ।୧୯୮।

ଦେଖ ମୋହୋର ତୁଲେ ଛନ୍ତି ଅଠାଶି ସହସ୍ର ଋଷି

ଅନୁବ୍ରତେ ଧର୍ମପୁରାଣ ଛାମୁରେ ମୋର ଭାଷି ।୧୯୯।

ଜନ୍ମର ସାର୍ଥୁକ ତୀର୍ଥ ଗୋଟିୟେ ଯେବେ କରି

ୟେକତୀର୍ଥର ଫଳଶ୍ରୁତି ଅଶ୍ୱମେଧ ଯାଗସାରି ।୨୦୦।

ୟେ ମହୀମଣ୍ଡଳେ ଯେତେକ ତୀର୍ଥମାନ ଅଛି

ପିତୃକାର୍ଯ୍ୟ କରିବି ମୁହିଂ ସକଳ ତୀର୍ଥ ବାଞ୍ଚି ।୨୦୧।

ନୋହୁ ନୋହୁ ରାଜ୍ୟପଦ ଅନୁବ୍ରତେ ଦ୍ୱନ୍ଦ

ଶୁଣିଣ ପ୍ରଶଂସା ଯେ କଲେକ ନାରଦ ।୨୦୨।

ଆହୋ ନାରଦ ଯୁଝେଷ୍ଠିର ଚରଣେ ପରିଣାମି

ଭଗତବତ୍ସଳ ଅବଧାରୀ ଦେବସ୍ୱାମୀ ।୨୦୪।

ପାୟେ ଯାଇଂ କାମଦେବ କରଇ ନିଉଛାଳି

ଝାଳେଣ ତ୍ରିପଣ୍ଡ ଯେ ଶରୀର ଭୂମିରଜ ଧୂଳି ।୨୦୫।

ମସ୍ତକେ ହାଥ ଦେଇଣ ଅନେକ ତୁସ୍ତି ବୋଲି

ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗେ ପ୍ରଳମ୍ବିତ ଛାମୁରେ ଶୁତିଲା ଗଡ଼ଘାଲି ।୨୦୬।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଯାଅରେ ନକୁଳ

ବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧହୋଉ ପଦ୍ମନକୁ ବେଗେ ତୋଳ ।୨୦୭।

ଧାତିକାରେ ନକୁଳ କୋଳାଗ୍ରତ କରି ତୋଳିଧରି

ବସ୍ରେ ବଦନ ପୋଛଇ ଶମ୍ବର ଅଇରି ।୨୦୮।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକ ଛାମୁରେ ପୁର ମେଣ୍ଟି

ମସ୍ତକେ ପଦ୍ମନ ଦେଇ ବେନି କରଗୋଟି ।୨୦୯।

ଅର୍ଜୁନ କୋଳକରି ବସାଇଲା ପଦ୍ମନକୁ

ମୁଖରେ ଚୁମ୍ବନ ଦେଇ ଆଶ୍ୱାସନା ତାକୁ ।୨୧୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ କ୍ଷମେ ଅଛି ନା ଦ୍ୱାରିକା

ଦଇତ ଦାନବଂକର ନାହିଂ ନା କିଛି ଶଂକା ।୨୧୧।

ଛାମୁରେ ପଦ୍ମନ କହିଲା ସମସ୍ତ କୁଶଳ ବୋଲି

ଠାକୁରଂକ ଆଗ୍ୟାଂରେ ମୁଂ ବହନ ଅଇଲି ।୨୧୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ବାବୁ କେବଣଇ ଗୁଣ

ସ୍ୱାମୀ ଅରଜୁନ ଠାକୁରେ ଦ୍ୱାରିକା ଯିବେ ୟେହିକ୍ଷଣ ।୨୧୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଯଦ୍ୟପି ଅଇଲେ ପଦ୍ମନ

ୟେହିକ୍ଷଣି ଦ୍ୱାରିକାକୁ ଯାଅ ରେ ଅର୍ଜୁନ ।୨୧୪।

ପଦ୍ମନକୁ ପଚାରିଲେ କେବଣ କାରଣ ତୁ ଜାଣୁଟି କିରେ ବାବୁ

ବଡ଼ କାର୍ଯ୍ୟହେଲେ ଆମ୍ଭେ ୟେହିକ୍ଷଣି ଯିବୁଂ ।୨୧୫।

ପଦ୍ମନ ବୋଇଲେ ଦେବ ଅର୍ଜୁନ ଠାକୁରଂକର ଗଲେ

ଜଗନ୍ନାଥେ କହିବେ ସିନା ଛାମୁରେ ଭେଟିଲେ ।୨୧୬।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ସହଦେବ

କେଉଂଣ ନିମନ୍ତେ ଅର୍ଜୁନେ ନେମାକୁ ପେଷିଲେ ପଦ୍ମନକୁ , ବାସୁଦେବ ।୨୧୭।

ବାବୁ ଦଇତ ଦାନବଂକର ଆମ୍ଭେ ଅଟୁ ଯେ ବଇରି

ଆମ୍ଭନ୍ତ ହରିଣ୍ୟକପଚ ନେଲାଟି ଛଦ୍ରମ ରୂପଧରି ।୨୧୮।

ଦଇତେ ହୋଇ ପାରନ୍ତିଟି ପଦ୍ମନ ସରୂପ

ୟେହା ପରିଘାଇ ବୁଝି କହନି ରେ ବାପ ।୨୧୯।

ଆପଣା କରକୁ ଚାହିଂ ବୋଲଇ ସହଦେବ

ସ୍ୱାମୀ ବାସବ ବାସୁଦେବଂକର ହୋଇଛି ଅଭାବ ।୨୨୦।

ଜମ୍ବୁବତୀର ଦୁହିତା ସଚଳାବତୀ ନାରୀ

କାଲି ୟେତେବେଳେ ଚିତ୍ରସେନ ଗନ୍ଧର୍ବ ନେଲା ତାକୁ ହରି ।୨୨୧।

ତେଣୁକରି ଦଣ୍ଡ ସାଜୁଅଛନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ

ତ୍ରିଦଶ ଦେବତାନ୍ତ ଘେନି ସମର ବରିବେ ଅସକନ୍ଦ ।୨୨୨।

ତହିଂର ନିମନ୍ତେ ଯେ ପଦ୍ମନକୁ ଦିଲେ ପଠିଆଇ

ସେ ନିମନ୍ତେ ଅଇଲା ପଦ୍ମନ ଅର୍ଜୁନ ଠାକୁରଂକୁ ନେଇ ।୨୨୩।

ନାରଦେ କରତାଳି ଦେଇ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠିର

ୟେହି କଥାକୁ ଆମ୍ଭନ୍ତ ପଠିଆଇଲେ ପୁରନ୍ଦର ।୨୨୪।

ବାବୁ ଅନେକ ବିନୋୟୀ ହୋଇ କହିଅଛନ୍ତି ମଘବାନ

ନିର୍ବାତକପଚ ମାରି ଅମରେ ମୋତେ ଥାପିଲା ଅରଜୁନ ।୨୨୫।

ତାହାରେ ସିନା ଅଟଇ ଅମର ସ୍ୱର୍ଗପୁରୀ

ୟେ ସମୟେ ପୁତ୍ର କିଂକେ ଛାଡ଼ିବ ମୋହୋରି ।୨୨୬।

ମାତେଳିକି ଆମ୍ଭନ୍ତ ପଠିଆଇଲେ ସୁରନାଥେ

ବହନ ଯିବା ଧନୁର୍ଜୟେ ବିଜେକର ପୁଷ୍ୟେକ ଯେ ରଥେ ।୨୨୭।

ପଦ୍ମନ ବୋଇଲା ସ୍ୱାମୀ ଦ୍ୱାରାବତୀ ଭୁବନ

ଗୋସିଂହ ଦଇତ ଯେ କଲା ନିଶୋଧନ ।୨୨୮।

ସାତବଂଶ ଯାଦବ ସବୁନ୍ତିହିଂ ମାରି

ସତ୍ୟଭାମା ଦେବୀଂକ ସେ ନେଉଥିଲା ଧରି ।୨୨୯।

ନିଅନ୍ତେ ଅର୍ଜୁନକଇଂ ଦେଖିଲେ ସତ୍ୟଭାମା

ଅର୍ଜୁନ ରଖବୋଲି ଡାକଇ ଜଗନ୍ନାଥଂକର ବାମା ।୨୩୦।

ବାଷଠୀ କ୍ଷଉଣୀ ସନ୍ୟବଳ ଘେନି ଗୋସିଂହ ଯାଉଥିଲା

ପହରକ ମଧ୍ୟେ ତାହା ଅର୍ଜୁନ ନାଶକଲା ।୨୩୧।

ଅସୁର ବଳ ନିଶୋଧନ କରି ଆଣିଲା ଶକ୍ରାବତୀ

ଜୀବନ୍ୟାସ ଶରେ ଯାଦବନ୍ତ ଜୀଆଇଂଲେ ସବୁନ୍ତି ।୨୩୨।

ତେତେ ବଡ଼ ଆପଦ ସେ ୟେହାରେ ମେଣ୍ଟି

ୟେହେର୍ଣ୍ଣେକ ସମୟେ କି ଆମ୍ଭନ୍ତ ଛାଡ଼ିବ କିରଟି ।୨୩୩।

ୟେମନ୍ତ ବୋଲି ପେଷିଲେ ଯେ ଜଗନ୍ନାଥ ଦେବ ସ୍ୱାମୀ

ସ୍ୱାମୀ ଚାଲ ବୋଲି ଅର୍ଜୁନକୁ ପଦ୍ମନ ପରିଣାମି ।୨୩୪।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ହୋଇଲେ ଆଶ୍ରିଜ ତାହା ଶୁଣି

ଓହୋସଂକଟେ ବାବୁ ୟେବେ ହୋଇଲା ଫାଲଗୁନି ।୨୩୫।

ବାବୁ ବହୁତ କଷ୍ଠୋରେ ପିତା ପୁତ୍ରଜାତ କୟେ

ବଂଶକୁ କାରଣ କରଇ ଯେବେ ସୁଲକ୍ଷଣ ଉପୁଜାୟେ ।୨୩୬।

ଅପାଠକ ଅପାବନ ପୁତ୍ର ସେ ଜାତ କଲେ

ତାହାକୁ କେ ଆଶ କରିବେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ।୨୩୭।

ବାବୁ ଭଗୀରଥ ବୋଲି ପୁତ୍ରେକ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶେ ଉତପତ୍ତି

ଆକାଶୁଂ ଗଙ୍ଗା ଆଣି ଷାଠିୟେ ସହସ୍ର ପିତୃଲୋକନ୍ତ କଲାକ ମୁକତି ।୨୩୮।

ତୋତେ ଜାତ କଲେ ଦେବ ଅସକନ୍ଦ

ଶତ୍ରୁ ନାଶକରି ଅମରକୁ କଲୁ ଯେ ଆନନ୍ଦ ।୨୩୯।

ବାବୁ ଧର୍ମ ଉଦୟ ହୋଇଲେ ହୋଅଇ ୟେମନ୍ତ

ତୁହୋ ମହାପଣ୍ଡିତ ବିଚାରୁ କେମନ୍ତ ।୨୪୦।

ବାବୁ ଅର୍ଜୁନ , ଯେବେ ତୁ ପିତା ପୁରକଇଂ ଯିବୁ

ଯାବତ କାଳେ ତୁ ଜଗନ୍ନାଥଂକୁ ନ ପାଇବୁ ।୨୪୧।

ବାବୁ ହରି ଅର୍ଜୁନ ଯେ ସଂସାରେ ବୋଲନ୍ତି ୟେକଆତ୍ମା

ତୋହୋର ବାହାକୁ ସେ ଆଶ କରନ୍ତି ମହାତମା ।୨୪୨।

ବାବୁ ଜରାସନ୍ଧ ବଧକଲା ଯେତେବେଳେ

ଭୀମସେନ ମାଇଲା ସମର କୁତୂହୋଳେ ।୨୪୩।

ବାହୁ ଆବର ବିଶେଷେ ଯେ ଅଇଲା ପଦ୍ମନ

ଦୁସହ ସଂକଟରେ ପଡ଼ିଲା ଅରଜୁନ ।୨୪୪।

ବାବୁ କ୍ଷତ୍ରୀଂକର ଧର୍ମରେ ସୋହୋଦ୍ରେ ନୋହୋନ୍ତି କିଛି

ଅଭ୍ୟାଗତେ ପୀରତି ଦୁଖୀଜନେ ଶରଣ ରଖି ।୨୪୫।

ତୁ ଯେବେ ବାବୁରେ ବାସୁଦେବର ତହିଂକି ଯାଉ

ଯାବତ କାଳରେ ପିତା ଇନ୍ଦ୍ରଦେବତାକୁ ନ ପାଉ ।୨୪୬।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଦେବ ମୋହୋର ବୁଦ୍ଧିୟେକ ଅଛି

କାହାର ତହିଂକି ୟେ ନ ଯାଉ ସର୍ବସାଚୀ ।୨୪୭।

ନକୁଳ ବୋଇଲା ୟେ ନୋହଇ କିଛି ଧର୍ମ

କ୍ଷତ୍ରୀକୁଳକୁ ନ ଯୋଗାଇ ୟେହେର୍ଣ୍ଣେକ କର୍ମ ।୨୪୮।

ବରିଲେ ନିମନ୍ତ୍ରିଲେ ଯିବାକ ଅବଶ୍ୟ

ନ ଗଲେ କ୍ଷତ୍ରୀପଣ ଦୂଷଣ ଧର୍ମ ହୋୟେ ନାଶ ।୨୪୯।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ନାରଦଂକ ମୁଖ ଚାହିଂ

ୟେଡ଼େଜଣ ଚିତ୍ରସେନ ଗ୍ୟାନ ତାହାର ନାହିଂ ।୨୫୦।

ତାହାରେ ଯେବେ ଗୋବିନ୍ଦର ଦୁହିତାକୁ ଇଚ୍ଛା

ଆମ୍ଭନ୍ତ ରାଇ କିମ୍ପା ନ କଲାକ ଇଚ୍ଛା ।୨୫୧।

ଗୋବିନ୍ଦେ ନ କରନ୍ତେ କି ଆମ୍ଭର ବଚନ

ଭାବେଣ ସଚଳା କନ୍ୟାକୁ ଆମ୍ଭେ କରନ୍ତୁ ପ୍ରଦାନ ।୨୫୨।

ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦଂକର ଯୋଗାନ୍ତ ବନ୍ଧୁପଣ

କାର୍ଯ୍ୟ ସୁବିଧାନ ହୋଅନ୍ତା ରହିଥାନ୍ତା ବଡ଼ପଣ ।୨୫୩।

ବଳାତକାରେ ହରିଲା ସେ ଜଗନ୍ନାଥଂକର ଦୁହିତ

ଅମର ସମ୍ପଦ ନାଶକଲା ଯେ ଚିତ୍ରରଥ ।୨୫୪।

ଅନୀତି କଥା ୟେହା ସହିତେ କି ପାରି

କେଉଂଣ ଗାଢ଼ପଣେ ହରିଲା ସେ ଗୋବିନ୍ଦଂକ କୁମାରୀ ।୨୫୫।

ଚିତ୍ରସେନ ବୁଝିଲା ମତ୍ତଗର୍ବପଣେ

ଇନ୍ଦ୍ର କିଂପା ଦ୍ୱନ୍ଦଚିନ୍ତା କଲା ଅକାରଣେ ।୨୫୬।

ମୁହିଂ ତୁମ୍ଭନ୍ତ ପ୍ରଣପତ୍ୟ କରଇଂ ନାରଦେ

ସଚଳା କନ୍ୟାକଇଂ ଘେନି ଦ୍ୱାରକାକୁ ଯାଆନ୍ତୁ ଦେବଇନ୍ଦ୍ରେ ।୨୫୭।

ଯେମନ୍ତେ ପାର ତୁମ୍ଭେ କର ୟେ କଥାର ସନ୍ଧି

ନୋହିଲେଣ ନାଶ ଯିବେଟି ପିତା ଜମ୍ବୋଭେଦୀ ।୨୫୮।

ନାରଦେ ବୋଇଲେ ସେ ଦେବ ଯେ ମୁରାରି

ସେ ଯେ କନ୍ୟାମାନନ୍ତ ନେଉଥାଇ ହରି ।୨୫୯।

ଅର୍ଜୁନେ ବୋଇଲେ ସେ ସମରେ ସାମରଥା

ମାରନ୍ତି ଦୁରାନ୍ତେକ ସେ ହରନ୍ତି ଦୁହିତା ।୨୬୦।

ରାମକୃଷ୍ଣ କୋପକୁ ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ କେ ସରି

ହଳମୂଷଳେ କପିଳାସ ଧଇଲେ ଉପାଡ଼ି ।୨୬୧।

ଯଦ୍ୟପି ସହସ୍ର ଗୁଣେ ମାନ୍ୟ ହୋଇବେ ମୋର ପିତା

କ୍ଷଣକେ ନ ସହଇ ମୁଂ କୁଷ୍ଣରେ ଅଭିଗତା ।୨୬୨।

ହରିଂକ ଯେ ନିନ୍ଦା କରଇ ଯେହୁ ଆଗେ

ଅବଶ୍ୟ ତାହାକଇଂ ନାଶଇ ମୁଂ ବଇରାଗେ ।୨୬୩।

ଯେବେ ମୋତେ ଆଗ୍ୟାଂ ଦେଇଥାନ୍ତେ ନାରାୟଣ

ବାସବ ଦେବତାଂକୁ ଧରି ଆଣନ୍ତି ୟେହିକ୍ଷଣ ।୨୬୪।

ଆଗ୍ୟାଂ ଯେବେ ଦେଇଥାନ୍ତେ ଜଗନ୍ନାଥ ସ୍ୱାମୀ

ୟେକା ନାରାଜକେ ଛିନ୍ନଇ ପକାଇ ପାରଇ ଅମର ଭୂମି ।୨୬୫।

ନାରଦେ ବୋଇଲେ ଇନ୍ଦ୍ର ନୋହଇ ଯେ ୟେକା

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଯମ ବରୁଣ କୁବେର ଆଦିକରି ଭାଙ୍ଗିବେ ଦ୍ୱାରିକା ।୨୬୬।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ନ କହି ଆପଣାର ପ୍ରଶଂସା

କେବଳ ଜଗନ୍ନାଥଂକର ଆଗ୍ୟାଂ ମୋହୋର ୟେକାହିଂ ଭରସା ।୨୬୭।

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଯମ ବରୁଣ କୁବେର ଆଦିକରି

ୟେକା ନାରାଜେକ ମୁଂ ସମସ୍ତ ପାରଇ ସଂହାରି ।୨୬୮।

ୟେ ମୋହୋର ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଯେ ଅଟଇ ସର୍ବସିଦ୍ଧି

ନିଚେ ଚିତ୍ରସେନରେ ନାଶଗଲା ଅମର ସମ୍ପ୍ରଧି ।୨୬୯।

ମାତଳି ବୋଇଲା ବାବୁ ୟେତ ଦୁସହ ସନ୍ଦେହ

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାୟେ କିମ୍ପେ ହୋଇଲୁ ୟେତେକ ନିମୋହ ।୨୭୦।

ବୋଲଇ ଫାଲଗୁନି ତୁମ୍ଭନ୍ତ ମୋହୋର ଦଇନି

ଯେମନ୍ତେ ପାର ପ୍ରୀତିକର ତୁମ୍ଭେ ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦ ହାଦେ ବେନି ।୨୭୧।

ଇଶ୍ୱରଂକ ବଚନେ ପିତା ମୋର ନୋହନ୍ତୁ ବାଈ

ନିୟତ ବେଳକୁ ସମରେ ନ ଥିବେ ଶୂଳସାଇଂ ।୨୭୨।

ବିଚାରିଲେ କାଳେ ଶ୍ରୀହରି ଈଶ୍ୱର ୟେକଆତ୍ମା

ମଧ୍ୟେ ପଡ଼ି ନାଶ ଯିବେଟି ପିତା ମୋହୋର ଇନ୍ଦ୍ର ମହାତମା ।୨୭୩।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୋର ୟେ କଥା ଅଟଇ ସତ୍ୟ

ୟେକଆତ୍ମା ତୁମ୍ଭେ ଦୁହେଂ ଅଟ କୃଷ୍ଣ ପାଥ ।୨୭୪।

ୟେତେ ବୋଲି ନାରଦେ ଆରୋହିଲେ ମନପବନ ଦଣ୍ଡ

ମାତଳିକଇଂ ଘେନି ବିଜୟେ ଅମର ସ୍ୱର୍ଗଖଣ୍ଡ ।୨୭୫।

ବିଜୟେ ମଘବାନ ଅମର ଆସ୍ତାନେ

ଯେ ଯାହାର ଦଣ୍ଡ ସାଜି ଆସନ୍ତି ସମସ୍ତେ

ନାରଦେ ବିଜେକଲେ ଯାଇ ଅମର ପ୍ରଶସ୍ତେ ।୨୭୭।

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାୟେ ଯେ ଅଛନ୍ତି ବାଟ ଚାହିଂ

ତୁମ୍ଭେ ନ ଅଇଲି ମୁନି ହେ ଅର୍ଜୁନ ମୋର କାହିଂ ।୨୭୮।

ନାରଦେ ବୋଇଲେ ତୋତେ ଛାଡ଼ିଲା ଫାଲଗୁନି

ପଦ୍ମନ ଆସିଣ ଅର୍ଜୁନକୁ ଦ୍ୱାରିକା ଗଲା ଘେନି ।୨୭୯।

ନାରଦଂକ ମୁଖୁଂ ୟେସନେକ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

ମୃଚ୍ଛାଗତ ହୋଇଣ ପଡ଼ିଲା ବଜ୍ରପାଣି ।୨୮୦।

ସଞ୍ଚୟେ ଆପାଦ ଆସି ପଡ଼ିଲାକ ମୋତେ

ଭୋ ଈଶ୍ୱର ରାମକୃଷ୍ଣକଇଂ ଆଉ ଜିଣିବା କେମନ୍ତେ ।୨୮୧।

ଦେବତାମାନନ୍ତ ବସାଇ ବୋଇଲେ ସସ୍ରଯୋନି

ମୋତୋ ଆଗ୍ୟାଂ ଦେବା ମୁଂ ସଚଳାକଇଂ ଯାଇ ଘେନି ।୨୮୨।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ମୁଂ ପଶିବଇଂ ଶରଣ

ଜାଣି ଅନୁଗ୍ରହ ମୋତେ କରିବେ କାହ୍ନୁ ସଂକ୍ରିଷେଣ ।୨୮୩।

ଇନ୍ଦ୍ରଦେବତା ବିକଳେ ଈଶ୍ୱରେ ବୋଇଲେ

ଆବର ସନ୍ଧି ହୋଅଇ କି ବିକଳ ହୋଇଲେ ।୨୮୪।

ମାନବେ ଜାତ ସେ ପାଣ୍ଡବ ଅରଜୁନ

ମୁହିଂ ତାହାକଇଂ ସମରେ କରିବି ନିଶୋଧନ ।୨୮୫।

ରାମକୃଷ୍ଣ ସହିତେ ମୁଂ ୟେକାୟେ ଜିଣିମି

ଚିତ୍ରସେନକଇଂ ଇନ୍ଦ୍ରପଦ ଦ୍ୱାରିକାୟେ ଦେମି ।୨୮୬।

ବୋଲଇ ମଘବାନ ଶୁଣ ତୁ ଈଶ୍ୱର

ଅର୍ଜୁନ ମହିଂମା କିମ୍ପେ ପାସୋର ଗଲା ତୁମ୍ଭରି ମନର ।୨୮୭।

ଯେତେକ ଅବସ୍ତା ତୁମ୍ଭଂକୁ ଦେଇଥିଲା

ସେ କଥାମାନ କି ତୁମ୍ଭ ମନରୁ ପାସୋର ଗଲା ।୨୮୮।

ଅନ୍ଧକନାଶନ ଶର ମୟେଂଷାବଧ ଅକ୍ଷୟ ତ୍ରୋଣ

ଶରତ୍ରୋଣ ବେନି ଦେଇ ତାରେ ପଶିଲ ଶରଣ ।୨୮୯।

ଈଶ୍ୱର କହିଲେ ୟେ କଥା ଅଟଇ ଯେ ସତ୍ୟ

ଭୋଳରେ ଭୋଳାନାଥ ଆମ୍ଭେ ଅଟୁଂ ହେ ଯୁଗତ ।୨୯୦।

ସେ କଥାମାନ ଛାଡ଼ି ୟେବେ ମେଳି ହେଲୁଂ

ନିଚୟେ ଅର୍ଜୁନକୁ ସମରେ ନାଶିବୁ ବୋଇଲୁ ।୨୯୧।

ଅପାର ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଯହୁଂ କହିଲେ ଦେବରାଜ

ସମସ୍ତ ବିବୁଧେ ତୁମ୍ଭେ ଦଣ୍ଡ ବେଗେ ସାଜ ।୨୯୨।

ଶୁଣ ହୋ ଚଇତନ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଋଷିମାନନ୍ତ ସମସ୍ତ ରୁହାଇ

ଦ୍ରୋପତୀଂକୁ ସମର୍ପିଲେ ମାର୍କଣ୍ଡଂକ ତହିଂ ।୨୯୩।

ତୁମ୍ଭେ ରହିଥାଅ ୟେହି ଗୋକର୍ଣ୍ଣିକା ତୀର୍ଥେ

ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦ ସନ୍ଧିକରି ଆସିବା ପରିଯନ୍ତେ ।୨୯୪।

ନକୁଳକୁ ବୋଇଲେ ବାବୁ ତୁ ରହିଥାଅ ୟେଥି

ଋଷିମାନନ୍ତ କନ୍ଦମୂଳ ଦେଉଥିବୁ ନିତ୍ୟାପ୍ରତି ।୨୯୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଭୀମ ଅରଜୁନ ସହଦେବ

ପ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ତୁଲେ ବାହାର ଚାରି ଯେ ପାଣ୍ଡବ ।୨୯୬।

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଦ୍ୱାରିକାଉଂ ବାହାର ଯଦୁବଂଶ ଥାଠ

ଚଳନ୍ତି ସଇନି ଯେ ସରସ୍ୱତୀ ନଦୀର ତଟ ।୨୯୭।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ତୁଙ୍ଗଗିରି ପର୍ବତେ

ପାଣ୍ଡବେ ପ୍ରବେଶ ତହିଂ ହୋଇଲେ ସମସ୍ତେ ।୨୯୮।

ବଳଦେବ ବୋଇଲେ ହରି ଆକାଶୁଂ ଆସଇ ୟେକ ବିମାନେ

ପ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ବିଳମ୍ବେ କାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲା ସୁବିଧାନେ ।୨୯୯।

ପଥ ଉପନେସନ୍ତି ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନିଭ୍ରାଥ

ଅନ୍ତରୀଚ୍ଛ ମାର୍ଗେ ଦିଶିଲା ପୁଷ୍ୟେକ ରଥ ।୩୦୦।

ରଥରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଯେ ପାଣ୍ଡବ ଜଣ ଚାରି

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି ଦେଖି ନାରାୟଣ ପର୍ବତୁଂ ଉତୁରି ।୩୦୧।

କୃଷ୍ଣ ପ୍ରଣପତ୍ୟ କଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକ ପଦ୍ମପାଦେ

ୟେ ବିପୁଳ ଭୋଗ ହାଦେ ତୁମ୍ଭରି ପରସାଦେ ।୩୦୨।

ଗୋସିଂହ ବଧକରି ଯେ ରଖିଲ ଦ୍ୱାରିକା

ଜାରାସନ୍ଧକୁ ନିବାରି ଆମ୍ଭନ୍ତ କଲ ନିଶଂକା ।୩୦୩।

ୟେବେ ଶୁଣ ସ୍ୱାମୀ ତୁମ୍ଭ ଭାଇର ଚରିତ

ବଳତ୍କାରେ ଦୁହିତାକୁ ମୋର ହରିଲା ଚିତ୍ରରଥ ।୩୦୪।

ତହିଂର ନିମନ୍ତେ ଦେବେ ଆସନ୍ତି ପରିଘାଇ

ତେତିଶ କୋଟି ଦେବତା ୟେକମେଳ ହୋଇ ।୩୦୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ତହିଂ ବଚନ ପରକାଶି

ତୁହି ଦେବ ବିଦାରଣ କଲୁ କଂସ କେଶୀ ।୩୦୬।

ଆମ୍ଭେ ପାଞ୍ଚ ସହୋଦ୍ର ତବ ଆଗ୍ୟାଂୟେ ବ୍ରତି

ସଂସାରେ ଧବଳିଲା ହରି ଅର୍ଜୁନର କୀରତି ।୩୦୭।

ନାରଦେ ଯେତେ ବାଗେ କହିଲେ ବଚନ

ସର୍ବଥା ପିତାକୁ ହରି ଛାଡ଼ିଲା ଅରଜୁନ ।୩୦୮।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ କୋଟିୟେ ଈଶ୍ୱର କୋଟିୟେ ବ୍ରହ୍ମା

ଆଜ ସମରେ ବୁଝିବା ସମସ୍ତ ଦେବତାଂକ ଗାରିମା ।୩୦୯।

ଆଗିଆଣି ଥାଟେ ଚଳିଲା ଭୀମସେନ

ସାତବଂଶ ସଇନ ଘେନି ରହିଲା ଆବୋରିଣ ।୩୧୦।

ଚଉଦ ଲକ୍ଷ ଯେ ଯାଦବ ବଳ ସଙ୍ଗେ ଘେନି

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ଚଳାଇଲା ସଇନି ।୩୧୧।

ଚଉଷଠୀ ଲକ୍ଷ ତୁଲେ ଭୋଜବଂଶ ବଳ

କୃତବର୍ମାୟେ ଅଟନ୍ତି ଭୋଜବଂଶ ମହୀପାଳ ।୩୧୨।

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ଯହିଂ ଚଳାୟେ ସଇନି

ଯଦୁ ଭୋଜବଂଶ ସଇନି କେ ପାରଇ ଗଣି ।୩୧୩।

କୃଷ୍ଣବଂଶେ ରାଜା ଯେ ବସୁଦେବ ମହୀପତି

ଛପନ କୋଟି ଯାଦବ ତୁଲେ ମହାରଥୀ ।୩୧୪।

ହରିହର ବଂଶେ ରାଜା ଉଦ୍ଧବ ୟେ ମହାବୀର

ପନ୍ଦର ଲକ୍ଷ ମୁକୁଟବନ୍ଧା ଯୋଦ୍ଧା ତାହାର ସଙ୍ଗର ।୩୧୫।

ଅନ୍ଧକ ବଂଶ ଅଟନ୍ତି ନନ୍ଦରାଜା

ନବକୋଟି ଯୋଦ୍ଧା ଘେନିଣ ଚଳେ ମହାତେଜା ।୩୧୬।

ଚୁହାଣ ବଂଶେ ଯେ ନୃପତି ପ୍ରସେନଜିତ

ତା ତୁଲେ ମୁକୁଟବନ୍ଧା ଯୋଦ୍ଧା ଅଶି ଅଇବ୍ରତ ।୩୧୭।

ତୁଲେ ଅନେକ ଯେ ସଇନ ବଳ ସାଜି

ଦୁତୀ ସମୁଦ୍ର ଜାଣି ବଳ ଗଳଗାଜି ।୩୧୮।

କୁକୁର ବଂଶ ରାଜା ସାତୁକୀ ମହାମଲ୍ଲ

ଅନେକ ସଇନି ତାର ଯୋଦ୍ଧା ଅଚାର୍ଗଳ ।୩୧୯।

ୟେସନକ ସାତବଂଶର ସଇନି ସ୍ନେହା ଯହୁଂ

ଦେଖିଣ ବୋନିଭାଇଂକର ହରଷ ମନ ତହୁଂ ।୩୨୦।

ବଳରାମ ବିଜେକଲେ ତାଳଧ୍ୱଜ ରଥେ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥେ ବିଜୟେ ବୀରବର ପାଥେ ।୩୨୧।

ଜଗନ୍ନାଥେ ବିଜେକଲେ ବଇନେତ୍ରର ପିଠି

ମହାଘୋର ବନମାତି ଚଳନ୍ତି ବୃଷ୍ଣ ବଂଶ ଥାଠଗୋଟି ।୩୨୨।

ବିହଡ଼ନ୍ତି ଯାଦବଂକ ଅନେକ ସମର ସଇନି

ଆକାଶ ଉଛୁଳୁଅଛି ବିଜୟଘୋଷ ଧୁନି ।୩୨୩।

ଶ୍ୱେତହାଥୀ ଉପରେ ବିଜୟେ ଧର୍ମସୁତ

ଭୀମସେନ ଆରୋହିଲା କାଳେବର ନାମେ ରଥ ।୩୨୪।

ଅଶ୍ୱେକ ଆରୋହିଲା ଯେ ସହଦେବର ମହାମନ୍ତ୍ରୀ

ମନ୍ଦର ପର୍ବତକୁ ବୋଲି ଥାଠ ଚଳାବନ୍ତି ।୩୨୫।

ଅନେକ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଯେ ନ ଯାଇ କହଣା

ଦୁରାପଦ ମହା ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଯେ କଲେକ ସଂକ୍ରିଷେଣା ।୩୨୬।

ବାଜଇ ବିଜିଘୋଷ ଟମକ ନିଷାଣ ମହୁରୀ

ଭୟେଣ ବନଚରେ ପଳାନ୍ତି ଦୂରୁଂ ପୁରସରି ।୩୨୭।

ଚଳନ୍ତି କନ୍ଦରେ ମାଡ଼ି ଯେ ସାହେର ଉଛୁଳି

କୋପେଣ ବଳରାମେ କମ୍ପାନ୍ତି ଆକାଶେ ମଉଳି ।୩୨୮।

ବଳରାମ କୋପନ୍ତେଣ କମ୍ପଇ ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

ପଳାବନ୍ତି ଧର୍ମ ପୁରୁଷେ ନ ରହଇ ଯମଦଣ୍ଡ ।୩୨୯।

ତାଳଧଜ ରଥେ ଲକ୍ଷେ ଶାର୍ଦ୍ଦୂଳଂକୁ ଯୋଚି

ସଉନନ୍ଦ ମୂଷଳ ସମର୍ଥକ ହଳ ଯାହାର ଭୁଜେ ଅଛି ।୩୩୦।

ଆକ୍ରେଷଣ ମୃତ୍ତି ନୀଳାମ୍ବର ଲୋହିତବର୍ଣ୍ଣ ଯାହାର ଶିରରେ ସପ୍ତଫେଣୀ

ଶଙ୍ଖ ଗୋକ୍ଷୀର ଶୁଦ୍ଧ ସଷ୍ଟିକ ବର୍ଣ୍ଣ ଜାଣି ।୩୩୧।

ଷୋଢଳ ନୟନ ଯାହାର ବିକାଶଇ ମଉଳି

ପ୍ରଳୟ ପୟୋଧର ବିକଶିତ ଦେବହଳୀ ।୩୩୨।

ପରମ ବ୍ରହ୍ମ ନିରଞ୍ଜନ ସ୍ୱାମୀ ଯାହାର ନାମଗୋଟି

ହଳମୁନେ ଛତ୍ରାକାରେ ଧରନ୍ତା ଯେ ସୃଷ୍ଟି ।୩୩୩।

ମେରୁ ତୁଲ୍ୟ ଜାଣି ଯାହାର ଶିରେ ସପ୍ତଫେଣୀ

ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ନାଥ ତୁହି ସେ ଧାରେଣି ।୩୩୪।

କାହୁଂ ଉତପତ୍ତି ନାଥ କିସ ତୋହୋର ନାମ

ଶୂନ୍ୟେଣ ଶବଦ ଶୁଭଇ ନାମ ବଳରାମ ।୩୩୫।

ଗୋଗୋଷ୍ଠି ବିକାଶ ଦେବ ହୋଇଲୁ ଅଦଭୂତେ

କାହୁଂ ଉପୁଜିଲୁ ନାଥ କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି ତୋତେ ।୩୩୬।

ଅଣାକାର ପୁରୁଷ ସ୍ୱାମୀ ଆକାର ତୋର ନାହିଂ

ଶୂନ୍ୟକୁ ତୁସ୍ତି କିସ ଭୋ ଦେବ କରିବଇଂ ମୁହିଂ ।୩୩୭।

ସତ୍ୟଶୀଳ ପୁରୁଷ କଇଛା ଜଗଜ୍ଜେଠୀ

କିଞ୍ଚିତ ବାକ୍ୟେ ଯାହାର ନାମ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେଣ ଘୋଟି ।୩୩୮।

ମେରୁ ହିମବନ୍ତ ଉଦୟଗିରି ମଳୟା

ୟେ ଚଉଶିଖା ସ୍ୱାମୀ ତୋହୋର ନିଜ କାୟା ।୩୩୯।

ସ୍ୱାମୀ କୋଟି ସିଂଘାର ଯାହାର ପରାକ୍ରମ

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ବଜ୍ର ଲାଙ୍ଗଳ ଅତିବଳେ ବଳରାମ ।୩୪୦।

ସ୍ୱାମୀ କୁନ୍ଦ କର୍ପୂର ଜାଣି ଶ୍ୱେତ ଧବଳ ବର୍ଣ୍ଣ

ସଉନିଧି ବଇକୁଣ୍ଠେ ଯାହାର ଆଶ୍ରମ ।୩୪୧।

ତବ ପଦ୍ମ ଚରଣେ ଶତେ ସହସ୍ର ଦଣ୍ଡ ପରିଣାମି

ମମ ଅପ୍ରାଧ ପାତେକ ଖଣ୍ଡନ କରିବା ହାଦେ ସ୍ୱାମୀ ।୩୪୨।

ରେବତୀ ବଲ୍ଲଭ ନାଥ ଉଦିତ ଯାର ନାମ

ତବ ପଦ୍ମପାଦେ ମୋର ଶତ ସହସ୍ର ଦଣ୍ଡ ପରିଣାମ ।୩୪୩।

ନିଚଳ ନିରାଲମ୍ବ ନିରାପକ୍ଷ ନିଶଉଚ ପରମଯୋଗୀ

ଯାହାର ପରାକ୍ରମେ ନାଶକର ଦଣ୍ଡ ପରିତ୍ୟାଗୀ ।୩୪୪।

ଅଭୟେ ଭଗବାନ ତୁ କରୁଣାମତ୍ସଳ

ଧବଳ ଋଚିର ସ୍ୱାମୀ ଜୟ ତୁ କାମପାଳ ।୩୪୫।

ସ୍ୱାମୀ ବିଷ୍ଣୁର ଜ୍ୟୋଷ୍ଠପଦ ଉଦିତ ଯାର ନାମ

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ମାଗଇ ତୋତେ ଧର୍ମ ଅର୍ଥ ମୋକ୍ଷ କାମ ।୩୪୬ – ୭୬୬୪।

ବଇବସୁତ ମନୁ ପୁଚ୍ଛାକଲେ ଅଗସ୍ତିଂକ ପାଶେ

ଦେବତାୟେ କେଉଂଣ କୃତ କଲେକ ଆକାଶେ ।୧।

ଶୁଣ ହୋ ଯୋଗେଶ୍ୱର ମନୁ ମହାଗ୍ୟାଂତା

ଈଶ୍ୱରଂକୁ ପୁଣ ପୁଣ ପୁଛା କରଇ ବାସେବ ଦେବତା ।୨।

ସ୍ୱାମୀ ବଡ଼ାଇ ସମ୍ଭର୍ବେ ଥାଠେକ ଘେନିଣ କୃଷ୍ଣ ବଳରାମ

ଆକାଶ ଗଙ୍ଗାକୂଳ ଘୋଟିଣ ସଇନି ଧାମନ୍ତି ଅବିଶ୍ରାମ ।୩।

ଈଶ୍ୱରେ ବୋଇଲେ ସମସ୍ତ ଦେବତାନ୍ତ ହକାରି

ମନ୍ଦର ପର୍ବତକୁ ଆସ ସମଦଣ୍ଡ ସନ୍ୟ ସଜକରି ।୪।

ଅମରଗଣନ୍ତ ଘେନି ଦେବ ସୁରପତି

ଇନ୍ଦ୍ର ଆରୋହିଲା ଅଛଇ ଅଇରାବ୍ରତ ହାଥୀ ।୫।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ଶୋଭାବନ ବଜ୍ର ଯେ ଆୟୁଧ

ଯେବଣ ଆୟୁଧ ଘେନି ଜମ୍ବୋ ଦଇତ ବଧ ।୬।

ପର୍ବତଂକ ପକ୍ଷ ଛେଦିଲା ଯେଉଂଣ ଶହସ୍ରରେ

ସେ ବଜ୍ର ଶକତି ଇନ୍ଦ୍ର ଧରିଅଛି ନିଜ କରେ ।୭।

ଚଉଷଠୀ କୋଟି ଦେବ ବାସବର ତୁଲେ

ପାରିଜାତକ ମାଳା ଆଭରଣ ସବୁଂକରି ହୃଦୟରେ ।୮।

ଶିରେ ସୀମନ୍ଥିନୀ ଯାହାର ରତ୍ନଝାଲି କପାଳେ

ଅମରାଧି ନାଥ ସେ ବିଜୟେ ଆଖଣ୍ଡଳେ ।୯।

ଦିବ୍ୟଭୁବନ ନାଥ ବିଜୟେ ସୁରପତି

ପରମ ଯୋଗେଶ୍ୱର ନିଦ୍ରାଘ ଯାହାର ମୃତ୍ତି ।୧୦।

ପଞ୍ଚଷଠୀ କୋଟି ଯାହାର ଗନ୍ଧର୍ବ ସଇନି

ଲକ୍ଷେକ ବଳ ଧନୁ ଶ୍ରୀକରେ ଛନ୍ତି ଘେନି ।୧୧।

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ ସୁନ୍ଦର ସେ ବିଦ୍ୟାଧର ବଳ

ଦେବ ଦୁନ୍ଦୁଭି ବାଦ୍ୟ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଉଛୁଳ ।୧୨।

ବୃଷଭ ବାହାନେ ଦେବ ବିଜୟେ ଈଶାନ

ଚଉଦ କୋଟି ତୁଲେ ଅଛନ୍ତି ଗଣପୁତ୍ରମାନ ।୧୩।

ମୟୁର ବାହାନେ ଯେ କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ୱର ବିଜେ

ନବଲକ୍ଷ ତମ୍ବରୁ ଯେ ଅନ୍ତର୍ଚ୍ଛେ ବାଜେ ।୧୪।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ଶୋଭାବନ ପିନାକ ଶାରଙ୍ଗ ଧନୁ

କରେଣ ଶୂଳ ଶହସ୍ର ଧରିଣ ପଞ୍ଚୁମନୁ ।୧୫।

ବାମ ଦକ୍ଷିଣେ ଶୋଭାବନ ଅକ୍ଷୟେ ତ୍ରୋଣ ବେନି

ପାଶୁପତ ନାରାଚ ଦେବ ଶ୍ରୀକରେ ଛନ୍ତି ଘେନି ।୧୬।

ଅଷ୍ଟରତ୍ନେ ଖଞ୍ଜିତ ହୃଦେ ଭୂଷଣ ଦିବ୍ୟମାଳା

କଟି ମେଖଳେ ଆରୋହଣ ଅନନ୍ତ ମହାଖଳା ।୧୭।

ଯୋଗେଶ୍ୱର ପୁରୁଷ ମହାଭୟଂକର ରାଗୀ

ଯେ ସେ କାମଦେବକଇଂ ଦହିଲା ଅଭୟେ ପରମଯୋଗୀ ।୧୮।

ଆଦିହୁଂ ଗର୍ବିତ ସେ ବ୍ରହ୍ମାର ମୁଣ୍ଡମୋଡ଼ି

ମହାଯୋଗ ସାଧି ସ୍ୱାମୀ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ୟେଡ଼ି ।୧୯।

ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତିର ମହାଯାଗ ଭଞ୍ଜା

ଗୁରୁପତ୍ନୀ ଶାପେ ତୁ ଘେନିଲୁ ଅଣ୍ଡପୂଜା ।୨୦।

ଧବଳ ଶଙ୍ଖ ଶ୍ୱେତବର୍ଣ୍ଣ ଯାହାର ମଉଳି କୁଣ୍ଡଳୀ

ଭାବକୁ ଭାବ ନାଥ ଅଭାବକୁ କୋପ ଯେ ଅଗୁଳି ।୨୧।

ଶରୀରରେ ଫୁ ଫୁ କାର ଗର୍ଜ୍ଜନ୍ତି ମହାନାଗେ

ଶିବଗଣନ୍ତ ଘେନି ସଦାନନ୍ଦ ଚଳନ୍ତି ଅତି ବେଗେ ।୨୨।

ନନ୍ଦୀକେଶ୍ୱର ମହାକାଳ ଭ୍ରୁକୁଟି ବିଣାୟେକ ଟିଣାୟେକ

ଚଣ୍ଡ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଯେ ଜୟନ୍ତିକ ଅଜୟନ୍ତିକ ।୨୩।

ଭୀମେକ ମଣିଭଦ୍ର ଯେ ଶାଖା ବେନିକତି

ଇନ୍ଦୁର ବାହାନେ ଯେ ବିଜୟେ ଗଣପତି ।୨୪।

ନାଗପାଶ କରେ ଘେନିଣ ତୀକ୍ଷପ୍ରଶୁ

ସିନ୍ଦୂର ସିମସ୍ଥାନେ ଯେ ମଉଳି ସୀତାଂଶୁ ।୨୫।

ବିଜୟେ ମହାଦେବ ବୃଷଭର ପିଠି

ନାଚନ୍ତି କଉତୁକେ ଗଣପତି ଭ୍ରୂକୁଟି ।୨୬।

ଶିବଗଣମାନନ୍ତ ଘେନିଣ ସାନନ୍ଦେ ବିଶ୍ୱନାଥ

ବିଜୟେ ଧୂର୍ଜଟି ଯାଇଂ ମନ୍ଦର ପର୍ବତ ।୨୭।

ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଦୁହେଂ ଯାଇଂ ହୋଇଲେ ପରବେଶ

କୁବେର ବିଜେକଲେ ଅନେକ ସନ୍ୟ ଘେନି ପାଶ ।୨୮।

କୃତାନ୍ତକ ବଳ ଯେ ଘେନିଣ ଦେବ ନାଶକର

ସେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ମନ୍ଦର ପର୍ବତର ।୨୯।

ବାଷଠୀ କୋଟି କାଳ ବିକାଳ ସଇନି

ଯମ ଦେବତା ପ୍ରବେଶ ଯମଗଣନ୍ତ ଘେନି ।୩୦।

ଆବର୍ତ୍ତକ ସମ୍ବର୍ତ୍ତକ ଦ୍ରୋଣ ପୁଷ୍କର ଚାରିମେଘେ

ୟେ ଚାରିହେଂ ସଇନ୍ୟ ଘେନି ପ୍ରବେଶ ଆସି ବେଗେ ।୩୧।

କାମ୍ୟେକ ମେଘ କାଳୀ ମେଘ ଚଞ୍ଚଳାବ୍ରତେକ ମେଘ

ଜମ୍ବୁପଟଳ ମେଘ ଜଳଧାର ମେଘ ଧୂମାନ୍ତେକ ମେଘ ।୩୨।

ଶୁଦ୍ଧସଷ୍ଟିକ ମେଘ ଆବର ବାରୁଣା ମେଘ

କୃତାନ୍ତକ ମେଘ ଯେ ଲୋହିତବର୍ଣ୍ଣ ମେଘ ।୩୩।

ପିଙ୍ଗଳ ମେଘ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତି ମେଘ ଶାର୍ଦ୍ଦୁଳ ଯେ ମେଘ

ପର୍ବତକ ମେଘମେଳେ ଆବର ଅନେକ ମେଘ ।୩୪।

ୟେହାଂକରି ମୂଳେ ଚାରିପଦ୍ମ ନବଲକ୍ଷ ମେଘମାଳ

ସମ୍ଭର୍ବ ଥାଠ ଘେନି ଚଳଇ ଆଖଣ୍ଡଳ ।୩୫।

ବ୍ରହ୍ମାଂକର ବଚନେ ଅଣଚାଶ ପବନ

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାୟେ ବୋଇଲେ ଧାଅଂରେ ବହନ ।୩୬।

ଚଳିତ ଚଞ୍ଚଳ ଯେ ମହା ଭୀଷ୍ମଭୂପୀ

ଆକାଶ ମଧ୍ୟ ଘେନି ପାତାଳ ଭୁବନ କ୍ଷେପୀ ।୩୭।

ତହିଂ ବିଜେକଲେ ସମସ୍ତ ଦିଗପାଳେ

ଜଣେ ଜଣେ କୋଳାହଳ କରନ୍ତି ଗହଳେ ।୩୮।

ତହୁଂ ବିଜେ କରିଗଲେ ଦେବ ସସ୍ରଯୋନି

ହିମବନ୍ତ ବିଜେକଲେ ଗିରିମାନନ୍ତ ଘେନି ।୩୯।

ବିଝଂମାଳ ମହୀନ୍ଦ୍ରମାଳ ତପନମାଳ ପରବତ

ଗନ୍ଧମାଦନ ପର୍ବତ ମଳୟ ମାଲ୍ୟବନ୍ତ ।୪୦।

ୟେହାଂକର ମୂଳେ ଆଠଲକ୍ଷ ପର୍ବନ୍ତ ଘେନିଣ ହେମବନ୍ତ

ସେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ମେରୁର ସମେତ ।୪୧।

ଗ୍ରହଗଣନ୍ତ ଘେନିଣ ବିଜୟେ ଦିନକର

ବ୍ରାହ୍ମଣଗଣନ୍ତ ଘେନି ବିଜୟେ ବେଦବର ।୪୨।

ପବନ ଦେବତା ଯେ ଅଣଚାଶ ମୃତ୍ତି

ଯୋଗପବନ ମନ୍ଦ ବଜାନ୍ତକ ଯେ ଶାନ୍ତି ।୪୩।

ବିକରାଳ ପବନ ଧର୍ମପବନ ଉଦାସ

ମଳୟ ବସନ୍ତପବନ ଭୋଗପବନ ଯେ ଜୀବନ୍ୟାସ ।୪୪।

ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ସୁସ୍ୱାଦିତ ଚଣ୍ଡ ପ୍ରଚଣ୍ଡ କାଳାନ୍ତକ

ସମତୁଲ ଧାରଣ ତାରଣ ମାରଣ ପବନ କାମ୍ୟକ ।୪୫।

ମହାବାତ ଶିଶିର ହୁତାଶନ କୃତାନ୍ତକ

ପ୍ରାଣାଦି ଜୟନ୍ତିକ ମୋମପାଳ ଦୁରୁଦଣ୍ଡ ବୃନ୍ଦାରକ ।୪୬।

ଘୋର ଗର୍ଜନ ବିଷ୍ଣୁବାତ ଅଖିଳ ଶୋଷକ

ଋତୁଧର ମାତଙ୍ଗ ତିମ୍ବୁର ଜାତଅନ୍ତ ଯୁଗାନ୍ତକ ।୪୭।

ୟେମନ୍ତ ପବନ ଦେବତା ଯେ ଅଣଚାଶ ମୃତ୍ତି

ମେରୁ ମେଖଳକୁ ଇନ୍ଦ୍ର ଆଣିଲେ ସବୁନ୍ତି ।୪୮।

ଆଦିତ୍ୟ ସୋମ ମଙ୍ଗଳ ବୁଧ ବୃହସ୍ପତି

ଶୁକ୍ର ଶନିଚର ରାହୁ କେତୁ ଶଶାଂକ ତୁଲେ ଯାନ୍ତି ।୪୯।

ତିଥିବାର ନକ୍ଷତ୍ର ଲୋକମାନନ୍ତ ସକଳ

ଯୋଗ କରଣ ତୁଲେ ଆସନ୍ତି ଆଖଣ୍ଡଳ ।୫୦।

ନବ ସାଗର ହାହା ହୁହୁ ଭଣ୍ଡାର ଅଧିକାରୀ

ନଳ କୁବରନ୍ତ ଘେନି କୁବେର ଦେବତା ବିଜେକରି ।୫୧।

ସଜହୋଇ ଅଇଲେ ସେ ବଶ୍ୟାନର ବହନି

ପ୍ରାଣତେଜ କାଳାନଳ ପିଙ୍ଗଳ ଜାଳାଜାତ ପଞ୍ଚୁଅଗ୍ନି ।୫୨।

କ୍ରୋଟାନଳ ଦାନାବଳ ବଡ଼ବାନଳ ହୁତ

ତ୍ରିଶିଖା ଅଗ୍ନି ବ୍ରହ୍ମଅଗ୍ନି ଆବର ଲୋହିତ ।୫୩।

ରୁଦ୍ରଅଗ୍ନି ବ୍ରହ୍ମଅଗ୍ନି ଆବର ଦୋହରା

ତେଜ ଅନଳ ଦହନ ଅନଳ ସପତଶିରା ।୫୪।

ୟେହାଂକର ମୂଳେ ପଞ୍ଚବିଂଶ ବହତି

ଦେବସଭାକୁ ସେ ସଜ ହୋଇଣ ଆସନ୍ତି ।୫୫।

ଜଳଚର ସଇନି ଘେନିଣ ବାରାନିଧି

ମେରୁସଭା ମଧ୍ୟେ ବିଜୟେ ଜଗତ ଆଧି ।୫୬।

ଯେ ଯାହା ସଇନି ଘେନି ଆସନ୍ତି ଦେବଲୋକେ

ମେରୁଶିଖରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ସକଳ ବୃନ୍ଦାଅର୍କେ ।୫୭।

ମେରୁଗିରି ପର୍ବତ ଆରମ୍ଭେ ମିଳିଲେ ଦିଗପାଳେ

ମେରୁମନ୍ଦର ପର୍ବତେ ବିଜୟେ ଆଖଣ୍ଡଳେ ।୫୮।

ତିରିଶି ସହସ୍ର ଯୋଜନ ଯେବଣ ମନ୍ଦର ପର୍ବତ ଆୟତନ

ପୂରିଲେ ବୃନ୍ଦାଅର୍କେ ଯେ ବହୁତ ଗହନ ।୫୯।

ବଜାବନ୍ତି ବିଜିଘୋଷ ଦେବବାଦ୍ୟ ଦୁନ୍ଦୁଭି

ମହାପ୍ରତାପେ ସମସ୍ତ ଦେବେ ଅଛନ୍ତି ସମ୍ବର୍ଭି ।୬୦।

ମନ୍ଦର ପର୍ବତେ ଯେ ରହିଲେ ସର୍ବଦେବେ

ଆସନ୍ତି ଦ୍ୱାରକାଉଂ ରାମକୃଷ୍ଣ ପାଣ୍ଡବେ ।୬୧।

ଗନ୍ଧମାଦନ ନାମେ ଯେଉଂଣ ପର୍ବତ

ବିସ୍ତାର ଆୟତନ ଯୋଜନ ପାଞ୍ଚଶତ ।୬୨।

ଅନେକ ମଉଷଧି ଦାରାକ୍ଷ ଫଳ ଅଛି ଗିରିବର ପୃଷ୍ଠେ

ସେ ପର୍ବତ ଉପରେ ଯାଇ ବିଜୟେ ରାମକୃଷ୍ଣେ ।୬୩।

ପୂର୍ବେ ଗନ୍ଧମାଦନ ପଛିମେ ମନ୍ଦର ପର୍ବତ

ମଧ୍ୟରେ ଛଡ଼ା ଅଛି ଯୋଜନ ନବଶତ ।୬୪।

ଉଚ୍ଚବାଚ ହୋଇ ଯେ ରହିଲେ ବେନି ସଇନବଳ

ଧନୁଘୋଷ ନାଦ ଶୁଭଇ ମହାଗୋଳ ।୬୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ନାରଦନ୍ତ ରାଇ

ମଧ୍ୟେ ନାଚଇ ମୁନି କଳହ ଦଣ୍ଡକୁ ବୁଲାଇ ।୬୬।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଶୁଣସି ନାରଦ

ତୁମ୍ଭେ ଯାଇଂ ବାରତା କୁହ ଦେବଇନ୍ଦ୍ର ।୬୭।

କନ୍ୟାଗୋଟିକି ଘେନିଣ ଆସନ୍ତୁ ପୁରନ୍ଦର

ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦ ୟେକଆତ୍ମା ନୋହନା ସମର ।୬୮।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ବଚନେ ଚଳିଲେ ବ୍ରହ୍ମାସୁତେ

ମନପବନ ଦଣ୍ଡେ ବସି ବିଜେ ମନ୍ଦରଗିରି ପରବତେ ।୬୯।

ନାରଦେ ସନ୍ନିଧ୍ୟେଣ ବସାଇ ଚିତ୍ରରଥ

ତୋହୋର ଯେ ଜୀବନ ସାର୍ଥକ ଯଥାର୍ଥ ।୭୦।

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥଂକ ଦୁହିତା ତୁ ଆଣିଅଛୁ ହରି

ଅମର ନାୟିକାୟେ ତାହାକୁ ନୁହନ୍ତି ରୂପେ ସରି ।୭୧।

ତାହାର ସମାନେଣ ନ ପାଇଣ ବର

ମନସରି ଅନେକ ଲୋଡ଼ିଲୁ ତିନିପୁର ।୭୨।

ପୁରୁଷଂକ ମଧ୍ୟରେ ସୁନ୍ଦର ତୁହି ଅଟୁ

ତୋହୋର ରୂପଗଣେ ସଚଳାହିଂ ଘଟୁ ।୭୩।

ଆହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ମୋତେ ହକାରି

ଦ୍ୱନ୍ଦ ନୋହୁ ସମର୍ପ ଯେ ସଚଳା କୁମାରୀ ।୭୪।

ତୁହିତ ଲୋଡ଼ିନାହୁଂ ତୋତେ ପ୍ରାପତ ହେଲା ଅଦଭୁତେ

ପରିଗ୍ରହ ପଦାର୍ଥ ୟେ ପରକୁ ବାହୁଡ଼ାଇ ଦେବୁ ସେ କେମନ୍ତେ ।୭୫।

ବାବୁ ବିଗ୍ରହ କଥା ୟେବେ ବିଚାରକୁ କେମନ୍ତ

କନ୍ୟା ସମର୍ପଣ ନ ଯୋଗାଇ ବିଧିମତ ।୭୬।

ବ୍ରହ୍ମା ଈଶ୍ୱରେ ବିଜେ କରିଅଛନ୍ତି ବୃନ୍ଦାଅର୍କ ବଳ ଘେନି

ରାମକୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନ ସେ ସର୍ବେ ଜଣ ତିନି ।୭୭।

କେହୁ ତୋତେ ସମାନ ଅଛଇ ହାଦେ ରଣେ

ତୁ କିମ୍ପାଇ କନ୍ୟା ଦେବୁ ଆମ୍ଭେ ଅଇଲୁ ଅକାରଣେ ।୭୮।

ଚିତ୍ରସେନ ବୋଇଲା ମୁଂ ନ କଲି ହରଣ

ଆସୁଂ ଆସୁଂ ବିରହୀତା କନ୍ୟା ମୋତେ କଲାକ ବରଣ ।୭୯।

ବରଣମାଳା ଗୋଟିୟେ ମୋତେ କଲାକ ଆଭରଣ ।୮୦।

ମୁନି ହେ ଇଚ୍ଛାୟେ ବର ବରନ୍ତି ଟିକି ରାଜାର କୁମାରୀ

ଅବଶ୍ୟ ଆନକଇଂ ପ୍ରଦାନ କରିବେଟି ଦେବହରି ।୮୧।

ଅଭାବପଣ ଛାଡ଼ିଣ ପ୍ରୀତି ହୋଇଣ ଆସନ୍ତୁ

ସୁବିଧାନେ କନ୍ୟାଗୋଟି ମୋତେ ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତୁ ।୮୨।

ଆହୋ ନାରଦେ ତୁମ୍ଭେ ରାମକୃଷ୍ଣେ କୁହ ବେଗେ ଯାଇଂ

ସମସ୍ତେ ନାଶ ଯିବେଟି ସଚଳା କନ୍ୟାର ପାଇଂ ।୮୩।

ଭଲେଣ ଦିଲେଟି ରହିବ ସବୁରି ବଡ଼ପଣ

ଧର୍ମ ପ୍ରାପତ ହୋଇବ ରହିବ ବନ୍ଧୁପଣ ।୮୪।

ଦ୍ୱନ୍ଦକଲେ ମୁନି ହେ ହୋଇବେ କି ଆମ୍ଭନ୍ତ ସରି

ଧାତା ଈଶ୍ୱରେ ଦିଗପାଳେ ଯାହକଇଂ ଅଛନ୍ତି ଆବୋରି ।୮୫।

ଚିତ୍ରସେନ ବଚନେ ବାହୁଡ଼ିଗଲେ ତପୋନିଷ୍ଠି

ଯାଇଂଣ ଭେଟିଲେ ସେହି ଧର୍ମଦେବ ଯୁଝେଷ୍ଠି ।୮୬।

ଯୁଝେଷ୍ଠିକ ଆଗରେ ଯାଇଂ କହିଲେ ନାରଦ

ସଚଳାର ନିମନ୍ତେ ହୋଇବ ବଡ଼ ଯୁଦ୍ଧ ।୮୭।

ଆହୋ ଧର୍ମେ ଅପାର ମଣାଇଂ ମୁଂ କହିଲି ତାହାଂକୁ

ଶାହାସ୍ର କଥା ରୁଚଇ କି ଟସ୍କର ସଭାକୁ ।୮୮।

ବଧିର ଶୁଣଇ କି କମ୍ବୁରସ ବାଣୀ

ଗୋପାଳେ ଚିହ୍ନିବେ କାହିଂ ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନମଣି ।୮୯।

ତୋହୋର କଥା ଶୁଣି ସେ ଅନେକ କଲା କୋପ

ଗରୁଡ଼ ବିବାଦେ ଯେହ୍ନେ ଗର୍ଜଇ କାଳସର୍ପ ।୯୦।

ଶୁଣିଣ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ହୋଇଲା ତବଦ

ନିଚୟେ ନାଶ ଗଲାଟି ଅମର ସଂପଦ ।୯୧।

ତହୁଂ ନାରଦେ କହିଲେ ଯାଇଂ ବଳଦେବଂକୁ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ପେଷିଥିଲେ ମୁକୁ ଇନ୍ଦ୍ରରାଜାଠାକୁ ।୯୨।

ବହୁତ କୋପକଲା ସେ କନ୍ୟା ଫେରି ମାଗିବାରେ

ବୋଇଲା ରାମକୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନକଇଂ ମୁଂ ମାରିବଇ ସମରେ ।୯୩।

ନାରଦ ବଚନେ କୋପକଲେ ଦେବହଳୀ

ସମର୍ଥକ ହଳ ମୂଷଳ ବୁଲାଇଲେ ଦେବ ତୋଳି ।୯୪।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବେ ବୋଇଲେ କୋପ ନ କର ବଳରାମ

ଦଣ୍ଡ ସାମ ଭେଦ ମତେ ଅବଶ୍ୟ କରି କାମ ।୯୫।

ସନ୍ଧି ସମାଧାନ ନୋହିଲେ ତେବେ ସେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱକରି

କିଞ୍ଚିତ ମାତ୍ରକେ ଦେବ ନୋହିବା ମରାମରି ।୯୬।

ମୁହିଂ ଯିବି କି ଦେବ ମନ୍ଦର ପର୍ବତକୁ

ସମାଧାନ କରି କହିବଇଂ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଂକୁ ।୯୭।

ମୋହୋର ବୋଲେ ଯେବେ ନ ଦିଅଇ କୁମାରୀ

ୟେକା ନିମିଷେକ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ କରିତ ଆମ୍ଭେ ପାରି ।୯୮।

ଗନ୍ଧମାର୍ଦନ ପର୍ବତରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଧର୍ମସୁତେ

ବଇଜୟନ୍ତୀ ମାଳା ଗୋଟିୟେ ଧରିଛନ୍ତି ଦେବ ହାଥେ ।୯୯।

ସହଦେବ ବୋଇଲେ ଠାକୁରେ ସେ ଯାଆନ୍ତୁ ୟେକେ

ଭୀମସେନ ଠାକୁରେ ଗୋଡ଼ାଇ ଯାଆନ୍ତୁ ପାଖେ ।୧୦୦।

ଯେବେ କାଳେ ୟେ କଥା ନୋହିବ ସମ୍ବୋଧ

ସହି ନୁଆରିଲେ ସେ ଉପୁଜିବଟି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ।୧୦୧।

ଇନ୍ଦ୍ରଂକର ଦୁଷ୍ଟପୁତ୍ରମାନେ ହୋଇଛନ୍ତି ମେଳି

ଭୀମସେନ ଠାକୁରେ ଯେ ଆଣିବେ ସମ୍ଭାଳି ।୧୦୨।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ସେ ମନ୍ତ୍ରୀବରଂକ ବଚନେ

ଯାଉ ଭୀମସେନ ଠାକୁରଂକର ସନ୍ନିଧାନେ ।୧୦୩।

ବାଆନ ବାଆନ ଭାର ଗଦା ଭୀମସେନର ବେନିକରେ

କୃତାନ୍ତେକ ପ୍ରାୟେ ଦିଶନ୍ତି ବ୍ରିକୋଦରେ ।୧୦୪।

ପ୍ରବେଶ ଧର୍ମସୁତ ମନ୍ଦର ପର୍ବତେ

ବିଜୟେ ଦେବଇନ୍ଦ୍ର ମହାନାଗ ଅଇରାବ୍ରତେ ।୧୦୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠିକୁ ଦେଖି ଇନ୍ଦ୍ର ଅଇରାବ୍ରତୁଂ ଉତୁରି

ବସିଛନ୍ତି ଆସ୍ତାନେ ଯେ ବ୍ରହ୍ମା ଶୂଳଧାରୀ ।୧୦୬।

ମନ୍ଦର ପର୍ବତର ପାଞ୍ଚ ପାବଚ୍ଛର ତଳେ

ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇଣ ଶୁତିଲେ ଧର୍ମବାଳେ ।୧୦୭।

କୋପେଣ ଉତ୍ତର ଯେ ଦିଅନ୍ତି ଅସକନ୍ଦ

ଆରେ ଆରେ ପାଣ୍ଡବାୟେ ୟେତେ ତୁମ୍ଭେ ମନ୍ଦ ।୧୦୮।

ଆରେ ଆଦ୍ୟହୁଂ ଜନ୍ମିଲ ତୁମ୍ଭେ ଗୋଳକୁଣ୍ଡାପଣେ

ଦୃଭାସ୍ୟାର ମନ୍ତ୍ରେ ଆମ୍ଭେ ଆବୋରିଲୁ ବଡ଼ପଣେ ।୧୦୯।

ଯଦ୍ୟପି ଦିଗପାଳେ ହୋଇ ସେ ବାସୁଦେବ

ଜନମେ ଲଭିଲା ସେ ଗଉଡ଼ ସ୍ୱଭାବ ।୧୧୦।

ଗଉଡ଼େ ଉପୁଜିଲେ ସେ ମାନବ ପ୍ରକୃତି

ତୁମ୍ଭଂକ ଲାଗି ସେ ଯେ ହୋଇଲା ହୀନଜାତି ।୧୧୧।

ଗଉଡ଼ ବାଉଡ଼ କୃଷ୍ଣ ବଳଦେବ

ଗୋଳକୁଣ୍ଡା ଜାରଜାତକା ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ରେ ପାଣ୍ଡବ ।୧୧୨।

ତୁମ୍ଭରେ ତାହାଂକର ଯେବେ ବଢ଼ିଲା ବନ୍ଧୁପଣ

ବଢ଼ିଲା କନ୍ୟା ଘରେ କିମ୍ପେ ରେ ଥୁଅ ଅକାରଣ ।୧୧୩।

ମୋହୋର ଚିତ୍ରସେନ ନ ଆଣିଲା ତାକୁ ବଳେ ହରି

ବିରହୀତା କନ୍ୟା ସେ ଇଚ୍ଛାୟେ ହେଲା ବରି ।୧୧୪।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ କୋପ ଛାଡ଼ ଦେବରାୟେ

ମନ୍ଦବେଳେ ଜାତକଲେ ୟେ ତୁମ୍ଭ ତନୟେ ।୧୧୫।

ଥୋକାୟେକ ପୁତ୍ର ଯେ ବଂଶ କରନ୍ତି ସୁରକ୍ଷା

ଥୋକାୟେକ ପୁତ୍ର ବଂଶନାଶ କରିତେ ବାୟେଂଚ୍ଛା ।୧୧୬।

ପର ସ୍ତିରୀ ହରଣେ ଅନେକ ଧର୍ମ ନାଶି

ତାରା ଅଭିଳାଷେ ତନୁ କ୍ଷୀଣ ହୋଇଲାକ ଶଶୀ ।୧୧୭।

ଜାନକୀ ହରଣେ ନାଶଗଲାକ ରାବଣ

ଅହଲ୍ୟା ହରଣେ କିସ ନୋହିଲା ଆପଣ ।୧୧୮।

ଗଉତମର ଶାପେ ଛିଡ଼ିଲା ତୋର ଅଣ୍ଡ

ପୁରୁଷ ଲକ୍ଷଣ ନିମନ୍ତେ ଲଗାଇଲୁ ମେଷଅଣ୍ଡ ।୧୧୯।

ପୁତ୍ରକୁ ନ ତିଆରିଲେ କଲ ଯେ ୟେସନେକ କୃତ୍ୟେ

ବଳରାମଂକ କୋପେ ଅମର ରକ୍ଷା ହୋଇବ କେମନ୍ତେ ।୧୨୦।

ୟେବେହେଂ ବୋଲ ପୁତ୍ର ମୋର ଅଣିଲା ଅଗ୍ୟାନେ

ସନ୍ଧି କଥାରେ ତ ନ ପଶିଲୁ ପାକଶାସନେ ।୧୨୧।

ସଚଳାକଇଂ ୟେବେ ଘେନି ଯିବା ଚାଲ ଜମ୍ବୋଭେଦୀ

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥଂକର ତୁଲେ ହୋ କିମ୍ପାଇଂ ହୋଉ ଦ୍ୱନ୍ଦୀ ।୧୨୨।

କାମପାଳ ଯେ , ସେ କାଦମ୍ବରୀ ପାନେ ଭୋଳ

ଶରମ ରକ୍ଷଣ ସେ ଯେ ଭଗତ ବଚ୍ଛଳ ।୧୨୩।

ମୁହିଂ ତୋତେ ରାମ ଛାମୁରେ କରିବି ସମର୍ପଣ

କୋପ ଛାଡ଼ି ଦୟା ତୋତେ କରିବେ ସଂକ୍ରିଷେଣ ।୧୨୪।

ଯାହାର ବୋଲେ ତୁ ୟେତେ ଦ୍ୱନ୍ଦ କଲୁ ରାୟେ

ରକ୍ଷା ନ ଯିବୁ କାଳେ ତାହାର ଉପାୟେ ।୧୨୫।

ଆବର ଦେଖ ତୋର କର୍ମର ବିପାକ

ଆତ୍ମାରୁ ଜାତ ତୋତେ ଛାଡ଼ିଲା ବିବତ୍ସ ।୧୨୬।

ଅର୍ଜୁନର ପ୍ରାୟେ ପୁତ୍ର ତୋତେ ଛାଡ଼ିଲା ଯେତେବେଳେ

ଅମର ସମ୍ପଦ ତୋର ନାଶଗଲା ଆଖଣ୍ଡଳେ ।୧୨୬।

ପରର ବଚନେ ତୋର ସମ୍ପଦ ନ କର ନାଶ

ନିରୁତାନ୍ତ ବେଳକୁ ସମରେ ନ ଥିବ ବିଶ୍ୱବାସ ।୧୨୭।

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ଯିବେଟି ଜଗତପିତା ପଣେ

ୟେଡ଼େ ବଡ଼ ସମ୍ପଦ ତୁ ନାଶ ନ କର ଆକାରଣେ ।୧୨୮।

ପବନ ଦେବତା ଆମ୍ଭର ହୋଇବେ ପିତାମହ

ଯମ କୁବେର ବରୁଣ ଆମ୍ଭନ୍ତ ସମରେ ନୋହନ୍ତି ରହ ।୧୨୯।

ପରମ ପଣ୍ଡିତ ନାଥ କିମ୍ପା ହୋଉ ବଣା

ସେ ଯେ ରାମକୃଷ୍ଣ ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ ଧାରଣା ।୧୩୦।

କହୁଂ କହୁଂ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ବସିଲା ମହାକୋହ

କେହୁଣସି କାଳରେ ତୁମ୍ଭେ ରାମକୃଷ୍ଣଂକୁ ସରି ନୋହ ।୧୩୧।

ସତ୍ୟଭାମାଂକ ଛଳେ ହରି ହରିଲେ ପାରିଜାତ

ସ୍ୱର୍ଗୁଂ ଅମୃତ ହରି ନେଲା ବେଳେ ବଇନେତ୍ର ।୧୩୨।

ଗୋପପୁରେ ବାମକରେ ଧଇଲେ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଗିରିବର

ସାତଦିନ ବୃଷ୍ଟି ଯେ କଲୁ ପୁରନ୍ଦର ।୧୩୩।

କଂସ ସଭାତଳେ ହୋଇଥିଲା ନା କିଂକର

ସେ ବେଳର କଥା ୟେବେ ଗଲା କି ପାସୋର ।୧୩୪।

ପରିଘାଇ ଅନେକ କହିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠିର

ଶୁଣି କୋପ ବସିଲା ଦେବ ସୁନାସୀର ।୧୩୫।

କୋପ ଆରକ୍ତ ଲୋଚନ କରି ମଘବାନ

ବୋଇଲା ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି ନାଶ କର ରେ ଚିତ୍ରସେନ ।୧୩୬।

ଯହୁଂଣ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ଚାହିଂଲେ କୋପଦୃଷ୍ଟି

ତ୍ରାସେଣ ପର୍ବତୁଂ ଓହ୍ଲାଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ।୧୩୭।

ପିତାର ବଚନେ ଯେ ଧାଇଂଲା ବିଦ୍ୟାଧର

କରେ ଧରିଅଛି ଯେ ବଜ୍ର ମୁଦୁଗର ।୧୩୮।

କୁରାଳ ଚକ୍ର ପ୍ରାୟେକ ମୁଦୁଗର ବୁଲାଇ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକ ଉପରେ ପିଟିଲା ଝସାଇ ।୧୩୯।

ମୁଦୁଗର ପଡ଼ନ୍ତେ ଭୀମ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି ପଛ କଲା

ଆପଣେ ଆଗହୋଇ ବଜ୍ର ମୁଦୁଗର ଧଇଲା ।୧୪୦।

ବାହାନାଦ ଦେଇ କୋପେ ଗରଜିଣ ବୀର ଭୀମ

ବିଦ୍ୟାଧର ତହୁଂ ଉଛୁଡ଼ି ଧରିଲା ବିକ୍ରମ ।୧୪୧।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି ବୋଇଲେ ଭୀମ ତୁମ୍ଭେ ପଳାଅ ବେଗହୋଇ

ମୋହୋର ଘୁଞ୍ଚିଲେ ଦେବ ତୁମର ଜୀଇନାହିଂ ।୧୪୨।

ୟେକା ଆସୁଥିଲା ପରା କଥା ସନ୍ଧିକରି

ୟେତେବେଳେ ଥାଅନ୍ତ ତୁମ୍ଭେ ମନ୍ଦର ପର୍ବତରେ ପଡ଼ି ।୧୪୩।

ୟେହା ଶୁଣି ଯୁଝେଷ୍ଠି ଯେ ହୋଇଲେ ଅନ୍ତର

ରେ ରେ କାର କରି ଯେ ବୋଲଇ ପବନ କୁମର ।୧୪୪।

ସେହି ମଦୁଗରକୁ ସେ କୋପେଣ ବୁଲାଇ

ଚିତ୍ରସେନ ରଥପରେ ପିଟିଲାକ ବେଗେ ନେଇ ।୧୪୫।

ମହାବଳବନ୍ତା ସେ ପାଣ୍ଡବ ବୀରଷଣ୍ଢ

ଭୀମସେନ ବିଘାତେ ସେ ରଥ ହୋଇଲା ମସୀଗୁଣ୍ଡ ।୧୪୬।

ଅନେକ ରତ୍ନ ମଣ୍ଡଣି ରଥ ଯହୁଂ ଗଲା ଭାଜି

ଜୟସେନ ଅଙ୍ଗାରପନଙ୍ଗ ଉଠିଲେ ଗଳଗାଜି ।୧୪୭।

ପ୍ରଚଣ୍ଡବଳୀ ତୁଳାକର୍ଣ୍ଣ ବୃଦ୍ଧଶ୍ରବା ବିଶ୍ୱବସୁ

କୋପେଣ ଉଗାଳିଲେ ବେଗେ ଭୀମସେନ ବେଗେ ଆସୁ ।୧୪୮।

ବାସବର ପୁତ୍ର ଯେ ବିଦ୍ୟାଧର ଲକ୍ଷ ଚାରି

ଶତେପୁର କରି ଭୀମସେନକଇଂ ଓଗାଳି ।୧୪୯।

ପହୁଡ଼ନ୍ତି ଗଦା ମୁଦୁଗର ଛେଲ ଚକ୍ର କାତି

କୋନ୍ତ ମୂଷଳୀ ସାବେଳୀ ଯେ ବାରୁଣାଶର ଯୋଚି ।୧୫୦।

ଆଦିତ୍ୟ କିରଣ ପ୍ରାୟେ ଝଲକନ୍ତି ଲାଂକିଆ

ମହାଭୀଷ୍ମ ମୃତ୍ତି ବିଦ୍ୟାଧରେ ସହସ୍ରବାହା ।୧୫୧।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ଯେ ତହିଂ ଅଇଲେ ପଳାଇ

ଗନ୍ଧମାର୍ଦନ ପର୍ବତେ ଉଠିଲେ ବେଗେ ଯାଇଂ ।୧୫୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଙ୍କୁ ଦେଖି ପଚାରନ୍ତି ହରି

କେବଣ ନିମନ୍ତେ ସ୍ଵାମୀ ନିଶ୍ଵାସ ଖରକରି ।୧୫୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ ଉବୁର ଅଇଲୁ ହୋ ଧର୍ମେ

ଭୀମସେନ ମୋର ନିଚେ ପଡ଼ିଲା ସାଂଗ୍ରାମେ ।୧୫୪।

ଆବର ସୋଦର ମୁହିଂ ପାଇବଇଂ କାହିଂ

ମୁହିଂ ଅଇଲି ଦେବ ଭାଇକି ମୋର ଦେଇ ।୧୫୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକର କ୍ରୋଧର ବିକଳେ

ପର୍ବତ ଉପରୁ ଡେଇଂ ପଡ଼ିଲେ କାମପଳେ ।୧୫୬।

ରଥ ସହିତେ ଦେବ ନ କଲେ ଆରୋହଣ

ହଳ ମୂଷଳ ଘେନି ଧାମନ୍ତି ସଂକ୍ରିଷେଣ ।୧୫୭।

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଯେ ମଣ୍ଡିଣ ବନମାଳୀ

ତହୁଂ ବହୁତ ଯାଦବ ସନ୍ୟ ଧାମନ୍ତି ମହାବଳୀ ।୧୫୮।

ସାତବଂଶ ଘେନି ଚଳନ୍ତି ଜଗନ୍ନାଥେ

ଅର୍ଜୁନ ବିଜେକଲେ ନନ୍ଦିଘୋଷର ରଥେ ।୧୫୯।

ବଇନେତ୍ର ବାହାନେ ବିଜୟେ ଜଗନ୍ନାଥେ

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର କଉମୁଦୀ ଗଦାବର ହାଥେ ।୧୬୦।

ପଞ୍ଚୁଜନ୍ୟ ଶଙ୍ଖ ହରି କଲେକ ବାଦ୍ୟ

ଆକାଶ ଉଛୁଳିଲା ସେ ଶଙ୍ଖର ଶବଦ ।୧୬୧।

ଭୀମସେନ ଶ୍ରବଣେ ସେ ଶୁଭିଲା ଶଙ୍ଖଧୁନି

ଶୁଣି ପରବତୁଂ ଉଠିଲା ତହୁଂ ଭୀମ ଶିର ଝୁଣି ।୧୬୨।

କୋପେଣ ଗଦାବର ପ୍ରହାର କଲା ମହାବଳ

ପଡ଼ିଣ ଜୟସେନ ରଥ ହୋଇଲା ବେନିଫାଳ ।୧୬୩।

ଅଙ୍ଗାରପନଙ୍ଗ ରଥ ଧାଇଲା ବାମକରେ

ବିଶ୍ୱବାସୁ ରଥ ଉପରେ ପିଟିଲା କୋପଭରେ ।୧୬୪।

ଭୀମସେନ ପ୍ରହାରେକ ଭାଜିଲା ରଥ ବେନି

ଭୟେଣ ବେନିଭାଗ ହୋଇଲେ ସଇନି ।୧୬୫।

ମନ୍ଦର ପର୍ବତୁଂ ଭୀମ ପଡ଼ିଲାକ ବେଗେ ଡେଇଂ

ଦେଖିଣ ବିଦ୍ୟାଧରମାନେ ପୁଣ ପଡ଼ୁଛନ୍ତି ଧାଇଂ ।୧୬୬।

ପୁଣି ଯାଇଂ ବେଢ଼ି ଭୀମସେନକୁ କଟାଳି

ଗର୍ଜିଣ ଉଠିଲା ସେ ପାଣ୍ଡବ ମହାବଳୀ ।୧୬୭।

ଗଦାବର ବୁଲାଇଣ ସେ ପିଟିଲା ମାରୁତି

ମହାବାତେ ଯେସନେକେ ଫକୁଫଳେ ଲୋଟନ୍ତି ।୧୬୮।

ସମର ସମ୍ଭର୍ବେ ସେ ପାଣ୍ଡବ ବଳବନ୍ତା

ବିଦ୍ୟାଧର ଜଣ ମାତ୍ରକେ କେହି ଛାମୁରେ ନୋହିଂନା ରହନ୍ତା ।୧୬୯।

ସଇନି ଭାଗନ୍ତେଣ ଧାମଇଂ ଚିତ୍ରରଥ

ତୁଲେଣ ସଇନି ତାର ଚାରି ଅହିବ୍ରତ ।୧୭୦।

ଅନେକ ରତ୍ନ ଭୂଷଣ ଅଛଇ ତାର କାୟେ

ଦିଶନ୍ତି ବିଦ୍ୟାଧରେ କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ୱର ପ୍ରାୟେ ।୧୭୧।

ରେ ରେ କାର କରିଣ ସେ ଧାଇଂଲା ଚିତ୍ରରଥ

ତୀକ୍ଷମୁନୀ ଶସ୍ର କରେ ଧରିଅଛି ନଶନିଶି କୋନ୍ତ ।୧୭୨।

ଭୀମସେନ ଉପରକୁ ସେ ମାଇଲା ତାହା ଧରି

ସେହି କୋନ୍ତ ଚୂରଗଲା ଭୀମସେନ ବାମଅଙ୍ଗେ ପଡ଼ି ।୧୭୩।

ପୁଣ ପ୍ରହାର କଲା ବିଦ୍ୟାଧର ବଜ୍ର ଯେ ତୁମ୍ଭରେ

ପଡ଼ନ୍ତେ ବ୍ରିକୋଦର ତାହା ଧଇଲା ବାମକରେ ।୧୭୪।

ଚିତ୍ରସେନ ହାଥରୁ ସେ ଧଇଲା ଉଛୁଡ଼ି

ସେହି ତୁମ୍ଭର ଚିତ୍ରସେନକୁ ମାଇଲାକ ଧରି ।୧୭୫।

ବାମଅଙ୍ଗେ ତାର ଯାଇଂ ପଡ଼ିଲା ବଜ୍ରଗୋଟି

ଘାୟେଣ ଚିତ୍ରସେନ ଯେ ପଡ଼ିଲା ମହୀଲୋଟି ।୧୭୬।

ବଜ୍ରଘାତ ପ୍ରାୟେକ ଶୁଭଇ ଘୋରବାଣୀ

ଚିତ୍ରସେନ ପଡ଼ିଲା ଦେଖିଲେ ବଜ୍ରପାଣି ।୧୭୭।

ଆପଣେ ବିଜେକଲେ ଅଇରାବ୍ରତ ପିଠି

କରେଣ ବଜ୍ରଶକତି କୋନ୍ତ ଖଡଗ ଯାଠି ।୧୭୮।

ମୁଦୁଗର ଅସିପତ୍ର ଗୁରୁଜ ଶାବେଳୀ

ବତିଶ ଆୟୁଧ କରେ କଷିଅଛି ତୋଳି ।୧୭୯।

ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ ଲମ୍ବିତ ଯେ ପାରିଜାତକ ପୁଷ୍ୟମାଳ

କୋଟିୟେ କିରଣ ଶକ୍ତି କରେ ଘେନିଣ ଆଖଣ୍ଡଳ ।୧୮୦।

ୟେକାୟେଣ ବେନିକରେ ଗଦା ଘେନିଣ ଉଠି

ବିଦ୍ୟାଧର ବଳଯାକ ଆସୁଅଛି ପିଟି ।୧୮୧।

ୟେକାୟେ ସମର କରଇ ଯେ ପବନ ବତ୍ସ

ସମରେ ପଡ଼ିଲେନି ଗନ୍ଧର୍ବ ତିନିଲକ୍ଷ ।୧୮୨।

ଯେସନେକେ ମତ୍ତବ୍ୟାଘ୍ର ଧାମଇଂ ଜନ୍ତୁ ଦେଖି

ମାରଇ ମାରୁତି ସେ ଓପ୍ରୋଧ ଉପେକ୍ଷି ।୧୮୩।

ଅନେକ ସଇନି ଯେ ଆସୁଅଛଇ ପିଟି

ବିଦ୍ୟାଧର ବଳ ଯେ ପଡ଼ୁଛନ୍ତି ମହୀଲୋଟି ।୧୮୪।

ଅସମ୍ଭବ ମହିଂମା ସେ ପାଣ୍ଡବ ବୀରମଣି

ପଳାବନ୍ତି ଗନ୍ଧର୍ବେ ଯେ ଶ୍ରୀକାଳ ଯୂଥ ଜାଣି ।୧୮୫।

ଜୟସେନ ବିଶ୍ୱାବସୁ ବୃଦ୍ଧଶ୍ରବା ଅଙ୍ଗାରପନ୍ନଙ୍ଗ ପ୍ରଚଣ୍ଡାବଳୀ

ଭାଜି ପଳାବନ୍ତି ଗନ୍ଧର୍ବେ ଭୀମସେନ କରଇ ରଣକେଳି ।୧୮୬।

ଶଙ୍ଖ ଶବଦ ଯହୁଂ କଲେକ ଶ୍ରୀରଙ୍ଗ

ଶୁଣିଣ ଦୁଗୁଣ ତେଜ ବିକାଶଇ ମାରୁତିର ଅଙ୍ଗ ।୧୮୭।

ଭୀମସେନର ଭୀଷ୍ମମୃତ୍ତି ମହାସମର ଦେଖି

ଭାଜିଲେ ବିଦ୍ୟାଧରେ ସେ ସମର ଉପେକ୍ଷି ।୧୮୮।

ଗୋଡ଼ାଇ ବ୍ରିକୋଦର ଯେ ମହାମୃତ୍ତି ଧରି

ବାସବର ସହସ୍ରେ ପୁତ୍ର ଧରିଣ କଚାଡ଼ି ।୧୮୯।

ଦଶବିଂଶ ପଚିଶ ଧରି ଦିଅଇ ଯେ ଫିଙ୍ଗି

ଅନେକ ଯୋଜନେ ପଡ଼ିଲେ ହାଥ ଗୋଡ଼ ଭାଂଗି ।୧୯୦।

ସମର ବିଭଙ୍ଗ ଦେଖିଣ ବ୍ରିକୋଦର

ଶରଣ ବୋଇଲେ ଭୀମ ଦୁଗୁଣ କରଇ ପ୍ରହାର ।୧୯୧।

ପୁତ୍ରଂକର ବିନାଶ ଦେଖିଣ ପୁରନ୍ଦର

ଆପଣେ ବିଜେକଲେ ସମର ଭିତର ।୧୯୨।

ଆରେ ଆରେ ଭୀମା ବୋଲି ଯେ କୋପେ ଦୁରୁଂ ଡାକଦେଇ

ଆପଣେ ଓଗାଳିଲେ ଦେବ ସୁରସାଇଂ ।୧୯୩।

କରେ ବଜ୍ର ଧରିଣ ସେ ରାଗେ ଝମକାଇ

ଗର୍ଜିଣ ମହାନାଗ ଯେ ଉଠିଲା ତୁହାଇ ।୧୯୪।

ୟେସନେକ ମହିମାଂ ଦେଖିଣ ସେ ବ୍ରିକୋଦର

ଗଦା ଧରି ଉଭା ହେଲା ବାସବ ଛାମୁର ।୧୯୫।

ମହାନାଗ ପରେ ଚଢ଼ିଅଛି ପୁରନ୍ଦର

ଇନ୍ଦ୍ରର ବଚନେ ହାଥୀ ଧାଇଂଲାକ ଖର ।୧୯୬।

ମହା ବଳବନ୍ତା ଯେ ଅଟଇ ଅଇରାବ୍ରତ

ଥୋରହସ୍ତେ କଟିଭାଗୁଂ ଧଇଲା ତୁରିତ ।୧୯୭।

ଅନ୍ତରୀଛେ ବୁଲାଇଲା ଅଇରାବ୍ରତ ତୋଳି

ଫିଙ୍ଗିଦେଲା ଭୀମକୁ ଯେ ଗଜ ମହାବଳୀ ।୧୯୮।

ଆକାଶ ମାର୍ଗରେ ଯହୁଂ ଫିଙ୍ଗିଦେଲା ଅଇରାବ୍ରତ ଗଜ

ଗନ୍ଧମାର୍ଦନ ପରବତେ ପଡ଼ିଲା ପବନ ଆତ୍ମଜ ।୧୯୯।

ବଜ୍ରଘାତ ପ୍ରାୟେ ଜାଣି ପଡ଼ିଲାକ ଭୀମ

ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଣ ସେ ହୋଇଲା ଅଚେବନ ।୨୦୦।

ଦେଖିଲେକ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଭୀମସେନର କଷ୍ଟ

କୋଳକରି ଧଇଲେ ଯାଇଂ ଦେବ ଧର୍ମଚାଟ ।୨୦୧।

ହା ହା ସୋଦର ରେ ମହା ଅଚାର୍ଗଳ ଯୋଧୀ

କେବଣ ଦଇବ ତୋତେ ଅନମିତେ ବିରୋଧୀ ।୨୦୨।

ନାରଦେ କହିଲେ ଯେ ଭୀମସେନର କଥା

ସଞ୍ଚପି କହିଲେ ସେ ଯେ ସମର ବାରତା ।୨୦୩।

ଅନେକ ଗନ୍ଧର୍ବେ ସେ ଯେ ମାଇଲା ସମରେ

କଟାଳ ଦେଖିଣ ବିଜେକଲେ ଆପଣେ ସୁରେଶ୍ୱରେ ।୨୦୪।

ଦେଖ ହୋ ପ୍ରତାପ ଭୀମସେନର ଯେ କଥା

ଦେବ ସଇନ୍ୟଯାକ ଭୀମ ମାରି ଅପ୍ରମିତା ।୨୦୫।

ଇନ୍ଦ୍ରକୁ ଦେଖିଣ ଭୀମ ନ ଘୁଞ୍ଚିଲା ଯହୁଂ

ସମରେ ସେ ଦେବଇନ୍ଦ୍ର କୋପିଲାକ ତହୁଂ ।୨୦୬।

କୋପେଣ ଯେ ଅଇରାବ୍ରତ ନାଗ ତାକୁ ଫିଙ୍ଗି ପକାଇଲା

ୟେତେଦୂରେ ଆସି ଭୀମସେନ ଯେ ପଡ଼ିଲା ।୨୦୭।

ଶୁଣି କୋପାନଳ ହୋଇଲେ ଦେବ ବଳରାମ

ରାଗେଣ ଉଠିଲେ ସେ ଯେ ପୁରୁଷଂକ ଉତ୍ତମ ।୨୦୮।

ରାମ କୃଷ୍ଣଂକର ମୃତ୍ତି ସେ ଦେଖିଣ ମଘବାନ

ମହାନାଗ ବାହନେ ବିଜୟେ ଦେବ ପାକ ଯେ ଶାସନ ।୨୦୯।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ଶୋଭାବନ ବଜ୍ର ଯେ ଶକତି

ମନ୍ଦର ପର୍ବତୁଂ ଓହ୍ଲାଇଲେ ସୁରପତି ।୨୧୦।

ଛଡ଼ ମର୍ଭୂତ ପୁତ୍ର ଅଛନ୍ତି ତାର ତୁଲେ

ଅନେକ ଅମରଗଣ ପବନୁଂ ବେଗେ ଧାଇଂଲେ ।୨୧୧।

ସମର ସମ୍ଭର୍ବେ ଯେ ବିଜୟେ ଆଖଣ୍ଡଳେ

ଗର୍ଜନ ନାଦ କରି ଉଠିଲେ ମେଘମାଳେ ।୨୧୨।

ଆହୋ ଚଇତନ ଚଉଦିଗେ ଘୋଟିଗଲେ ଜଳଧର ମେଘେ

ଆକାଶ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଲା ଚଉଦିଗେ ।୨୧୩।

ନିର୍ଘାତ ବାଣ ଅନଳ ଯେ ବଜ୍ରସୂଚୀ

ବଜ୍ରାଘାତେ ଉଲୁକାପାତ ଆକାଶୁଂ ପଡ଼ୁଅଛି ।୨୧୪।

ମେଘଂକର ଗର୍ଜନେ କମ୍ପଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ସାତ

ଦିବି ପୃଥିବୀ ଯେ ଦିଶିଲା ଉଲୁକାପାତ ।୨୧୫।

ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଜ ଯେ ହୋଇଲେ ଯଦୁବୀରମାନେ

ସ୍ୱାମୀ ବଡ଼ାଇ ଦୁରାପଦ ପଡ଼ିଲା ରଖ ହେ ଭଗବାନେ ।୨୧୬।

ଶୁଣିଣ ବିଚାରନ୍ତି ଦେବ ଦାମୋଦର

ବିନତା ନନ୍ଦନ ମୁଖକୁ ଯେ ଚାହିଂଲେ ଚକ୍ରଧର ।୨୧୭।

ବାବୁ ମେଘେ ତ ଉଠିଲେ ବାସବ ବଚନେ

ଦେଖିଣ ବିକଳ ହୋଇଲେ ସମସ୍ତ ଯଦୁସନ୍ୟମାନେ ।୨୧୮।

ବିନତା ନନ୍ଦନ ଯେ ଉହାଡ଼ିଲା ବେନି ପଖି

ଆକାଶ ଘୋଟିଲା ସେ ସମସ୍ତ ସନ୍ୟମାନ ବ୍ୟାପି ।୨୧୯।

ଦଶଯୁଣ ମାଡ଼ି ରହିଛଇ ଯେବଣ ଯାଦବ ବଳ

ପଖିଦେଇ ବଇନେତ୍ର ଉହାଡ଼ିଲା ସକଳ ।୨୨୦।

ବରଷନ୍ତି ମେଘେ ଯେ ମୂଷଳ ଧାରା ଜାଣି

ଗରୁଡ଼ ପିଠିରେ ପଡ଼ି ତଳେ ପଡ଼ୁଅଛି ପାଣି ।୨୨୧।

ନିର୍ଘାତ ବଜ୍ରସୂଚୀ ଅନଳ ଶରମାନ

ଗରୁଡ଼ ପିଠିରେ ପଡ଼ି ହୋଉଛନ୍ତି ନାଶପାନ ।୨୨୨।

ପବନକଇଂ ରାଇ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ମଘବାନ

ମେଘଂକର ତୁଲେ ତୁ ଯାଇ ବହସି ବହନ ।୨୨୩।

ଅଣଚାଶ ପବନ ଘେନି ତୁ ବହିବୁ ସମ୍ଭରେ

ଯାଦବମାନନ୍ତ ନେଇ ପକାଅ ସାହେର ଭିତରେ ।୨୨୪।

ଦେବରାଜଂକ ବଚନେ ସେ ଗର୍ଜଇ ପବନ

ବହିଲା ଅଣଚାଶ ସେ ବଡ଼ାଇ ଗହନ ।୨୨୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣେ ବୋଇଲେ ପବନ ମେଘ ତୁଲେ

ସମସ୍ତେ ନାଶ ଯିବାଟି ଅଣଚାଶ ବହିଲେ ।୨୨୬।

ଶୁଣିଣ ନାରାୟଣ ସୁମରିଲେ ହନୁମନ୍ତ

ଖିନିଖିନାୟେ ଥାଇଂ ଜାଣିଲା ସେ ଅଞ୍ଜନାର ସୁତ ।୨୨୭।

ଚଉଦ ଶଙ୍ଖ ତାହାର ଦଧିମୁଖା ସଇନି

ଲାଙ୍ଗୁଳ ଉପରେ ତାଂକୁ ବସାଇ ଆସଇ ପାବନି ।୨୨୮।

ୟେସନକ ବିକ୍ରମ ଗତି ଧରି ହନୁମନ୍ତ କ୍ଷେପି

ଆଠଶତ ଯୋଜନା ୟେକା ପାଦକେ ବ୍ୟାପି ।୨୨୯।

ମନ୍ଦର ଗନ୍ଧମାର୍ଦ୍ଦନ ପର୍ବତ ମଧ୍ୟସ୍ତାନେ

ତହିଂ ଯାଇ ପଡ଼ିଲା ହନୁମାନେ ।୨୩୦।

ଶ୍ରୀ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ଚରଣେ ହନୁମନ୍ତ ପରିଣାମି

କେବଣ ଚରିତ ତୁମେ ଭିଆଇଲେ ଦେବସ୍ଵାମୀ ।୧୩୧।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ମୋର ଦୁହିତା ସଚଳା

ବଳାତକାରେ ହରିନେଲା ତାହା ବାସେବର ବଳା ।୧୩୨।

ତାହାର ପାଇଂ ତ୍ରିଦଶ ଦେବେ ପରିଘାଇ

ଆମ୍ଭନ୍ତ ଜିଣିମେ ବୋଲି ଆସିଛନ୍ତି ଧସାଇ ।୧୩୩।

ଆହୋ ମେଘନ୍ତ ଘେନିକରି ପବନ ସେନାପତି

ଆମ୍ଭନ୍ତ ଉଡ଼ାଇ ପକାଇବ ସମୋଦ୍ରେ ସବୁନ୍ତି ।୨୩୪।

ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣଂକ ବଚନ ଶୁଣିଣ ହନୁମନ୍ତ

ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ ବିସ୍ତାର କଲା ପବନର ସୁତ ।୨୩୫।

ଦଶଯୁଣ ମାଡ଼ି ରହିଅଛନ୍ତି ନାରାୟଣଂକ ସଇନି

କୋଡ଼ିୟେ ଯୋଜନ ଆୟତନେ ଗଡ଼େ କଲାକ ପାବନି ।୨୩୬।

ଉଛର୍ଗ କଲାକ ସେ ଷାଠିଏ ଯୋଜନ

ପବନର ବିଘାତ ୟେକା ଆବୋରିଲା ହନୁମାନ ।୨୩୭।

ଭାବେ ଲାଞ୍ଜ ଆଉଜି ସଇନି ରହିଲେ ନିଶ୍ଚିତେ

ଉପରେ ପଖି ଘୋଡ଼ାଇଲା ବିନତାର ସୁତେ ।୨୩୮।

ଅଣଚାଶ ପବନ ଘେନି ଯେ ବହିଲା ପବନ ମହାବଳ

ବନ ପରବତ ଭାଞ୍ଜି ଆଉଜି ସଇନି ହୋଇଲା ସମତୁଲ ।୨୩୯।

ଉପରେ ମେଘମାନେ ମୁଷଳଧାରା ବୃଷ୍ଟି

ଗରୁଡ଼ ପଛିରେ ପଡ଼ି ମନ୍ଦାୟେ ବନ ଫୁଟି ।୨୪୦।

ଆହୋ ଚଇତନ , ଗରୁଡ଼ ପଖି ଛାୟେଣୀ , ହନୁମନ୍ତ ଲାଞ୍ଜ ପାଚେରୀ ପ୍ରାୟେ ମଣି ।

ୟେତେ ପବନ ମେଘଂକର ଘାତ ଯଦୁବୀର କିଛିହିଂ ନ ଜାଣି ।୨୪୧।

ବଜ୍ରସୂଚୀ ବିଘାତ ଆବର ଅଗ୍ନିବାଣ

ଗରୁଡ଼ ପଛିରେ ପଡ଼ି ହୁଅନ୍ତି ଅକାରଣ ।୨୪୨।

ସଇନି ବିକଳ ହୁଅନ୍ତି ନ ପୁଣ ଗରୁଡ଼ ପଖି ପୋଡ଼ଇ

ଝଡ଼ିଣ ଅଗ୍ନି ଆମ୍ଭର ଉପରେ ପଡ଼ଇ ।୨୪୩।

ସଇନି ବିକଳ ଦେଖିଣ ଫାଲଗୁନି

ଅବିଛନ୍ନେ ବାଣ ବିନ୍ଧିଲା ମନଭେଦୀ ଶର ଘେନି ।୨୪୪।

ଗରୁଡ଼ ପକ୍ଷ ଘୋଡ଼ାଇଲା ଅଛି ମହାଭାରା

ତହିଂର ଉପରେ ଅର୍ଜୁନ କଲା ଶର ପୀଡ଼ା ।୨୪୫।

ପଞ୍ଚତାଳ ବହଳ ହୋଇ କୋଡ଼ିୟେ ଯୋଜନ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ

ଶର ଛାଉଣୀ କରି ଘୋଡ଼ାଇଲା ବୀର ଅରଜୁନ ।୨୪୬।

ପବନ ବହାଇ ମେଘ ବରଷଇ ମୂଷଳ ଧାରେ

ପଞ୍ଚୁରାତ୍ର ପଞ୍ଚୁଦିବସ ବରଷିଲେ ସମ୍ଭରେ ।୨୪୭।

ପବନ ବହନ୍ତେ ଯେ ଉଠିଲେ ଦିଗପାଳେ

ସମସ୍ତେ ଓହାଡ଼ ହୋଇଲେ ମେରୁ ଯେ ମେଖଳେ ।୨୪୮।

ମେଘଂକର ଗର୍ଜନେ ହନୁମନ୍ତ ମହାକୋପେ

ମେଘକୁ ଚାପଡ଼େ ମାଇଲା ପରିତାପେ ।୨୪୯।

ସମ୍ଵର୍ତ୍ତକ ମେଘ ମଥାରେ ପଡ଼ିଲା ବଜ୍ରବିଧା

ମୋହୋଣ ଅସାଷ୍ଟମ ହୋଇଲା ଜଳସିଦ୍ଧା ।୨୫୦।

ମହାବଳୀ ମେଘ ଯହୁଂ ପଡ଼ିଲା ମହୀଲୋଟି

ସମସ୍ତ ମେଘମାନେ ତହୁଁ ପଳାଇଗଲେ ଫୁଟି ।୧୫୧।

ମେଘେ ପଳାଇଲେ ଯହୁଂ ରହିଲା ମହାବୃଷ୍ଟି

ବନ ତିଙ୍ଗର ପର୍ବ ୟେକମେଳ ହୋଇଲା ଜଳଘୋଟି ।୨୫୨।

ମହା ଅନ୍ଧତ୍‌କାର ଯେ ସବୁ ଜଳମୟେ

ହନୁମନ୍ତ ଲାଜଂ ପଡ଼ନ୍ତେ ସନ୍ୟକୁ କିଛି ନାହିଂ ଭୟେ ।୨୫୩।

ପବନ ବହୁଅଛି ଯେ ମହାସମ୍ଭରେ

ପବନକୁ ହନୁମନ୍ତ ମାଇଲା ଚାପଡ଼େ ।୨୫୪।

ପ୍ରଚଣ୍ତ ପବନ ଯାଇ ପଡ଼ିଲା ନିଜସ୍ଥାନେ

ପ୍ରାୟେଣ ଅଚେବନ ସେ ହୋଇଲା ପବନେ ।୨୫୫।

ଭୟେ ପାଇଣ ସେ ଯେ ରହିଲା ମହାବାତ

ପ୍ରଚଣ୍ତ ପବନ ମୋହେଣ ହୋଇଲା ଅଚେତ ।୨୫୬।

ଆରମ୍ଭେ ପବନ ଯେ ବହୁଥିଲା ଗଳଗାଜି

ହନୁମନ୍ତ ବିଘାତେଣ ପଳାଇଲେ ସର୍ବେ ଭାଂଜି ।୨୫୭।

ମେଘ ପବନ ଯଦୁଂ ହୋଇଲା ନିବର୍ତ୍ତି

ହନୁମନ୍ତ ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ ସଂହରିଲା ତତକ୍ଷଣାନ୍ତି ।୨୫୮।

ଗରୁଡ଼ର ପକ୍ଷ ଯେ ସମାର୍ଜନା କଲା

ଅର୍ଜୁନ ନାରାଜମାନ ତ୍ରୋଣରେ ସଂହରିଲା ।୨୫୯।

ବଳରାମେ ବିଜେକଲେ ତାଳଧ୍ଵଜ ରଥେ

ଗୋବିନ୍ଦେ ବିଜେକଲେ ବଇନେତ୍ର ପିଠିଗତେ ।୨୬୦।

ଦେଖିଲେ ଦେବତାମାନେ ସମରେ ନାହାନ୍ତି କେହି

ଈଶ୍ଵର ଇନ୍ଦ୍ର ଦୁଇ ଦେବତା ଛନ୍ତି ରହି ।୨୬୧।

କୋପେଣ ଗର୍ଜିଲେ ରାମ ତେଜ ଅନର୍ଗଳା

କାଦମ୍ଵରୀ ପାନେ ଯେ ମହାମତ୍ତଭୋଳା ।୨୬୨।

ନୀଳାମ୍ଵର ପୁରୁଷ ପ୍ରତଗ୍ୟା ଦେବହଳୀ

ମଉନେ ଫେଣା ଯାର ସପତ କୁଣ୍ତଳୀ ।୨୬୩।

ନିରାକାର ପୁରୁଷ ଯେ ପରମାନନ୍ଦ ଯୋଗୀ

ସମର୍ଥକ ହଳ ଦେବ ବୁଲାଇଲେ ବେଗି ।୨୬୪।

ନବ ସହସ୍ର ଯୋଜନ ପୋତା ଯେବଣ ମନ୍ଦର ପରବତ

ଉତ୍ସର୍ଗ ବିସ୍ତାର ଯେ ତିନି ଅହିବ୍ରତ ।୨୬୫।

ବଜ୍ର ହଳ ଘେନି ପର୍ବତ ରାମ ତାଡ଼ି

ମହାଭାରା ପର୍ବତ ହେଳେଣ ଉପାଡ଼ି ।୨୬୬।

ଆହୋ ଚଇତନ କୋଟିୟେ ସିଂହର ବଳ ଯାହାର ପ୍ରତକ୍ଷେ

ମନ୍ଦର ଗିରି ପର୍ବତ ହଳମୁନେ ରାମ ଧଇଲେ ଅନ୍ତରୀଛେ ।୨୬୭।

ଈଶ୍ଵର ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ଘେନିଣ ବେନିବଳ

ସେହି ପର୍ବତ ଉପରେ ରହିଅଛନ୍ତି ନିଚଳ ।୨୬୮।

ଚଉଦ କୋଟି ଶିବ ଗଣନ୍ତ ଘେନିଣ ସଦାଶିବ

ବୃଷଭ ଚଳାଇ ଡେଇଂ ପଡ଼ିଲେ ମହାଦେବ ।୨୬୯।

ଅଇରାବ୍ରତ ଚଳାଇଂ ଡେଇଂ ପଡ଼ିଲେ ସୁରପତି

ଅମରଗଣ ଘେନିଣ ସେ ହୋଇଲେ ଭୂମିଗତି ।୨୭୦।

ଦେଖିଣ କାମପାଳେ ଯେ ଧାମନ୍ତି ଅତିବେଗେ

ମନ୍ଦର ଧରି ରାମ ସଦାଶିବର ଆଗେ ।୧୭୧।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଘେନିଣ ବନମାଳୀ

ବାସବ ଦେବତା ଛାମୁରେ ଯାଇଂ ମିଳି ।୨୭୨।

ନିଶାଚର ବଳମାନନ୍ତ ଘେନିଣ ଯେ ଯମ ଦେବତା

କାଳଫାଶ କରେ ମହିଷି ବାହନ ଘେନି ନାଥା ।୨୭୩।

କୋପେଣ କୃତାନ୍ତକ ବଳ ଘେନିଣ ଧାମଇଂ ଅତିବେଗେ

ପଳାବନ୍ତି ସଇନି କେହି ନ ରହିଲେ ଆଗେ ।୨୭୪।

ଦୂରେଣ ଦେଖିଲା ତାହା ପାଣ୍ତବ ଭୀମସେନ

କୃତାନ୍ତକ ଉପରକୁ ଧାଇଂଲା ବହନ ।୨୭୫।

ଯମ ଭୀମ ଦୁହେଂ ଯହୁଂ ହୋଇଲେକ ୟେକଭେଟ

ଅଗ୍ନି ଦେବତାୟେ ଯାଇଂ ହୋଇଲେ ନିକଟ ।୨୭୬।

ଅଗ୍ନିଂକର ମୃତ୍ତି ଦେଖି ପଳାବନ୍ତି ସଇନି

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଆରୋହି ଯାଇଂ ଓଗାଳିଲେ ଫାଲଗୁନି ।୨୭୭।

ଅର୍ଜୁନର ହାଥେ ଶହସ୍ର ବଇଶ୍ୟାନର ଦେଖି

ଭାଞ୍ଜିଣ ଘୁଞ୍ଚି ରହିଲେ ସମର ଉପେକ୍ଷି ।୨୭୮।

ଅଗ୍ନି ବୋଲଇ ବାବୁ ମୋହୋର କଷ୍ଟଥିଲା ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି

ତାହା ପାରକଲୁ ମୋତେ ଦେଇଣ ମଉଷଧି ।୨୭୯।

ବାବୁ କଲାର ଉପକାର ନ ସୁମରନ୍ତି ଯେବଣ ଲୋକ

କୁପୁରୁଷ ତୁଲେ ତାକୁ କରିବା ଜଣେକ ।୨୮୦।

ତୁ ମୋତେ ଉପକାର କଲୁ ସର୍ବସାଚୀ

କାହୁଂ ଶୁଝିବି ମୁଂ ତୋର ଗୁଣ ହୃଦେ ପାଞ୍ଚି ।୨୮୧।

ଅଗ୍ନିଦେବତା ଯେ ଅର୍ଜୁନକୁ ବହୁତ ପୁରସରି ବୋଲି

ବାବୁ ସମରେ ମୁହିଂ ୟେବେ ତୋର କତିରେ ହୋଇଲି ।୨୮୨।

ଯହିଂକୁ ପେଷିବୁ ମୋତେ ଧନୁରେ ବସାଇ

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେଣ ଥିଲେ ତାହା ମୁଂ ଆସିବଇଂ ଦହି ।୨୮୩।

ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜୁନକୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ଯେ ଅଗ୍ନି

ପଞ୍ଚଶିଖା ହୋଇ ତ୍ରୋଣେ ପଶିଲେ ବହନି ।୨୮୪।

ଯୁଦ୍ଧ ଛାଡ଼ି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ବଇଶନ୍ୟାର

ଚମକାଇ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ବାହଇ ପାଥ ଧନୁର୍ଧର ।୨୮୫।

ଯମ ଭୀମ ଦୁହିଂକର ବଢ଼ିଲା ମହାଗୋଳ

ଦଣ୍ତ ଘେନି ଧାଇଂଲେ କାଳ ଯେ ବିକାଳ ।୨୮୬।

ଯମଗଣଂକର ହାଥେ ଅଛଇ କାଳଫାଶି

ଗଦା ଘେନି ବ୍ରିକୋଦର କାଳ ବିକାଳକଇଂ ଆକ୍ରେଷି ।୨୮୭।

କାଳଫାଶ ଘେନିଣ ଯେ ଧାଇଂଲେ ଯମଦୂତେ

ଧାଇଂଣ ମାରୁତି ନେଇ ପିଟିଲା ଗଦାଘାତେ ।୨୮୮।

ଗଦାବର ପଡ଼ନ୍ତେ ଛିଡ଼ିଲା କାଳଫାଶି

କାଳ ବିକାଳକୁ ଗଦା ଘେନି ଭୀମସେନ ଆକ୍ରେଷି ।୨୮୯।

ମହାଗଦା ଦେଖିଣ ଯେ ଯମର ସେନାପତି

ତ୍ରାସେଣ ଆଡ଼ ହୋଇଲେ ସପତ ମୂରତି ।୨୯୦।

ମୂର୍ଦ୍ଧୁନା ସେନା ପଡ଼ି ଭାଞ୍ଜିଲେ ଯହୁଂରଣେ

ପଞ୍ଚାଉଂଣ ମର୍ଭୁତ ଭାଞ୍ଜି ପଳାଇଲେ ଯମଗଣେ ।୨୯୧।

ଯଦୁଂଣ ଭାଞ୍ଜିଲେ ସେ କୃତାନ୍ତକ ଦଣ୍ତ

କଳାଦଣ୍ତ ଧରି ଧାମଇଂ ନାଶକର ପ୍ରଚଣ୍ତ ।୨୯୨।

ମଇଂଷି ବାହନେ ଯେ ଅନ୍ଧାର ଘୋର ମୃତ୍ତି ।

ଭୀମର ଛାମୁରେ ଯମ ମିଳିଲା ତଡ଼ତି ।୨୯୩।

ଶତଶୃଙ୍ଗ ସୁମରି ଭୀମ ବିସ୍ତାର କଲା କାୟା

ଯମକଇଂ ଦେଖି ଭୀମସେନ ନିଶଂକ ନିର୍ଭୟା ।୨୯୪।

ରେ ରେ କାର କରିଣ ଭୀମ ବୁଲାଇ ଗଦାବର

ଧାଇଂଣ ପିଟିଲା ସେ ଯମର ମଇଂଷି ଉପର ।୨୯୫।

ପବନର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଜାତ ସେ କ୍ଷତ୍ରିୟ ପରଚଣ୍ତ

ଗଦା ବିଘାତେ ଚୂରଗଲା ମଇଂଷିର ମୁଣ୍ତ ।୨୯୬।

ଅସାଷ୍ଟମେ ମଇଂଷି ଯେ ପଡ଼ିଲା ମହୀଲୋଟି

ସେ ମଇଂଷି କି ଧରି ଯମ ଉପରେଣ ନେଇ ପିଟି ।୨୯୭।

ପର୍ବତ ଉପରେ ଯେହ୍ନେ ପଡ଼ଇ ବଜ୍ରଘାତ

ପ୍ରହାରେ ଯମ ଦେବତା ହୋଇଲେ ଅଚେତ ।୨୯୮।

ପୁଣି ସଚେତ ହୋଇ କରେ ଗଦା ଘେନି

ଭୀମକଇଂ ପ୍ରହାର ସେ କରଇ ଜନ୍ତୁସ୍ଵାମୀ ।୨୯୯।

ଗଦା ପିଟନ୍ତେ ସେ ଯେ ଧଇଲା ମାରୁତି

ଯମର ହାଥୁଂ ଉଡ଼ୁଛି ଧଇଲା ତଡ଼ତି ।୩୦୦।

ସେହି ଗଦା ଘେନି ପିଟିଲା ନିଠାଇ

ଭୟେଣ ନାଶକର ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ସେହିଠାଇଂ ।୩୦୧।

ଅନ୍ତରୀଛେ ପଳାଇଲା କୃତାନ୍ତକ ସଇନି ଘେନି

ପଳାଇ ପଶିଲା ସେ ଭୁବନ ସଞ୍ଜିବନୀ ।୩୦୨।

ସିଂଘନାଦ ଶବଦ କରଇ ବ୍ରିକୋଦର

ବିହଡ଼ଇ ପାଣ୍ତବ ଯେ ତେଜ ପରଖର ।୩୦୩।

ଯମର ହାଥରୁ ଗଦାବର ଉଛୁଡ଼ିଣ ଘେନି

କାଳେବର ନାମ ଯେ ବହିଲା ପାବେନି ।୩୦୪।

ସାଧୁ ସାଧୁ ଭୀମ ବୋଲି ନାରଦେ କଲେ ଧୁନି

ଯମର ଉପରେ ଦୂତୀଯମ ବୀରଧୂ ପାବେନି ।୩୦୫।

ସମରେ ଭଗ୍ନ ଯହୁଂ ହୋଇଲେ ନାଶକର

ଦିଗପାଳମାନେ ଯେ ହୋଇଲେ ଅନ୍ତର ।୩୦୬।

ସମରେ ବିଜେକଲେ ଦେବ ବିଶ୍ଵନାଥେ

କୋଟିୟେ ସହସ୍ର ବଳ ପିନାକ ଧନୁ ଧରି ହାଥେ ।୩୦୭।

ଚଉଦ କୋଟି ଶିବଗଣ ଅଛନ୍ତି ତାକଂ ତୁଲେ

ପରମାନନ୍ଦ ନାଥ ସମରେ ବିଜେକଲେ ।୩୦୮।

ମୟୁର ବାହାନେ ଯେ କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର ବିଜେ

ଇନ୍ଦୂର ବାହାନେ ବିଜେକଲେ ବିଘ୍ନରାଜେ ।୩୦୯।

ଶାର୍ଦ୍ଦୋଳ ବାହାନେ ନନ୍ଦୀକେଶର ଚଳି

ଶ୍ରୀକାଳ ବାହନେ ଜୟନ୍ତକ ବେଗେ ମିଳି ।୩୧୦।

ଚଣ୍ତ ପ୍ରଚଣ୍ତ ବେନି ବ୍ୟାଘ୍ରନ୍ତ ଆରୋହୀ

ଟିଣାୟେକ ବିଣାୟକ ବେନି ଭାଲୁକ ଉପରେ ଗମଇ ।୩୧୧।

ଜୟନ୍ତିକ ଅଜୟନ୍ତିକ ମୃଗ ଯେ ବଳୟା

ଭୂମିରେଣ ପାଦଗତି ଧାମଇଂ ଅଭୟା ।୩୧୨।

ମଣିଭଦ୍ର ଚଳଇ ଯେ ଶମ୍ଵର ବାହାନେ

ବନଜୀବ ଆରୋହିଣ ସକଳ ଗଣନାୟେକମାନେ ।୩୧୩।

ବଇନେତ୍ର ବାହାନେ ଯେ ବିଜୟେ ଚକ୍ରଧାରୀ

ହରିହର ଦୁହେଂ ଭେଟ ସମର ଆବୋରି ।୩୧୪।

ନାରାୟେଣକଇଂ ଦେଖିଣ କୋପକଲେ ହର

ସଞ୍ଚୟେ ସମ୍ପଦ ଆଜ ବୁଡ଼ାଇଲ ରେ ଗଉଡ଼ ।୩୧୫।

ଆରେ ସଚଳା କନ୍ୟା ତୋର କୂଳ ଯେ ନାଶିନୀ

ଦ୍ଵାରିକା ଭୁବନକୁ ସେ କାଳାନଳ ବହନି ।୩୧୬।

ଯାବତ କନ୍ୟାକୁ ତୁ ହରିଆଣୁ ବଳେ

ତୋତେ କଳଂକ ଲାଗିଲା ଆସି ୟେତେକାଳେ ।୩୧୬।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ହୋ ତୋହୋର ମନ୍ଦପଣ

ତୁ କିଂପେ ମଝିରେ ପଶି ମରୁଛୁ ଅକାରଣ ।୩୧୮।

ବାସେବର ପୁତ୍ର ମୋର ଦୋହିତା ହରିଲା

ତାହାର ମୋହୋର ଯେ ସମର ହୋଇଲା ।୩୧୯।

ତୁ କିପେଂ ମଧ୍ୟେ ପଡ଼ି ଧ୍ଵଂସି ମରୁ ଅନମିତେ

ପୃଥିବୀ ରହଇ କି ସମୋଦ୍ର ଲଘଂନ୍ତେ ।୩୨୦।

କର୍ମେଣ ଯୋଗୀ ତୁ କାଳେଣ ଅବିଚାର ମନ୍ଦବୁନ୍ଧି

ଯତନେ ନାଶ କରିବୁ ଅମର ସମ୍ପ୍ରଧି ।୩୨୧।

ନାରାୟେଣଂକର ବଚନ ଶୁଣିଣ ବିଶ୍ଵବାସୀ

କରେ ପିନାକ ଦେବ ଧଇଲେ ଆକ୍ରେଷି ।୩୨୨।

ଅନିର୍ଯାପ ନାରାଜ ବିନ୍ଧିଲେ ହର କୋପେ

ସମସ୍ତ ଚୂରଗଲା ଗରୁଡ଼ ପକ୍ଷୀ ଦର୍ପେ ।୩୨୩।

ଅବିକ୍ଷଣେ ବାଣ ବିନ୍ଧିଲେ ଧୂର୍ଜଟି

ୟେକା ପ୍ରହାରକେ ଢଳନ୍ତି କୋଟି କୋଟି ।୩୨୪।

ବିନତାର ନନ୍ଦନ ପଥି ଯେ ଉହାଡ଼ି

ସମସ୍ତ ଶହସ୍ରମାନ ହେଉଛନ୍ତି ଚୂରି ।୩୨୫।

ଅଗ୍ନିବାଣ କରେ ଧରି ବିନ୍ଧିଲେ ସଦାଶିବ

ସେ ଅଗ୍ନିବାଣକୁ ଗରୁଡ଼ ସଂହରିଲା ଗର୍ଭ ।୩୨୬।

ପର୍ବତ ଘେନିଣ ଯେ ଧାମନ୍ତି ହେମବନ୍ତ

ଆଗେ ଓଗାଳିଲା ତାହା ବୀର ହନୁମନ୍ତ ।୩୨୭।

ଗିରିବରମାନେ ଯେ ପଡ଼ୁଛନ୍ତି ଝଡ଼ି

ସମସ୍ତ ଚୂରଗଲେ ହନୁମନ୍ତ ଶରୀରେଣ ପଡ଼ି ।୩୨୮।

ଲକ୍ଷେକ ପର୍ବତେ ଯେ ପଡ଼ିଲେ ୟେକଘାନ୍ତି

ହନୁମନ୍ତ ଦେହେ ପଡ଼ି ହୋଇଲେ ଧୂମ୍ରାନ୍ତି ।୩୨୯।

ରେ ରେ କାର କରିଣ ଯେ ଧାମଇ ପାବେନି

ହନୁମନ୍ତ ଆଗେ ହୋଇଲା ପର୍ବତେକ ଘେନି ।୩୩୦।

ଡିଙ୍ଗର ବୁଲାଇ ଯେ ପ୍ରହାର କଲା ହନୁ

ପର୍ବତେ ଭାଙ୍ଗିଲେ ପଡ଼ି ହେମବନ୍ତର ତନୁ ।୩୩୧।

ଲଉହଗିରି ହେମଗିରି ଘେନି ରାଜା କରେ

ବୁଲାଇ ପ୍ରହାର କଲା ମାରୁତିର ଶିରେ ।୩୩୨।

ଦେଖିଣ ହନୁମନ୍ତ ପାତିଲା ବକ୍ଷସ୍ଥଳ

ଲଉହଗିରି ଭାଞ୍ଜି ହୋଇଲା ଶତ ଚୂର ।୩୩୩।

ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଜ ଯେ ହୋଇଲେ ହେମବନ୍ତ

ନିଶ୍ଵାସ ନ ବହଇ ହୋଇଲେ ଥମ୍ଭୀଭୂତ ।୩୩୪।

କୋପେଣ ମାରୁତି ଯେ ମାଇଲା ବଜ୍ରମୁଥ

ପଡ଼ିଣ ମୃଛାଗତ ହୋଇଲେ ହେମବନ୍ତ ।୩୩୫।

ପୁଣ ପୁଣ ପ୍ରହାର ଯେ କରଇ ମାରୁତି

ହନୁମନ୍ତ ହାଥ ଆସି ଧଇଲେ ପାର୍ବତୀ ।୩୩୬।

ବାବୁ ମୋହୋର ପିଅର ୟେ ଯେ ତୋହୋର ଅଟେ ଅଜା

ରହ ରହ ବାବୁରେ ସମର କର ପରିତେଜ୍ୟା ।୩୩୭।

ପାର୍ବତୀଂକ ବଚନେ ହନୁ କୋପକଲା ଶାନ୍ତି

ଆଉ ପର୍ବତମାନନ୍ତ ଲାଙ୍ଗୁଡ଼େ ବାନ୍ଧି ଫିଙ୍ଗିଲା ସବୁନ୍ତି ।୩୩୮।

ହେମବନ୍ତ ଗଲା ଯେ ତେଜିଣ ସମର

ହନୁମନ୍ତକୁ ଓଗାଳିଲେ ଆସି କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର ବୀର ।୩୩୯।

ଦ୍ଵାଦଶ ଭୁଜେ କୁମର ଧରିଛନ୍ତି ଛଡ଼ଧନୁ

ଲକ୍ଷେକ ନାରାଜ ବିନ୍ଧିଲା ପାର୍ବତୀର ତନୁ ।୩୪୦।

ଦେଖିଣ ହନୁମାନ ପାତିଲା ବକ୍ଷସ୍ଥଳ

କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର ନାରାଜମାନ ହୋଇଲେ ସର୍ବଚୂର ।୩୪୧।

ପୁଣି ଲକ୍ଷେକ ପ୍ରହାର କଲା ବୀରମଣି

ହନୁମନ୍ତ ପାତିଲା ବକ୍ଷସ୍ଥଳ ପୁଣି ।୩୪୨।

ନାରାଜ ପଡ଼ିଲେ ଯେ ହନୁମନ୍ତ ହୃଦେ

ସମସ୍ତ ନାରାଜ ଯେ ଚୂରଗଲା ହାଦେ ।୩୪୩।

ଅଞ୍ଜନାର ନନ୍ଦନ ଯେ ଅତିୟ ବଳବନ୍ତା

ମହାକଳ୍ପାନ୍ତ ପୁରୁଷ ସାଂଗ୍ରାମେ ଜିଣନ୍ତା ।୩୪୪।

ଦେଖିଣ କୋହାନଳ କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ୱେର ଯତି

ହନୁମନ୍ତ ଉପରେ ନେଇ ପିଟିଲା ଶକତି ।୩୪୫।

ହନୁମନ୍ତ ହୃଦେ ପଡ଼ିଣ ତୀକ୍ଷଶୂଳ

ଝଣତ୍‌କାର ହୋଇ ଅଗ୍ନି ହୋଇଲା ତାହାର ।୩୪୬।

ପଡ଼ିଣ ଚୂରଗଲା ମହାରୁଦ୍ର ଶର

ମହାମେଘ ପ୍ରାୟେ ଗର୍ଜଇ ପବନ କୁମାର ।୩୪୭।

କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵରକୁ ମାଇଲା ଭୁଜଦଣ୍ତେ

ଶ୍ରୋଣିତ ବୃଷ୍ଟି ହେଲା କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର ଛଡ଼ମୁଣ୍ତେ ।୩୪୮।

ଘାୟେଣ ଅଚେତନ ସେ ଗଉରାଂକ ବଚ୍ଛି

ଶହସ୍ର ଛାଡ଼ିଣ ସେ ପଡ଼ଇ ଭୂମି ମୃଛି ।୩୪୯।

କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର ନିଚେଷ୍ଟ ଦେଖି ଭାଜିଲେ ସଇନି

ପଳାବନ୍ତି ରୁଦ୍ରଗଣେ କରେ ଶସ୍ର ଘେନି ।୩୫୦।

ବଜ୍ରଗିରି କରେଣ ଧରି ଧାମଇଂ ହନୁମନ୍ତ

ଗୋଡ଼ାଇ ପିଟିଲା ସେ ଶିବଗଣମାନନ୍ତ ।୩୫୧।

ହରିହର ସମର ଯେ ହୋଇଲା ମହାରୋଳ

ଉଲୁକାପାତ ପ୍ରାୟେ ଦିଶିଲା ସ୍ଵର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳ ।୩୫୨।

ଈଶ୍ଵରେ ବିନ୍ଧିଲେ ଯେ ପାଶୁପତ୍ର ବାଣ

ନାରାୟଣ ଶସ୍ର ବିନ୍ଧିଲେ ନାରାୟଣ ।୩୫୩।

ବେନି ଶହସ୍ର ପରିତାଳ ହୋଇଲା ସମର ଭୂମି

ମହା ଅନଳ ତେଜ ବ୍ୟାପିଲା ଗଗନଗାମୀ ।୩୫୪।

ଈଶ୍ଵରେ ପ୍ରହାର କଲେ ଶୂଳ ଯେ ଶକତି

କଉମୁଦି ଗଦାରେ ଯେ ବଞ୍ଚାଇଲେ ଶ୍ରୀପତି ।୩୫୫।

ଧନୁ ଛାଡ଼ି ରୁଦ୍ରଦେବ ପଡ଼ିଲେ ବେଗେ ଡେଇଂ

ମାଲବନ୍ଧେ ହର ଜଗନ୍ନାଥଂକୁ ଧଇଲେକ ଯାଇଂ ।୩୫୬।

ପାଦେ ପାଦ ଛନ୍ଦି ମୁଥେ ମୁଥ ମରାମରି

ରୋମେ ରୋମେ ଶୋଣିତ ବହଇ ଦେବହରି ।୩୫୭।

ଦେଖିଣ ବଇନେତ୍ର ପକ୍ଷ ଯେ ଘୋଡ଼ାଇ

ନାରାୟଣଂକୁ ପିଠିରେ ବସାଇ ଉଡ଼ି ଘେନିଯାଇ ।୩୫୮।

ଗୋବିନ୍ଦ ଆଡ଼ ହୁଅନ୍ତେ ଧାଇଂଲେ ଦେବହର

ଉଗ୍ରସେନ ମୂଳେ ଅନେକ ସନ୍ୟ କଲେକ ଅପହାର ।୩୫୯।

ପଳାବନ୍ତି ଯାଦବେ ରୁଦ୍ରଂକ କୋପମୂର୍ତ୍ତି ଦେଖି

ପଶିଲେ ଗହନ ବନେ ସମର ଉପେକ୍ଷି ।୩୬୦।

ଇଶ୍ଵରଙ୍କ କୋପମୃତ୍ତି ଦେଖି ଦେବ ବଳରାମ

ହଳ ମୂଷଳ ଘେନିଣ ପଶିଲେ ସାଂଗ୍ରାମ ।୩୬୧।

ବୃଷଭ ଆହୋରଣ କଲେ ଦେବ ଶୂଳୀ

ମୁଖରାବ ଶବଦ କରି ଓଗାଳିଲେ ଦେବ ହଳୀ ।୩୬୨।

ବଜ୍ର ମୂଷକ ଯେ ସଉନନ୍ଦ ଯାର ନାମ

ବୃଷଭ ଉପରେ ନେଇ ପିଟିଲେ ବଳରାମ ।୩୬୩।

ବୃଷଭ ଉପରେଣ ମହାବଜ୍ର ପଡ଼ି

ମୋହେଣ ବୃଷଭ ଯେ ପଡ଼ିଲା ବସୁନ୍ଧରୀ ।୩୬୪।

ବଇଲ ଅଚେବନେ ରୁଦ୍ର ଯେ ଦେବତା

ଶୂନ୍ୟ ବାହନେ ଦେବ ସମରେ ଅପ୍ରମିତା ।୩୬୫।

ମନ୍ଦର କନ୍ଦର ରାମ ଧରିଅଛନ୍ତି ବାମକରେ

ଶୂଳେକ ଘେନି ପିଟିଲେ ନୀଳାମ୍ଵର ଉପରରେ ।୩୬୬।

ପୁଣି ପିଟିଲେ ହର ସୂର୍ଯ୍ୟାବ୍ରତେକ ଚକ୍ରେ

ଅଇରାବ୍ରତ ଆରୋହି ବିଜୟେ ଦେବ ଶକ୍ରେ ।୩୬୭।

ଶକ୍ର ଦେବତାଂକ ଧାମନ୍ତେ ଦେଖିଲା ଫାଲ୍‍ଗୁନି

ପୁରନ୍ଦର ଛାମୁରେ ପ୍ରବେଶ କରେ ଗାଣ୍ତିବ ଧନୁ ଘେନି ।୩୬୮।

ଇଦ୍ର ଆରୋହୀ ଅଛନ୍ତି ଅଇରାବ୍ରତ ନାଗ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଆରୋହୀ ବିଜୟେ ପାର୍ଥ ଆଗ ।୩୬୯।

ଇଦ୍ରଦେବ ବୋଇଲେ ଆରେ ରେ ମୂର୍ଖ ପାଣ୍ତବା

ଦେବାଧି ଦେବଂକର ମୁହିଂ ସେ ଶିରୋମଣି ଦେବା ।୩୭୦।

ମୁହିଂ ତୋର ଯୁଗତେ ଅଟଇ ପିତାମହ

ଛାର ଗଉଡ଼ ବାଉଡ଼ ପାଇଂ ଛାଡ଼ିଲୁ ମୋତେ ସ୍ନେହ ।୩୭୧।

ଅଗ୍ୟାନ ପାଣ୍ତବା ରେ ଗ୍ୟାନ ତୋର ନାହିଂ

ପଶିଲୁ ଯମଦଣ୍ତେ ଯିବୁ ଆଜ କାହିଂ ।୩୭୨।

ପିତାମାତାଂକୁ ନ ଚିହ୍ନଇ ରେ ଯେବଣ ପୁତ୍ର

ତାହାର ଜୀବନ ରେ ଅଟଇ ଅକୃତାର୍ଥ ।୩୭୩।

ଯଦ୍ୟପି ବେଦମନ୍ତ୍ରକୁ ଜାଣଇଂ ଯେଉଂ ପୁତ୍ର

ପିତାର ପ୍ରସାଦେ ସିନା ହୁଅଇ ଉଦିତ ।୩୭୪।

ଗୋଳକୁଣ୍ତା ଜାରଜାତକା ସେ ଅଗ୍ୟାନୀ ମୂଢ଼ପ୍ରାଣୀ

ଗଉଡ଼ଂକ ମେଳେ ବଢ଼ିଲୁ କିଛିହିଂ ନ ଜାଣି ।୩୭୫।

କହୁଂ କହୁଂ କୋହ ଯେ ବଢ଼ିଲା ଅସକନ୍ଦ

ବଜ୍ର ଶକତି ବୁଲାଇ ଗର୍ଜଇ ଦେବଇଦ୍ର ।୩୭୬।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ଦେବ ବୋଲଇ ବହୁତ

ଅକାରଣେ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ କଲୁ ଅନମିତ୍ତ ।୩୭୭।

ଯେସନେକେ କୁହୁଡ଼ି ଘୋଟଇ ଆକାଶେ

କ୍ଷଣକେ ଫିଟଇ ସେ ସୂର୍ଯ୍ୟଂକର ଜ୍ୟୋତିତ୍ରାସେ ।୩୭୮।

କାହିଂ ତୋର ପବନ କାହିଂ ତୋର ବଇଶନ୍ୟାରେ

କାହିଂ ତୋର ହିମବନ୍ତ କାହିଂ ନାଶକରେ ।୩୭୯।

ଆଗହୁଂ ପିତାମହ କିମ୍ପେ ନ କଲୁ ବୁଦ୍ଧି

କେମନ୍ତେ ଦିଗପାଳ ବୋଲାଉ ଜମ୍ଭୋଭେଦୀ ।୩୮୦।

ପାରିଜାତକ ହରିଆଣିଲା ଯେତେବେଳେ

ବଳବୀର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରାକ୍ରମ କାହିଂ ଥୋଇଲ ଆଖଣ୍ତଳେ ।୩୮୧।

ସମରେ ପଡ଼ିଲେ ଯେ ତୋହୋର ସର୍ବପୁତ୍ରେ

କ୍ଷଣକେ ୟେ ତୋହୋର ଜୀବନ ଅଛଇ ନା ହୃଦଗତେ ।୩୮୨।

ଅର୍ଜୁନର ବଚନ ଶୁଣିଣ ମଘବାନ

ଅଜଙ୍ଗ ଧନୁ ଧରି କଲାକ ଆଧାନ ।୩୮୩।

ନିଜ କରେ ଅର୍ଜୁନ ଧରିଲା ଗାଣ୍ତିମ ଧନୁ

ବଢ଼ିଲା ଉଚବାତ ପିତାପୁତ୍ର ହୋଇଲେ ଅନ୍ୟାଅନୁ ।୩୮୪।

ଆକର୍ଣ୍ଣ ପରିଯନ୍ତେ ନାରାଜ ପୂରୋଇ

ମନ୍ତ୍ର ଆବାହନେ ନାରାଜ ବିନ୍ଧିଲେ ସୁରସାଇଂ ।୩୮୫।

ସାତୁକୀ ସାରଥି ଯେ ଅର୍ଜୁନର ରଥେ

ତାହାକଇଂ ନାରାଜ ବିନ୍ଧିଲେ ଦଶଶତେ ।୩୮୬।

ଅର୍ଜୁନଂକୁ ବିନ୍ଧିଲେ ବେନିକୋଟି ନାରାଜ

ଚାରି ଅଶ୍ଵନ୍ତ ଚାରି ଶହସ୍ର ବିନ୍ଧିଲେ ଦେବରାଜ ।୩୮୭।

ବାସେବର ଶହସ୍ରକୁ ଅର୍ଜୁନ ବିନ୍ଧିଲା ଜ୍ଵାଳାବଳୀ

ବାସେବର ଶହସ୍ରମାନ ସବୁ ଗଲା ଜଳି ।୩୮୮।

ବାବଲ ଶରେକ ଯେ ପେଷିଲା ବାସେବର ତନୁ

ଛେଦି ପକାଇଲା ଇଦ୍ର ଦେବତାର ଧନୁ ।୩୮୯।

ପୁଣ ଆରେକ ଧନୁ ଧରି ସୁରନାଥ

ଅର୍ଜୁନ ଉପରେ ନାରାଜ ବିନ୍ଧିଲା କୋଟି ସାତ ।୩୯୦।

ଅଧାଚନ୍ଦ୍ର ବାଣ ଯେ ଅର୍ଜୁନ ବେଗେ ସନ୍ଧି

ବାସେବର ଧନୁ ତ୍ରୋଣ ପକାଇଲା ଛେଦି ।୩୯୧।

କାମ୍ୟେକ ନାରାଜ ଗୋଟି ବିନ୍ଧିଲା କିରୀଟୀ

ଅଇରାବ୍ରତ ଶରୀରେ ପଡ଼ି ରୋମେ ରୋମେ କଣ୍ଟି ।୩୯୨।

ପ୍ରଭାତେ କାଳେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶଇ ଆଦିତ୍ୟ

ଶ୍ରୋଣିତ ବୃଷ୍ଟି ହୋଇ ଢଳିଲା ଅଇରାବ୍ରତ ।୩୯୩।

ନାଗଫାଶ ଶରେକ ଯେ ଅର୍ଜୁନ ପ୍ରହାରି

ଅଇରାବ୍ରତକୁ ଗୁଡ଼ିଆଇଲା ଶତେପୁର କରି ।୩୯୪।

ଅହିଶର ବନ୍ଧନେ ମହାନାଗ ହୋଇଲା ଅଚଳ

ହାଥୀ ପିଠିରୁ ଉତୁରି ଧାମଇଂ ଆଖଣ୍ତଳ ।୩୯୫।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ଶୋଭାବନ ବଜ୍ର ଯେ ଶକତି

ବୁଲାଇ ବାସେବ ଯେ ମାଇଲା ତତକ୍ଷଣାନ୍ତି ।୩୯୬।

କୋଟିୟେ କିରଣ ଯେ ବଜ୍ର ଶକତିର ତେଜ

ଆସନ୍ତେ ମଧ୍ୟସ୍ଵର୍ଗ ହୋଇଲା କି ଦହିଜ୍ୟ ।୩୯୭।

ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଜ୍ୟ ଯେ ସତ୍ୟବତୀର ନାତି

ଅର୍ଜୁନ ପ୍ରହାର କଲା ବ୍ରହ୍ମ ଯେ ଶକତି ।୩୯୮।

ବଜ୍ର ଶକତି ବ୍ରହ୍ମ ଶକତି ଦୁହେଂ ହୋଇଲେ ଭେଟାଭେଟି

ଦିବି ଭୁବନ ଦହନ ହେଉଛି ତ୍ରାସିଲେ ପରମେଷ୍ଠି ।୩୯୯।

ଦୁହିଂକର ହାବୁଡ଼ା ହାବୁଡ଼ିରେ ନ ସହଇ ମେଦିନୀ

ଉଲୁକାପାତ ଜାଣି କମ୍ଫିଲା ଭୁବନ ତିନି ।୪୦୦।

ଅନେକ ବିକଳ ହୋଇଲା ବସୁନ୍ଧରା

ବୋଇଲା ପାତାଳଗାମୀ ହେଉଅଛି ସହି ନୁଆରଇ ଭାରା ।୪୦୧।

ସଂସାରର ବିକଳ ଦେଖି ଶାନ୍ତି ବେନିଶର

ଦୁହେଂ ପଶିଲେ ଯାଇଂ ସାହେର ଭିତର ।୪୦୨।

କାତି ଛାଡ଼ିଲେ ଯେହ୍ନେ ସର୍ପ ହୁଅଇ ନିଚେତ

ବଜ୍ର ଛାଡ଼ନ୍ତେ ଈନ୍ଦ୍ର ହୋଇଲେ ସେହିମତ ।୪୦୩।

ମନଭେଦୀ ନାରାଜ ଘେନି ଫାଲଗୁନି

ମୋହନା ଶରେ ଭେଦିଲା ଦେବ ସସ୍ରଯୋନି ।୪୦୪।

ଯେବଣ ଶର ପ୍ରତିଗ୍ରହ କରି ଦେଇଛନ୍ତି ବହତି

ଯାହାକୁ ପେଶଇ ଅବଶ୍ୟ ସମରେ କେହି ନ ବର୍ତ୍ତନ୍ତି ।୪୦୫।

ଅନିର୍ଯାପ ଶର ସେ ନ ଯାଇ କଳନା

ରୋମେକ ଶତେ ନାରାଜ ପଡ଼ିଲା ବାସବ ଅଙ୍ଗେ ସିନା ।୪୦୬।

ଶରୀର କର୍ଦ୍ଦନ ହୋଇଲା ରକତ ଯେ ବୃଷ୍ଟି

ମୋହଶରେ ସୁରନାଥ ପଡ଼ିଲା ମହୀଲୋଟି ।୪୦୭।

ଘାୟେଣ ଦେବଇଦ୍ର ପଡ଼ିଲା ମୋହଯାଇ

ସାନନ୍ଦେ ଅର୍ଜୁନ ଦେବଦତ୍ତ ଶଙ୍ଖ ବାଇ ।୪୦୮।

ଇନ୍ଦ୍ରଦେବତା ଘେନିଣ ସର୍ବସାଚୀ

ଦ୍ରଶନ କଲାକ ପାଥ କାମପାଳ ଯହିଂ ଅଛି ।୪୦୯।

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଂକୁ ଯେ ଛାମୁରେଣ ଦେଇ

ଅର୍ଜୁନ ଶୁତିଲା ଶତ ସହସ୍ର ଦଣ୍ତଲାଇଂ ।୪୧୦।

ଇନ୍ଦ୍ର ନିଚେଷ୍ଟ ହେବାର ଦେଖିଣ ଶୂଳପତି

ବଳରାମକଇଂ ମାଇଲେ ସହସ୍ରଧାରା ଶକତି ।୪୧୧।

ଆହୋ ସମର ତେଜି ଇନ୍ଦ୍ରକଇଂ ଚାହାନ୍ତେ ଦେବହଳୀ

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ଶକତି ମାଇଲେ ଦେବଶୂଳୀ ।୪୧୨।

ଯେବଣ ଶକତି ଘାୟେ ଚୂର ହୋୟେ ମେରୁ

ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ମାତ୍ରକେ ତାହା କେହୁ ମେଣ୍ଟିପାରୁ ।୪୧୩।

ଶକତିର ଘାତେ ଦେବ ବଳରାମ ସ୍ଵାମୀ

ମୃଛାଗତ ହୋଇଣ ଯେ ପଡ଼ିଲେ ଅବନି ।୪୧୪।

ରୁଦ୍ରଶସ୍ରେ ମୃଛାଗତ ହୋଇଥିଲେ ଦେବହରି

ଗରୁଡ଼ ତାହଂକୁ ନେଇଥିଲା ଆଡ଼େକରି ।୪୧୫।

ଗରୁଡ଼ ବାହନ ତେଜିଣ ଯେ ଜଗନ୍ନାଥେ

ସାରଥି ହୋଇଲେ ଦେବ ଆସି ଅର୍ଜୁନର ରଥେ ।୪୧୬।

ଇନ୍ଦ୍ରର ଅଚେବନ ଦେଖିଣ ଦେବ ପଶୁପତି

ଅର୍ଜୁନକୁ ଆସିକରି ଓଗାଳିଲେ ଧାତି ।୪୧୭।

ବଳରାମଂକ ଅଚେବନ ଦେଖି ସର୍ବସାଚୀ

ରୁଦ୍ର ଦେବତାକଇଂ ନାରାଜ ଆମଞ୍ଚି ।୪୧୮।

ବାହାନ୍ତି ତୁରଙ୍ଗ ଯେ ଦେବ ଚକ୍ରଧାରୀ

ସଦାଶିବଂକ ଅଗ୍ରତେ ରଥ ଟେକିଲେ ଦେବହରି ।୪୧୯।

ପଶୁପତ୍ର ନାରାଜ ଦେବ ଧରିଛନ୍ତି ହାଥେ

ଯେଉଣ ଶିରେ ତ୍ରିପୁର ନାଶକଲେ ଦେବ ବିଶ୍ଵନାଥେ ।୪୨୦।

ଶତ କୋଟିକି ପୁଣ ଯେବଣ ନାରାଜର ଜ୍ୟୋତି

ଧନୁରେ ବସାଇଣ ପେଷିଲେ ପଶୁପତି ।୪୨୧।

ଅର୍ଜୁନ ସୁମରିଲା ମହାଦେବଂକ ଶର

ସୁମରନ୍ତେ ପ୍ରାପତ ହୋଇଲା ଆସି ଅର୍ଜୁନ ହାଥର ।୪୨୨।

ଈଶ୍ଵରଂକ ଗୁଣରେ ଯେ ବାଣ ବସିଥିଲା

ଅର୍ଜୁନ ସୁମରନ୍ତେ ତାହା ଆସ ପ୍ରାପତ ହୋଇଲା ।୪୨୩।

ଅଗ୍ନି ସମର୍ପି ହୋଇଅଛନ୍ତି ଅର୍ଜୁନର ତହିଂ

ସେ ଶର ଗୋଟିକ ଚନ୍ଦ୍ରଶେଖର ତହିଂ ନାହିଂ ।୪୨୪।

ଶୁଣ ହୋ ମନୁରାଜା ଯୁଦ୍ଧର ହାଦେ କଥା

ପ୍ରଥମେ ଜୟକଲା ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ଦେବତା ।୪୨୫।

ବଳବୀର୍ଯ୍ୟ ନିଉନ ଦେଖି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତେ ଗଲେ ଧାତା

ଭୟେଣ ବାରାନିଧି ଘେନି ପଳାଇଲେ ରତ୍ନାକର କୁବେର ଦେବତା ।୪୨୬।

ପବନ ଦେବତା ଯେ ସମରେ ଗଲେ ହାରି

ମୁଥଘାତେ ଅଚେବନ ହୋଇଲେ ମେଘଚାରି ।୪୨୭।

ଆଦିତ୍ୟ ଦେବତା ଗଲେ ମେରୁ ପ୍ରଦକ୍ଷିଣେ

ସଂଗତରେ ଚଳିଲେ ସମସ୍ତ ଗ୍ରହଣେ ।୪୨୮।

ଚଦ୍ର ଦେବତା ଯାଇଣ ପଶିଲେ ଗଗନେ

ବଳବୀର୍ଯ୍ୟ ନିଉନେ ହାରିଲେ ସକଳ ଦେବତାମାନେ ।୪୨୯।

ବଳନାଶ କରି ପଳାଇଲେ ଯମ ଯେ ଦେବତା

ଯମର ଉପରେ ଦୁତୀଯମ ବିଧୂର ହୋଇଲା ବ୍ରିକୋଦର ବଳବନ୍ତା ।୪୩୦।

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାୟେ ପଡ଼ିଲେ ମୋହବନ୍ଧେ

ଅର୍ଜୁନକଇଂ ସମରେ ହାରିଲେ ସଦାନନ୍ଦେ ।୪୩୧।

ତ୍ରୋଣ ଶହସ୍ର ଧନୁ ଶ୍ରୀକରେ ଯହୁ ନାହିଂ

ଈଶ୍ଵର ଉଭା ହୋଇଲେ କାଖରେ ହାଥ ଲାଇ ।୪୩୨।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ଈଶ୍ଵରଂକୁ ନାରାଜ ବିନ୍ଧ ପାଥ

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ମୁଂ ବିନ୍ଧିବି ଶହସ୍ରାନ୍ତ ।୪୩୩।

ବିରଥୀ ନିଶସ୍ର ବିବସନ ହୋଇଥିଲେ

ମୁହିଂ ନ ମାରଇ ଦେବ ରଣେ ପିଠିଦିଲେ ।୪୩୪

ୟେମନ୍ତେହେଂ ସଦାଶିବ ପାଇଲେ ନିକି ଲାଜ

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ବିଜେକର ଯା ଦେବରାଜ ।୪୩୫।

ଇନ୍ଦ୍ରଂକୁ ତରଛା କଲ ହୋ ଈଶ୍ଵରେ

ରାମକୃଷ୍ଣ ସହିତେ ଯାଦବନ୍ତ ଜିଣିଲ ସାଂଗ୍ରାମରେ ।୪୩୬।

ହରି ଅର୍ଜୁନ ତ ଘେନିଲେ ସର୍ବଯଶ

ୟେବେ ସ୍ଵାମୀ ବିଜେକରିବା ଦେବ କପିଳାସ ।୪୩୭।

ଯେ ଅବା ଶିବଗଣମାନେ ସଙ୍ଗତରେ ହୋଇଥିଲେ

ସବୁନ୍ତି ଘେନି ଈଶ୍ଵରେ କପିଳାସେ ବିଜେକଲେ ।୪୩୮।

ସମରେ ଜୟକରି ଦେବ ମଧୁ ହାରୀ

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ପାଦେ ପ୍ରଳମ୍ଵ ଦେବ କରି ।୪୩୯।

ସ୍ଵାମୀ ମୁହିଂ ଯେ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ କଲି କଲି ଇନ୍ଦ୍ର କଇଂ ନାସିବି

ଅମର ସଭାରେ ଆସ୍ତାନେ ଆନ ଇନ୍ଦ୍ର ବସାଇବି ।୪୪୦।

ଅମର ଗଣନ୍ତ ଜିଣିଲି ତୋହୋର ପରସାଦେ

ସ୍ଵାମୀ ତୁମ୍ଭନ୍ତ ନେଇ ବସାଇବି ଇନ୍ଦ୍ରପଦେ ।୪୪୧।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ନାରାୟଣଂକ ଯେହ୍ନେ ଆଗ୍ୟାଂ

ତାହାକଇଂ ମୋହୋର ବେଳେ କରିପାରିବି କି ଅବଗ୍ୟାଂ ।୪୪୨।

ଆହୋ ଚଇତନ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଭୀମ ଅରଜୁନ ସହଦେବ

ଖଗେଶ୍ଵର ପିଠିରେ ଆରୋହିଲେ ବାସୁଦେବ ।୪୪୩।

ବଳରାମ ବିଜେକଲେ ପୁଷ୍ୟକ ବିମାନେ

ବିଜୟେ ଦେବ ଯାଇଂ ଅମର ଭୁବନେ ।୪୪୪।

ବହୁତ ଆନନ୍ଦେଣ ସଭାରେ ଦେବ ବିଜେ

ଇନ୍ଦ୍ର ଆସ୍ତାନେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି ବିଜେ କରାଇଲେ ଦେବରାଜେ ।୪୪୫।

ଅମଳାନ ବସ୍ତ୍ର ଯେ ପାରିଜାତେକ ପୁଷ୍ୟମାଳ

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ କଣ୍ଠେ ଦିଲେ ନେଇ କାମପାଳ ।୪୪୬।

ଅମର ବିଳାସୁଣୀୟେ ଅଇଲେ ଚଉଷଠୀ କୋଟି

ବିବିଧ ବେଶ ବେଶନେ ନୃତ୍ୟରଙ୍ଗେ ଖଟି ।୪୪୭।

ମର୍ଦ୍ଦଳ ତାଳ କଂସାଳ ଶରଗୁଣା ଅଧାଟି

ଭରହର ନାୟେକା ପଞ୍ଚମ ସ୍ଵରେ ଖଟି ।୪୪୮।

ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣଂକ ବିଜେ ଦେଖିଣ କୁବେର

ସପତ ନିଧି ଘେନି ଆସି ଖଟିଲା ଧନେଶ୍ଵର ।୪୪୯।

ହାହା ହୁହୁ ମୂଳେ ଯେ ତିନିକୋଟି ବିଦ୍ୟାଧର

ଆସ୍ତାନ ନିରୋଧ କରନ୍ତି ସମସ୍ତ ଦ୍ଵାର ।୪୫୦।

ମେଘମାଳାମାନେ ଆସି ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଗିରିରାଜା ବିଜେ ଆସି ହୋଇଲେ ଆସ୍ତାନର ପାଶ ।୪୫୧।

ଯେହ୍ନେ ଯେ ଆରାଧନା ଇନ୍ଦ୍ରଂକୁ କରନ୍ତି ନିତ୍ୟକର୍ମେ

ସମସ୍ତେହେଂ ଖଟିଲେ ଆସି ଆସ୍ତାନେ ଦେବଧର୍ମେ ।୪୫୨।

ସାରିଗାମା ଧୁନି ଯେ ସପତସ୍ଵର ବୀଣା

ନୃତ୍ୟ ଆରମ୍ଭେ ନାରଦେ ଖଟାଇଲେ ଖଟଣା ।୪୫୩।

ମନୁପୁରୁଷ ସନକ ଆବର ବିଶ୍ଵଦେବା

ବିଦ୍ୟାଧର ପୁରୁଷେ ଲଗାଇଲେ ସେବା ।୪୫୪।

ବାରାନିଧି ଘେନିଣ ଯେ ବରୁଣ ରତ୍ନାକର

ନିଧି ଭଣ୍ତାର ଥୋଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ଛାମୁର ।୪୫୫।

ଆସ୍ତାନେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବ ଗୋବିନ୍ଦେ ଡାହାଣ ଖମ୍ଵେ

ବାମଖମ୍ଵ ମାଡ଼ିଣ ଯେ ବିଜୟେ ହଳଦେବେ ।୪୫୬।

ଛାମୁରେ ଗତ ଆଗତ କହଇ ମନ୍ତ୍ରୀ ସହଦେବ

ଯେହେନ୍ନେ ଅମରେ ପୂର୍ବର ବିଧାନ ହୋଇଲା ସେହିଭାବ ।୪୫୭।

ଆସ୍ତାନ ନିରୋଧଇ ବୀର ଫାଲଗୁନି

ମାତେଳି ବିଜେକଲା ଅଇରାବ୍ରତ ନାଗ ଘେନି ।୪୫୮।

ପବନ ଦେବତା ବିଜେ କଲେ ତତକ୍ଷଣାନ୍ତି

ଅଭିଷେକ ମୁକୁଟ ଆଣି ଦିଲାକ ପ୍ରଜାପତି ।୪୫୯।

ସପତାଙ୍ଗ ପାଞ୍ଜି ସେ ବୃହସ୍ପତି ଘେନି

ଛାମୁରେ ଅନକୂଳ ଯେ କହନ୍ତି ସୁବିଧାନି ।୪୬୦।

ରମ୍ଭା ଉରୁବଶୀ ଯେ କାମସେଣା ଚିତ୍ର ରେଖା

ଚଞ୍ଚଳା ମୋହିନୀ ମଳୟା ଆବର ମଦନିକା ।୪୬୧।

ମାଳିନୀ ମାଳତୀ ପୁଣ ବାସନ୍ତୀ ଅସକନ୍ଦା

ତ୍ରିଲୋଚନା ତିଳୋତ୍ତମା ନନ୍ଦିନୀ ଚାରୁଚନ୍ଦ୍ରା ।୪୬୨।

ରତି ରେବତୀ ଗନ୍ଧମତୀ ଯେ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତି

ମାତାଙ୍ଗୀ ସୁରୁଚି ଦମୟନ୍ତୀ ହୀରାବତୀ ।୪୬୩।

ପ୍ରିୟା ଶ୍ରିୟା ତାରା ଯେ ତନୁ ଚିତ୍ରୋତ୍ପଳା

ଲୀଳା ଶ୍ରୀବଛା ମେନକା ଭାନୁମତୀ ଯେ କମଳା ।୪୬୪।

ହାରିଣୀ ତାରିଣୀ ପାରେଣୀ ଯେଉଂ ହାରାବତୀ

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶାନ୍ତି ଶୃତିମତୀ ସେବତୀ ରତ୍ନକାନ୍ତି ।୪୬୫।

ମରୁଆ ପାରୁଆ କେସୀ ପାର୍ବତୀ ବିମଳା ଯେ ରାଧା

ଅରୁଣା କରୁଣା କାଶୀବାସୀ ଚକିତା ସୁମେଧା ।୪୬୬।

ମାଳୀ ମାରୁତୀ ସର୍ବଜିଣା ନାରାୟଣୀ ଯେ ବନିତା

ଜାନକୀ ସୁରମତି ଭାନୁକୀ ସୀତା ଆବର ଶାୟେଂତା ।୪୬୭।

ୟେ ଚଉଷଠି କନ୍ୟାଂକର ମୂଳେ ଭରହରଷ ନାୟେକାଣୀ

ଚଉଷଠି କୋଟି ଅପକ୍ଷରାୟେ ୟେହାଂକର ନାଚେଣୀ ଖଟଣି ।୪୬୮।

ଅପକ୍ଷରୀ କୋଟିୟେକ ବିଦ୍ୟାଧରୀ ବାମା

ୟେମନ୍ତେ ଚଉଷଠି ବିଦ୍ୟାଧରୀ ଅନୁପମା ।୪୬୯।

ୟେସନେକ ସମ୍ପଦ ଯେ ଅମର ବାରସ୍ଵତୀ

ଛାମୁରେ ଉଭାରିଛନ୍ତି ନିରଞ୍ଜନ ଜ୍ୟୋତି ।୪୭୦।

ଆଦିହୁଂ ଅମର ଯେ ଦିଶେ ଶୋଭାବନ

ତଳେ ଉଭା ହୋଇଛନ୍ତି ବୃନ୍ଦାଅର୍କମାନ ।୪୭୧।

ଆହୋ ଚଇତନ ଶରହସୁନ୍ଦରୀ ନାମେ ୟେକଇ ଅପକ୍ଷରୀ

ଶଚୀଦେବୀଂକ ବିମାନ ସେ ଯେ ବାହଇ ବିଦ୍ୟାଧରୀ ।୪୭୨।

ଶଚୀ ବୋଇଲେ ତୁହି ଲୋ ଯାଅସି ବହନ

ୟେହିକ୍ଷଣି ମୋହୋର ଛାମୁକୁ ହକାରିଣ ଆଣଲୋ ଅର୍ଜୁନ ।୪୭୩।

ବିମାନ ଘେନି ଗଲା ଯେ ଶରହସୁନ୍ଦରୀ

ୟେକାନ୍ତେ ଅର୍ଜୁନକୁ ଆଣିଲା ହକାରି ।୪୭୪।

ଶଚୀ ବିଜେ କରିଅଛନ୍ତି ପାରିଜାତକ କଳପତରୁ ତଳେ

ଅର୍ଜୁନ ପ୍ରଳମ୍ଵିତ ହୋଇଲା ଶଚୀଦେବୀ ପାଦତଳେ ।୪୭୫।

ଅର୍ଜୁନକୁ ଦେଖିଣ ସେ ବାସବର ନାରୀ

ତୁଲେଣ ଘେନିଛନ୍ତି ଯେ ସଚଳା ସୁନ୍ଦରୀ ।୪୭୬।

ଶଚୀ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଅର୍ଜୁନରେ ୟେଟି ବାସୁଦେବଂକ ଦୁଲଣୀ

ଚିତ୍ରସେନ ୟେହାକଇଂ ହରିଲା କିଛିହିଂ ନ ଜାଣି ।।୪୭୭।

ୟେହାର ପାଇଂଟି ସେ ଯେ ହୋଇଲା ୟେଡ଼େ ଦ୍ଵନ୍ଦ

ବାବୁ ୟେଣେ ସେ ନାଶକଲା ଇନ୍ଦ୍ରର ସମ୍ପଦ ।୪୭୮।

ବାଳୁତ ଅଗ୍ୟାନ ୟେ ହୋଇଲା ଯୁବତୀ

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାର ୟେହୁ ବୁଡ଼ାଇଲା ସମ୍ପତ୍ତି ।୪୭୯।

ବାବୁ ସମାଧାନ କରି ଲୋଡ଼ୁଥିଲେ ଅସକନ୍ଦ

ୟେ ମହାଦ୍ଵନ୍ଦ କରାଇଲେ ସଦାନନ୍ଦ ।୪୮୦।

ବାବୁ ତୁମ୍ଭେ ମୋହୋର ପୁତ୍ର ଯେ ବସିଲ ଅମରେ

ତୋହୋରେ ସେ ଥାପିଲା ଅଟଇ ପୁରନ୍ଦରେ ।୪୮୧।

ଯେବେ ତୁମ୍ଭେ ଇନ୍ଦ୍ରପଦେ ବସିଲ ଆକାଶେ

ୟେବେ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାକୁ ଆଣିଦିଅ ମୋହୋର ପାଶେ ।୪୮୨।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ମାଗୋ ସଚଳାକଇଂ ଘେନି

ଚାଲ ମାୟେ ପୋୟେ ଆସ୍ତାନର ତଳେ କରିବା ଦଇନି ।୪୮୩।

ସାନନ୍ଦେ ମହାଦେବୀ ଅର୍ଜୁନ ବଚନ ଶୁଣି

ସଚଳାକଇଂ ଘେନି ବିଜେ ଅମର ଠାକୁରାଣୀ ।୪୮୪।

ଆସ୍ତାନେ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ଦେବଧର୍ମେ

ଦ୍ଵାରେଣ ଶଚୀଦେବୀ ବିଜୟେ ଶ୍ରମେ ।୪୮୫।

ସଚଳା କନ୍ୟାର ଧରିଛନ୍ତି ହାଥଗୋଟି

ଆସନ୍ତେ ତଳେ ଯାଇ ପ୍ରଳମ୍ଵକରି ଲୋଟି ।୪୮୬।

ନାରଦେ ରୁହାଇଲେ ସପତ ସୁରବେଣୀ

ଶଚୀଂକି ଦେଖିଣ ସେ ଧର୍ମ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଟି

ଆପଣେ ଧର୍ମରାଜା ଆସ୍ତାନେ ତେଜି ଉଠି ।୪୮୮।

ନାରାୟଣଂକୁ ଦେଖି ଯେ କୁମାରୀ ସଚଳେ

ଧାତିକାରେ ବସିଲା ଯାଇଂ ଜଗନ୍ନାଥଂକର କୋଳେ ।୪୮୯।

ଶଚୀଦେବୀ ବୋଇଲେ ଦଶଲହ ମୁଖେ ଲାଇ

ଭୋ ସ୍ଵାମୀ ଜଗତ ମୋହନ ପତିଂ ଦେହି , ପତିଂ ଦେହି ।୪୯୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲା ଗୋ ବିଜେ କରସି ମାୟେ

ୟେହିକ୍ଷଣି ଆସ୍ତାନେ ବିଜେ କରିବେ ଦେବରାୟେ ।୪୯୧।

ମାଗୋ ଅନୁଗ୍ରହ ନାଥର କୋପ ଶାନ୍ତି କରାଇ

ୟେହିକ୍ଷଣି ପିତାଂକୁ ମୁଂ ଆଣିବି ଜୀଆଇଂ ।୪୯୨।

ତୁମ୍ଭେ ବିଜେ କରିଯିବା ନିଜ ଭୁବନେ

ଭଗତବତ୍ସଳ ନାଥଂକୁ କରାଇବେ ପ୍ରସନ୍ନେ ।୪୯୩।

ଶଚୀ ବିଜେ କରିଗଲେ ଅମର ଭୁବନକୁ

କଷ୍ଠୋରେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବ ବୋଇଲେ ବଳଦେବ ଠାକୁରଂକୁ ।୪୯୪।

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଉଠିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକ ଉଭା ଦେଖି

ଯୁଝେଷ୍ଠି ତୁସ୍ତି କରନ୍ତି ଆସ୍ତାନ ଉପେକ୍ଷି ।୪୯୫।

ତୁ ଦେବ ନୀଳାମ୍ଵର ସୟଳ ଜନ ଚିନ୍ତାମଣି

ତୁ ଦେବ ପରମବ୍ରହ୍ମ ହଳ ମୂଷଳ ପାଣି ।୪୯୬।

ତୁ ଦେବ ସୁପ୍ରସନ୍ନ ନିର୍ବାକାର ପ୍ରତକ୍ଷେ

ତୁ ଦେବ ନୀଳାମ୍ଵର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଦକ୍ଷେ ।୪୯୭।

ତୁ ଦେବ ସୋହଡ଼ ନୟନ ଧବଳୀ

ତୁ ଦେବ ପରମାନ୍ଦ ଦେବ ହଳୀ ।୪୯୮।

ତୁ ଦେବ ନାରାୟଣ ରୂପ ଅବିଶ୍ରାମ

ତୁ ଦେବ ଭଗତମଛଳ ବଳରାମ ।୪୯୯।

ତୁ ଦେବ ଶରଣ ଉଦ୍ଧାରଣ ମହାରୂପୀ

ତୁ ଦେବ ଜଗତ ବନ୍ଦନ ବିଶ୍ଵବ୍ୟାପୀ ।୫୦୦।

ତୁ ଦେବ ଗଗନ ଧାରଣ ଶୂନ୍ୟଦେବ

ତୁ ଦେବ ଭାନୁରୁଦ୍ର ବ୍ରହ୍ମରୂପ ଭାବ ।୫୦୧।

ତୁ ଦେବ କାମପାଳ ଭଗତମଛଳା

ତୁ ଦେବ ରୋହିଣୀ ନନ୍ଦନ କାଦେମ୍ଵରୀ ରସପାନେ ମତିଭୋଳା ।୫୦୨।

ତୁ ଦେବ ଦୃଢ଼ ଆସନ ସଉନନ୍ଦୀ

ତୁ ଦେବ ସପତ କୁଣ୍ତଳୀ ଦେବନିଧି ।୫୦୩।

ତୁ ଦେବ ଯୋଗେଶ୍ଵର ମନୁକଳ୍ପ ବଞ୍ଚା

ତୁ ଦେବ ଅକାଳ ଅକାମ ଅସଞ୍ଚା ।୫୦୪।

ତୁ ଦେବ ଦୁଷକୃତ ହରନ୍ତା ପରଲୋକର ବନ୍ଧୁ

ବଦନ୍ତି ସାରୋଳା ଦାସ ଶ୍ରୀ କାମପାଳ କୃପାସିନ୍ଧୁ ।୫୦୫।

ସୁଭାଗ୍ୟ ପଣ୍ତିତ ମହାକଳପୀ ଘଟଋଷିର ତନୁ

ମହା ଯୋଗେଶ୍ଵର ଶୁଣନ୍ତି ବଇବସୁତ ମନୁ ।୫୦୬।

ପାଦ୍ୟ ଅର୍ଘ୍ୟ ଘେନିଣ ସେହୁ ମନୁ ମହାରାଜା

ଅଗସ୍ତିକଂ ପଦ୍ମପାଦେ କଲେ ଦିବ୍ୟପୂଜା ।୫୦୭।

ବଡ଼ାଇ ଚରିତ୍ର ମୁନି ଶୁଣିଲି ତବ ମୁଖୁଂ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ରାମକୃଷ୍ଣଂକୁ ସ୍ତୁତିକଲେ କହ ମୁକୁ ।୫୦୮।

କିସ ଆଗ୍ୟାଂ ହୋଇଲା ପ୍ରସନ୍ନେ ଦେବହଳୀ

ଅଗସ୍ତି ବୋଲନ୍ତି ହୋ ଶୁଣ ମନୁ ମହାବଳୀ ।୫୦୯।

ବଳରାମକଇଂ ଅନେକ ସ୍ତୁତି କଲେ ଧର୍ମସୁତେ

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ଦେବ ଯେ ଅନନ୍ତେ ।୫୧୦।

କେବଣ କଥା ଅଛି କହ ଦେବ ଧର୍ମରାୟେ

ଶ୍ରୀ ବଳରାମେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ସଭାୟେ ।୫୧୧।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ଯେବେ ହୋଇଲଟି ପ୍ରସନ୍ନ

ବାସବ ଦେବତାକଇଂ ଦେବ ଦେବାଟି ଜୀବଦାନ ।୫୧୨।

ସ୍ଵାମୀ ତୁମ୍ଭର ଥାପିଲାର ସିନା ଅଟେ ଦେବଇନ୍ଦ୍ର

ତୁମ୍ଭେ ହେ ଦିଲ ତୁମ୍ଭେ ହରିବ କି ତାହାର ସମ୍ପଦ ।୫୧୩।

ସ୍ଵାମୀ ଅନୁଗ୍ରହ ନାଥ ଯେବେ ହୋଇଲ ପ୍ରସନ୍ନ

ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ବାସବ ଦେବତାଂକୁ ଜୀଆଇଂ ଆଣିବ
ସେ ଅରଜୁନ ।୫୧୪।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବଚନେ ରାମ ଅର୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂ

ଆଗ୍ୟାଂ ଦେଲି ଇନ୍ଦ୍ରକୁ ତୁ ଘେନିଆସ ଯାଇଂ ।୫୧୫।

ରାମକଂର ବଚନେ ସେ ଅମୃତାକ୍ଷ ଶର ଘେନି

ବାସବର ସନିଧ୍ୟେ ଯାଇଂ ବିଜୟେ ଫାଲଗୁନି ।୫୧୬।

ଚେତନା ଶରକେ ବିନ୍ଧିଲା ବିବତ୍ସ

ମୋହ ତେଜିଣ ସେ ଉଠି ବସିଲେ ସହସ୍ରାକ୍ଷ ।୫୧୭।

ଚିତ୍ରସେନ ତୁଲେ ଯେତେକ ଥିଲେ ରଣେ ପଡ଼ି

ଚେତନା ଶରେଣ ସେ ଉଠିଲେ ମୋହ ଛାଡ଼ି ।୫୧୮।

ଅର୍ଜୁନ ବିନୋପଇ ସୁରନାଥଂକ ପାଦତଳେ

ବାସବ ଦେବତା ଅର୍ଜୁନକଇଂ ବସାଇଲେ କୋଳେ ।୫୧୯।

ସାଧୁ ସାଧୁରେ ଅର୍ଜୁନ ମୋର ପୁତ୍ର ତୁ ସମରେ ସର୍ବସିଦ୍ଧା

ମାରଣ ତାରଣ ତୁ ଜାଣୁ ସର୍ବବିଦ୍ୟା ।୫୨୦।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ସ୍ଵାମୀ ପୁଷ୍ୟେକ ରଥେ କର ବିଜେ

ଅମର ଆସ୍ତାନକୁ ବିଜେ କରିବା ଦେବରାଜେ ।୫୨୧।

ଅନେକ ପୁରସରି ବୋଇଲେ ଦେବ ସୁରନାଥ

ମାତେଳିକି ଘେନିକରି ବିଜେ ପୁଷ୍ପକ ରଥ ।୫୨୨।

ଅମର ସ୍ଵର୍ଗପୁରେ ବିଜୟେ ମଘବା

ବାରସ୍ଵତୀ ପୁରେ ମିଳିଲେ ସୁରଦେବା ।୫୨୩।

ଶଚୀ ସହିତେଣ ଯେ ଦେବ ସସ୍ରଯୋନି

ଆପଣେ ଇନ୍ଦ୍ରାୟଣୀ କରେ ଅର୍ଘ୍ୟସ୍ଥାଳୀ ଘେନି ।୫୨୪।

ବିଜୟେ ମଘବାନ ଯେ ଅମର ସଭାରେ

ଅର୍ଘ୍ୟ ବନ୍ଦାପନା କଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ଶିରେ ।୫୨୫।

ଅର୍ଘ୍ୟଶିରେ ଦେଇ କଲ୍ୟାଣ କରନ୍ତି ବିଡ଼ୋଜା

ତୁହି ସେ ଅମର ସ୍ଵର୍ଗେ ଆସି ପାଇଲୁ ଦେବ ପୂଜା ।୫୨୬।

ୟେବେ ଯାଇ ମଧ୍ୟପୁରେ ଭାରା କର ନାଶ

ୟେହି ଦେହ ଘେନିଣ ସ୍ଵର୍ଗରେ ଆସି ବସ ।୫୨୭।

ଶ୍ରୀ ବଳରାମ ଚରଣେ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ପରିଣାମି

ମମ ଦୋଷ ଉପେକ୍ଷା କରିବା ଦେବସ୍ଵାମୀ ।୫୨୮।

ତୁ ଦେବ କାରଣ ପୁରୁଷଂକ ଉତ୍ତମା

ଅନେକ ଦୋଷ ଅପରାଧ କରିବା ମୋର କ୍ଷମା ।୫୨୯।

ସଉନିଧି ନାଥ ତୁ କଇଛା ଜଗଜ୍ଜେଠୀ

ହୃଦଗତେ ବିଘଂସୁ ମୋହୋ ଶ୍ରୀ ବଳରାମ ନାମଗୋଟି ।୫୩୦।

ଶୁଣ ହୋ ଚଇତନ ବାସବର ବଚନେ ବଳରାମେ ବୋଇଲକେ ଶାନ୍ତି

ଈଶ୍ଵରଂକ ବଚନେ ତୁହି ସେ ପଶିଲୁ ଅନୀତି ।୫୩୧।

ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦ ଆମ୍ଭେ ୟେକବୋଲି ଜାଣି

ମଧ୍ୟରେ ଭେଦକଥା ଯେ ଭିଆଇଲେ ଶୂଳପାଣି ।୫୩୨।

ଶୁଣି ବଳରାମେ ବାସବଂକ ଶ୍ରୀହସ୍ତେ ଦିଲେ ଶାଢ଼ୀ

ୟେବେ ଥାଅ ତୁମ୍ଭେ ଅମର ସ୍ଵର୍ଗେ ସୁଖେ ରାଜ୍ୟକରି ।୫୩୩।

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାୟେ ବିଜେକଲେ ନିଜପୁରେ

ଆପଣେ ଆଣିଦିଲେ ଅମୃତ ଯୋଗାଡ଼େ ।୫୩୪।

ତିନିଦିନ ରହିଲେ ଦେବ ଅମର ଭୁବନେ

ଆପଣେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବ କଲେ ସର୍ବ ସମାଧାନେ ।୫୩୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବ ବୋଇଲେ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥଂକୁ

କଥାୟେ କହିବି ଦେବ ଯୋଗାଇ କି ତୁମ୍ଭ ବିଚାରକୁ ।୫୩୬।

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥେ ବୋଇଲେ ଦେବ ତୁମ୍ଭର ବଚନ ଅଲଘିଂ

ତୋହୋ ଆଗ୍ୟାଂୟେ ମୁହିଂ ସର୍ବସିନ୍ଧି ଭୋଗୀ ।୫୩୭।

ସ୍ଵାମୀର ବଚନ ଯେ ସେବକ କାହିଂ ମେଣ୍ଟି

ଯେହେର୍ଣ୍ଣେକ ନିରାଧାର ମୋତେ ତୋହୋର ଆଗ୍ୟାଂଗୋଟି ।୫୩୮।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦ ୟେକଆତ୍ମା

ଅନେକ ଦୂଷଣ ହୋଇଲା ବାସବ ମହାତମା ।୫୩୯।

ଈଶ୍ଵର ବ୍ରହ୍ମା ଆଦିକରି ଦେବ ସୁରରାଜା

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ସାର୍ଥୁକ ହୋଇଲାକ ପାଇଲେ ସର୍ବେ ଲଜ୍ଜା ।୫୪୦।

ସ୍ଵାମୀ ଜଗତ ମୋହନ ମୋହୋର ବଚନ କରିବା

ସଚଳା କନ୍ୟାକଇଂ ୟେବେ ଚିତ୍ରସେନକୁ ପ୍ରଦାନ କରିଦେବା ।୫୪୧।

ଈଶ୍ଵର ଯେବେ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ କଲେ ସଚଳାକୁ ପ୍ରଦାନ କରିବା ଚିତ୍ରସେନେ

ତାହାଂକର ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ରହୁ ସେ ନ ଯାନ୍ତୁ ଅଭିମାନେ ।୫୪୨।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ କଲ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି ଇନ୍ଦ୍ର ପଦେ ବସାଇବି ଅମରେ

ତୁମ୍ଭର ସେ ବଚନ ତ ରହିଲା ନିରାଧାରେ ।୫୪୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ବଚନେ ଦେବ ହୋଇଲେକ ତୂନୀ

ତୁଷ୍ଠି ଅନୁମତେ ଧର୍ମେ ଅନୁକୂଳ ଥାଅ ଘେନି ।୫୪୪।

ବଇନେତ୍ରୟ ବାହାନେ ଶ୍ରୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କଲେ ବିଜେ

ବ୍ରହ୍ମାଂକ ଭୁବନେ ବିଜୟେ ଦେବରାଜେ ।୫୪୫।

ପିତାର ଅଗ୍ରତେ କେଶବ ପରିଣାମି

ଗୋବିନ୍ଦକଇଂ କୋଳକଲେ ପିତାମହ ଦେବ ସ୍ଵାମୀ ।୫୪୬।

ଧାତାୟେ ବୋଇଲେ ତୋତେ ଦ୍ରୋହକଲା ଆଖଣ୍ତଳ

ଦୟା ସାଗର ତୁ ଯେ ଭଗତମଛଳ ।୫୪୭।

ଦୋଷ ଉପେକ୍ଷି ପୁଣ କଲୁ ତୁ ସଦୟେ

ୟେହେର୍ଣ୍ଣେକ କ୍ଷଣେ ସଂପକ୍ଷ ପାଇଲୁ ଧନୁର୍ଜୟେ ।୫୪୮।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ୟେମନ୍ତ ଅଛି ସେ ଆକାଶେ ପାଇବ ପୂଜା

ୟେ ତିନି ଜଗତେ ସେ ହୋଇବ ମହାରାଜା ।୫୪୯।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ପିତା ବଳରାମକଇଂ ମାଗିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ଚିତ୍ରସେନକଇଂ ପ୍ରଦାନ କରିବା ସଚଳା କନ୍ୟାଗୋଟି ।୫୫୦।

ବହନ ହୋଇ ଯିବା ଦେବ ଅମର ଭୁବନକୁ

ଶୁଣି ପିତାମହ ପ୍ରଶଂସା କଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକୁ ।୫୫୧।

ତହୁଂ ମରୁଳ ବାହାନେ ବିଜେକଲେ ବେଦବର

ହରି ବ୍ରହ୍ମା ବିଜେକଲେ ଅମର ଭୁବନର ।୫୫୨।

ବଳରାମ ଅର୍ଜୁନ ଦୁହେଂ ବେଗେ ଗଲେ

କପିଳାସ ସ୍ଵର୍ଗେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।୫୫୩।

ଦେଖିଣ ସାନନ୍ଦ ଯେ ହୋଇଲେ ନୀଳକଣ୍ଠ

ବିଜେକଲେ ବିଶ୍ଵନାଥ ବୃଷଭର ପୃଷ୍ଠ ।୫୫୪।

ଶିବଗଣନ୍ତ ଘେନିଣ ଦେବ ବିଶ୍ଵେଶ୍ଵର

ପାର୍ବତୀ ସହିତେ ବିଜୟେ ଅମର ଭୁବନର ।୫୫୫।

ସୁଧର୍ମା ସଭାୟେ ଯେ ବିଜୟେ ସମ୍ଭର୍ବେ

ଚିତ୍ରସେନକଇଂ କନ୍ୟା ପ୍ରଦାନ କରିବେ ବାସୁଦେବେ ।୫୫୬।

ଆପଣେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲେ ଋଷି ଯେ ପଉଲସ୍ତେ

ଅନେକ ମଙ୍ଗଳ ଯେ ବିଭାର ଯୁଗତେ ।୫୫୭।

ବାଜନ୍ତି ଦେବବାଦ୍ୟ ଯେ ଦୁନ୍ଦୁଭି ଶବଦ

ଗଗନ ଫୁରିଲା ଦେବଦତ୍ତ ଶଙ୍ଖନାଦ ।୫୫୮।

ଓହୋକୁଳ ଗୋତ୍ର ଯେ ସୀଉକାର ବରଣେ

କନ୍ୟାଗୋଟି ସମର୍ପିଲେ ଦେବ ନାରାୟଣେ ।୫୫୯।

କୁଶ ବନ୍ଧନ ଯେ ବେନି କରପତ୍ରେ

ଅନେକ ଯଉତୁକ ଦିଅନ୍ତି ଅପ୍ରମିତେ ।୫୬୦।

ଲାଜା ହୋମବିଧି କଲେ ଗୁଆଘୃତେ

ଲଭିଲା ସୁନ୍ଦରୀ ସେ ବାସେବର ସୁତେ ।୫୬୧।

ଅନେକ ହରଷ ହୋଇଲେ ଦେବଗଣମାନେ

ମନ ଭ୍ରାନ୍ତି ଛାଡ଼ିଲେ ସେ ଦେବ ମଘବାନେ ।୫୬୨।

କନ୍ୟାଗୋଟି ସମର୍ପଣ କରନ୍ତି ମଧୁହାରୀ

ଦିନାଦଶ ରହିଲେ ବିଭାଯୋଗ ସାରି ।୫୬୩।

ଯାଦବନ୍ତ ଘେନିଣ ଯେ ଚଳନ୍ତି ଦେବହରି

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ରହିଲେ ପଦ୍ମଲାଭ ଗିରି ।୫୬୪।

ଗୋବନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ଦ୍ଵାରିକା ଚାଲ ଯିବା

ମମ କୁଟୁମ୍ଵମାନେ କରନ୍ତୁ ତୋତେ ସେବା ।୫୬୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ କଲୁ ଯେ ନିୟମ

ବନବାସ ନ କଲେ ନାଶ ଯିବଟି ଧର୍ମ ।୫୬୬।

ଆବର ବନବାସ ଅଛି ବରଷେ ଦଶମାସ

ତହିଂ ଉତ୍ତାରେ ହୋଇବ ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ପରବେଶ ।୫୬୭।

ସମ୍ଵୋଧନା କରିଣ ବାସୁଦେବେ

ଚଳିଲେ ଦ୍ଵାରିକାକୁ ହରି ବଳଦେବେ ।୫୬୮-୮୨୩୨।

ପଦ୍ମନାଭ ପର୍ବତେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦୁଇଦିନ ରହି

ଗୋକର୍ଣ୍ଣିକା ତୀର୍ଥକୁ ଚଳିଲେ ପଞ୍ଚୁଭାଇ ।୧।

ବିଜୟେ ଧର୍ମସୁତେ ୟେକାମ୍ର ଯେ ବନେ

ବିନ୍ଦୁ ସାଗର ତୀର୍ଥେ କଲେକ ସ୍ରାହାନେ ।୨।

କଉଶିକକୁ ଭେଟିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ରାଜଦେବେ

ମହାତମାଂକ ଚରଣେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ପଞ୍ଚୁ ଯେ ପାଣ୍ତବେ ।୩।

ବୋଲନ୍ତି କଉସିକେ ବାବୁ ୟେହୁ ଅଟେ ମହାତୀର୍ଥ

ବିଜୟେ ମହାତମା ୟେଥି ୟେକାମ୍ଵର ନାଥ ।୪।

ୟେ କ୍ଷେତ୍ର ଆଧିପତି ୟେକାମ୍ଵର ଈଶାନ

ୟେକାମ୍ଵର ତୀର୍ଥ ୟେ ୟେକାମ୍ଵର ବନ ।୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକୁ ବୋଇଲେ ବାବୁ ୟେ ଲିଙ୍ଗରାଜା

ଆଗେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଇ ହୋ ଅରଜୁନ ୟେହାନ୍ତ କରିବା ପୂଜା ।୬।

କଉଶିକେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ୟେକାମ୍ଵର ଈଶ୍ଵରେ ଦେଖ

ଭୁବନେଶ୍ଵର ତୀର୍ଥ ୟେହୁଂ ବରଷ ଦଶଲକ୍ଷ ।୭।

ୟେକାମ୍ଵର ସୂକ୍ଷ୍ମେଶ୍ଵର ଯମେଶ୍ଵର ଦେବତା

ଆଦ୍ୟହୁଂ କ୍ଷେତ୍ରର ଯେ ଅଟନ୍ତି କରତା ।୮।

ବାଉନ କୋଟି ଲିଙ୍ଗ ୟେହି ସ୍ତାନରେ ଅଛନ୍ତି

ସମସ୍ତଂକ ଉପରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଲିଙ୍ଗ ଯେ ଅଟନ୍ତି ।୯।

କହନ୍ତି କଉଶିକ ପଣ୍ତିତ ମହାଗ୍ୟାଂତା

ଶୁଣ ବାବୁ ମନଦେଇ ୟେକାମ୍ଵର ବନ କଥା ।୧୦।

ବାବୁ ଆଦ୍ୟହୁଂ ଅଟଇ ୟେ ହାଦେ ୟେକାମ୍ଵର ବନ

ପୃଥୀକି କୀଳାୟେ ଯମେଶ୍ଵର ଉତ୍ତମ ।୧୧।

ପୂର୍ବେ ସୂକ୍ଷ୍ମେଶ୍ଵର କେଦାରେଶ୍ଵର ଉତ୍ତରେ

ମୁକତେଶ୍ଵର ପଛିମେ ଦକ୍ଷିଣେ ହିରଣେଶ୍ଵର ।୧୨।

ଈଶାନ୍ୟେ ରୁଦ୍ରେଶ୍ଵର ବାୟବ୍ୟେ ଭଇରୋବେଶ୍ଵର

ନଈରୁତ କୋଣେ ଯେ ତ୍ରିପୁରାନ୍ତେକ ହର ।୧୩।

ଚନ୍ଦ୍ରେଶ୍ଵର ଲିଙ୍ଗ ବିଜେ ଅଗ୍ନିକୋଣେ

ୟେ ଅଷ୍ଟକୀଳା ଜମ୍ଵୁଦୀପ ପୃଥୀକି ଧାରଣେ ।୧୪।

ଅଷ୍ଟ ମହାଲିଙ୍ଗ ୟେ ଅଛନ୍ତି ଦୀପକେ

ଆଉମାନେ ବଗ୍ନ ହୋଅନ୍ତି ପ୍ରଳୟ ଅନ୍ତକେ ।୧୫।

ନବଦୀପ ପୃଥୀକି ୟେ ବାସ୍ତରୀ ଯେ କୀଳା

ୟେଥେ ସେ ପୃଥୀକି ଖଟାଇଲା ଭେଳା ।୧୬।

ଶଙ୍ଖପଦ୍ମ ମହାପଦ୍ମ କ୍ରକୋଟକ କୁଳିକ ମହାଶ୍ଵେତ ତକ୍ଷକ ଅନନ୍ତ

ୟେ ଅଷ୍ଟକୁଳା ନାଗରେ ରଜ୍ଜୁ ଦଉଡ଼ି ଛନ୍ଦ ସାତ ।୧୭।

ବାବୁ କ୍ରୀତି ବାସନ ବୋଲି ୟେହୁ ଅସୁର ବେନି

ୟେକାମ୍ଵର ନାଥକଇଂ ଖଟିଲେ ଯୁଗ ତିନି ।୧୮।

ଭୋଳେ ବରଦିଲେ ଯେ ୟେକାମ୍ଵରଶ୍ଵର ନାଥ

ଆରେ ଆରେ କଳ୍ପେ କଳ୍ପେ ଅମର ହୋଇ ରହିଥାଅ ୟେଥ ।୧୯।

ବାବୁ ଯୁଝେଷ୍ଠି କିଛିଦିନ ଅନ୍ତେ ଅମର ଭାଙ୍ଗିଲେ ସେ ଅମର କଲେ ଜୁର

ବଳେ ହରି ନେଲେ ସେହୁ କୁବେର ଭଣ୍ତାର ।୨୦।

ଅନେକ ରାଜଭଣ୍ତାର ଆଣିଲେ ଜୁର କରି

ସୁବର୍ଣ୍ଣେ ବାନ୍ଧିଲେ ସୁବର୍ଣ୍ଣକୂଟ ଗିରି ।୨୧।

ସୁବର୍ଣ୍ଣକୂଟ ପର୍ବତ ବୋଲି ନାମ ଦିଲେ ବେନି

ତାହାଂକର ଭୟେ ଅମର ଛାଡ଼ିଲେ ସସ୍ରୋଯୋନି ।୨୨।

ବାବୁ ସଉଦାସ ରାଜାର ୟେ ଅଟନ୍ତି ବେନିପୁତ୍ର

କ୍ରୀତି ବାସନ ବୋଲିଣ ୟେ ବେନି ଯେ ଦଇତ ।୨୩।

ୟେ ମହାକ୍ଷେତ୍ର ହୋଇଲା ଅସୁରଭୋଗୀ

ଋଷି ବିପ୍ର ତପୋଧନ ଡରେଣ ସେ ଧାନ ପରିତ୍ୟାଗୀ ।୨୪।

ଶୁଣ ହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି ସତ୍ୟଯୁଗ ୟେମନ୍ତେ ବହିଗଲା

ଜନ ମନୁଷ୍ୟ କେହି ଆତଯାତ ୟେ ତୀର୍ଥେ ନୋହିଲା ।୨୫।

ଈଶ୍ଵରେ ବିଚାରନ୍ତେ ୟେ ଅଟଇ ମହାତୀର୍ଥ

ସଂସାର ଜନ ୟେଥି ହୋଇବେ ମୁକତ ।୨୬।

ଅନେକ ଆନନ୍ଦେ ଆସନ୍ତି ବୃନ୍ଦାଅର୍କେ

ଦାନବ ଭୟେ ପଶି ନୁଆରିଲେ କେହି ଦେବଲୋକେ ।୨୭।

ମୀନମାସ ଶୁକ୍ଲ ପକ୍ଷ ଚଉଠୀ ଚନ୍ଦ୍ର ବାର

ପାର୍ବତୀ ସହିତେ ବିଚାରନ୍ତେ ଦେବହର ।୨୮।

କ୍ରୀତି ବାସନ ଦଇତେ ମରନ୍ତି କେଶବଣମତେ

ତେବେ ସିନା ମୁକତି ହୋଇବେ ୟେହି ମହାତୀର୍ଥେ ।୨୯।

ଈଶ୍ଵରେ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଗୋ ପାର୍ବତୀ

ତୁମ୍ଭେ ମାରିପାରିବ କି ଅସୁର ଦୁହିନ୍ତି ।୩୦।

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ବଡ଼ାଇ ଦୁରାନ୍ତେ ଦଇତ ଅରି

ଉପାୟେ କରିଣ ଅବା ତାହାନ୍ତ ମାରିପାରି ।୩୧।

ବ୍ରହ୍ମାଂକୁ ଜିଣିଲି ସେ ବାରିଲେ ଦେବରାୟେ

ନାରାୟଣ ଚକ୍ରକୁ ୟେହାଂକର ନାହିଂ କିଛି ଭୟେ ।୩୨।

ଦୁରାପଦ ବରେକ ତୁମ୍ଭେ ଦିଲ ଦେବରାଜ

ଅଭୟେ ହୋଇ ରହିଲେ ସେ ପାପିଷ୍ଠ ଦନୁଜ ।୩୩।

ବିଶ୍ଵନାଥ ସ୍ଵାମୀ ତୁମ୍ଭେ ସମରେ ନୋହିଲା ଯେ ସରି

ବିଶ୍ଵାସଘାତକ କଲେ ତାହାନ୍ତ ପାରିବା ଅବା ମାରି ।୩୪।

ତୁମ୍ଭେ ଯେବେ କୋପ ନ କରିବ ଦେବ ମୋତେ

ମୁହିଂ ଅଭିନ୍ନ ଭାରିଯା ହୋଇବି ତାହାଂକର ପ୍ରାୟମତେ ।୩୫।

ତେତେ ବାଗେ ସେ ତାହାନ୍ତ ମାରିପାରି

ଶୁଣିଣ ଅନେକ ସାନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ଦେବ ତ୍ରିପୁରାରି ।୩୬।

ସନ୍ତୋଷେଣ ଆଗ୍ୟାଂ ସେ ଦିଲେ ଦେବରାଜା

ୟେ ମହାତୀର୍ଥ ଗୋ ତୁମ୍ଭେ ଉଦ୍ଧାର କର ଗିରିଜା ।୩୭।

ସ୍ଵାମୀର ବଚନ ସେ ଅଲଂଘିତ ମହାସତୀ

ଈଶ୍ଵରନ୍ତ ଉପେକ୍ଷଣି ସେ ଯେ ଅଇଲେ ପାର୍ବତୀ ।୩୮।

ଆହୋ ଚଇତନ ସଂସାର ସାଗର ୟେ ଯେ ନ ଯାଇ କଳଣା

ପାର୍ବତୀଂକର ରୂପ ନ ଯାଇ କହଣା ।୩୯।

ରମ୍ଭା ମେନକା ଅହଲ୍ୟା ଆଦିକରି

ପାର୍ବତୀଂକର ରୂପକାନ୍ତିକୁ ନୁହନ୍ତି କେହି ସରି ।୪୦।

ଅପଟାନ୍ତର ରୂପ ସେ ପରମ ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା

ପୁରୁଷ ସୃଷ୍ଟି କି ସେ ମୋହଫାଶ ସିନା ।୪୧।

ନବସୃଷ୍ଟି ଭିଆଇଲେ ସେ ବେଦବର ସ୍ଵାମୀ

ପାର୍ବତୀଂକ ରୂପ ସେ ଦେବ ନୂଆରିଲେ ଚିହ୍ନି ।୪୨।

ବାବୁ ୟେ ମହାତୀର୍ଥ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ନିମନ୍ତେ

ପଶିଲେ ଗୋସାମଣି ଯେ ଗହନ ବନସ୍ତେ ।୪୩।

ସାତ ଶୀତଳ ବୋଲି ଯେବଣ ନଦୀଗୋଟି

ଚିତ୍ର ଉତ୍ପଳାଉଂ ସେ ଦକ୍ଷିଣ ବାହିନୀୟେ ଫୁଟି ।୪୪।

ଆହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି ପିତୃଲୋକମାନନ୍ତ ଯେ ଅବସାନ ଦହନ କରି

ସେ ଦହନ ଶୀତଳ ହୋଅଇ ୟେ ନଦୀରେ ସ୍ରାହାନ କରି ।୪୫।

ୟେସନେକ ମହିମା ୟେ ସାତ ଶୀତଳ ନଦୀ

ପଞ୍ଚୁବଟୀ ବନରୁ ସେ ଆସୁଅଛି ଭେଦି ।୪୬।

ସେ ନଦୀରେ ସ୍ରାହାନ ସାରିଣ ପାର୍ବତୀ

ଗୋପାଳୁଣୀ ରୂପ ସେ ଧଇଲେ ମହାସତୀ ।୪୭।

ପାଟ ମାଢ଼ିଆଳ ଯେ ଦେବୀ ଆଭରଣ କଲେ ଅଙ୍ଗେ

ଶିରେ ଦଧିନଉତି ଘେନି ଚଳିଲେ ବନମାର୍ଗେ ।୪୮।

ଗମନ୍ତେ ଗମନ୍ତେ ଦେବୀ ଚଳନ୍ତି ବନସ୍ତେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇ ସୁବର୍ଣ୍ଣଚୂଟ ପରବତେ ।୪୯।

କୀର୍ତ୍ତି ବାସନ ବୋଲି ଯେ ଦଇତେ

ଦୁହେଂ ବସିଅଛନ୍ତି ସେଇ ସୁବର୍ଣ୍ଣଚୂଟ ପର୍ବତେ ।୫୦।

ଦେଖିଣ ବେନି ଦାନବେ ଯେ ଉଠିଲେ ତଡ଼ତି

ଅପୂର୍ବ କନ୍ୟାୟେ ଯେ ରମ୍ଭାଉଂ ତେଜକାନ୍ତି ।୫୧।

ଆମ୍ଭର ଭୟେ ୟେଥେଂ ଜନ ମନୁଷ୍ୟ ଆତଯାତ

ବଡ଼ାଇ ଦୁଲଭ ୟେ ଆମ୍ଭ କର୍ମର ସୁକୃତ ।୫୨।

ଧାତିକାରେ ଦାନବେ ପ୍ରବେଶ ଯାଇ ଆଗେ

କାହିଂର ମହାତ୍ମାଣୀ ତୁ ପଶିଲୁ ବନମାର୍ଗେ ।୫୩।

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ବାଭିୟେ ମୁହିଂ ଦଧିବିକା ଅଟଇ ଗଉଡ଼ଣୀ

ୟେ ବନମାର୍ଗେ ପଶିଲୁ ମୁହିଂ ବାଟ ତ ନ ଜାଣି ।୫୪।

ବଦୟନ୍ତୀ କୀର୍ତ୍ତି ବାସନ ଯେ ବେନିଭାଇ

ଆଜକ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଗୋ ଦେଉକିନା ଦହି ।୫୫।

ଧାନେଣ ତୋହୋର କାର୍ଯ୍ୟ ଧାନ୍ୟେଣ ଅଛି କାର୍ଯ୍ୟ

ଅଷ୍ଟରତ୍ନ ମଧ୍ୟେ ଯାହା ମାଗିବୁ ତା ଦେବୁଂ ଆଜ ।୫୬।

ତୋହୋର ଆମ୍ଭର ହୋଇବ ଆଜ ଗୋ ବଡ଼ାଇ ପୀରତି

ଆମ୍ଭର ତହିଂକି ଗୋ ଦହି ଆଣୁଥିବୁ ଟିକି ନିତି ।୫୭।

ବୋଲଇ ଗୋପାଳୁଣୀ ତୁମ୍ଭେ ପରମ ପଣ୍ତିତ

ଧାତିକାରେ ମୁଂ ଦହି ଦେଉଥିବି ନିତ୍ୟପ୍ରତ୍ୟ ।୫୮।

ଶାଳପତ୍ର ପାଡ଼ିଣ ବସିଲେ ବୀରବେନି

ଆପଣେ ଗୋସାମଣି ପରଶନ୍ତି ଶଡ଼ାଇ କରେ ଘେନି ।୫୯।

ପରିହାସ ଚାଟୁପଟଳ କହୁଛନ୍ତି ବେନିବୀରେ

ଗେଲେଣ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ସେ ମଦନ ଆତୁରେ ।୬୦।

ସ୍ଵୟଂ ଗୋସାମଣି ଯେ ପରଶୁଛନ୍ତି ପାର୍ବତୀ

ଦେଉଣଂ ନ ସରଇ ସେ ମାୟା ଦଧିର ନଉତି ।୬୧।

ଆହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି କ୍ଷୀରୋଦ୍ର ପିଇବାକୁ ସମର୍ଥ ଯେବଣ ବେନିବୀରେ

ୟେକା ଦଧି ନଉତିକ ଯେ ଅଣ୍ଟିଲା ସମ୍ଭରେ ।୬୨।

ଖାଆନ୍ତେ ଚାହାନ୍ତି ସେ ପାର୍ବତୀଂକ ଜାନୁ ସ୍ତନ

ଅନଙ୍ଗ ବିଘାତେ ସେ ହୋଇଲେ ମୋହମାନ ।୬୩।

ନିର୍ଜ୍ଜନ ବନ ଗହନ କେହି ନାହିଂ କତି

ହସଇ ପରିହାସ୍ୟେ ସେ ଗୋପାଳୁଣୀ ଜାତି ।୬୪।

ବହୁତ ଭୋଜନେ ଆୟୁଷ ହୋୟେ ହାନି

କାମର ଚେଷ୍ଟା ଆବର ଯୁବତୀ ମାନିନୀ ।୬୫।

ବୋଲଇ ଗୋପାଳୁଣୀ ମୋତେ ଦେବା ନା ଯିସ ହୋଇ

ବଣା ହୋଇ ପଡ଼ିଲି ମୁଂ ତୁମ୍ଭର ହସ୍ତଇ ।୬୬।

ଦଇତ୍ୟେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭନ୍ତ ବଶକଲୁ ରୂପଗୁଣ ଦେଖାଇ

ପଡ଼ିଲୁ ଆମ୍ଭର ମୁଖେ ଯିବୁ ଆର କାହିଂ ।୬୭।

ପୋଡ଼ଇ କିନା ୟେ ତୁମ୍ଭ ଗୋପାଳୁଣୀ ଜନ୍ମ

ୟେ ନବ ଯଉବନ ଘେନି ଦେଶେ ଦେଶେ ଭ୍ରମ ।୬୮।

ଆଜହୁଂ ତୋର ଜନ୍ମ ଦାରିଦ୍ର୍ୟପଣ କର ତେଜ୍ୟା

ଅନେକ କୂତୁହୋଳେ ଥିବା ଆମ୍ଭର ହୁଅସି ଭାରିଯା ।୬୯।

ଆମ୍ଭର ବଚନ ତୁ ଗୋ ମେଣ୍ଟିବୁ ଯଦ୍ୟପି

ମାରିଣ ମାୟେଂସ ତୋର ଭୁଞ୍ଜିବୁ ଅଦ୍ୟାପି ।୭୦।

ଅସୁରଂକ ମୁଖରୁ ଦେବୀ ନିରାଶ ବଚନ ଶୁଣି

ରୁବଇ ସୁନ୍ଦରୀ ତହୁଂ ନେତ୍ରୁ ବହି ପାଣି ।୭୧।

ୟେହେନ୍ନେକ ଭବିଷ୍ୟ ଯେବେ ଅଛଇକ ମୋତେ

ମୋହୋର ମୃତୁ ତୁମ୍ଭର ସେ ହାଥେ ।୭୨।

କର୍ମ ବୋଲି ସିନା ଆପଣେ ଯାହା ଅର୍ଜି

ଆନକୁ ନ ଦିଶି ଆପଣେ ତାହା ଭୁଞ୍ଜି ।୭୩।

ମମ କର୍ମେ ଯେବେ ଅଛଇ ୟେହେନ୍ନେକ ଘଟଣ

କାହାର ବେଳେ ସେ ହୋଇବାକ ମେଣ୍ଟଣ ।୭୪।

ଭକ୍ଷ ମୋର ମାୟେଂସ ଖାଅ ତୁମ୍ଭେ ଭାଜି

ତୁମ୍ଭର ହାତେ ମୁହିଂ ୟେ ଜନ୍ମ ଯାଇ ସୁଝି ।୭୫।

ଅସୁର ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭନ୍ତ ତୁ ଗୋ ନିରାଶ କିମ୍ଫା କହୁ

ତୋତେ ଯାହା ଭକ୍ଷିବୁ ଆମ୍ଭେ ଜୋଇ କିମ୍ଫା ନ ଖାଉଂ ।୭୬।

ତୁ ଆମ୍ଭନ୍ତ ରକ୍ଷା ୟେବେ କରସି ଗୋ ମାୟେ

ଦନ୍ତେଣ ତିରଣ ଘେନି ବେନି ପଡ଼ିଲେ ତାର ପାୟେ ।୭୭।

ବୁଡ଼ିଲୁ ମଦନ ଜଳେ ଗୋ ତୋହୋରେ ଶରଣ

ରତିରଙ୍ଗ ଦେଇ ଗୋ ରଖସି ପଞ୍ଚ ପ୍ରାଣ ।୭୮।

ବୋଲନ୍ତି ଗୋପାଳୁଣୀ ତାହାଂକ ବିନୟ ଦେଖି

ଅଦଭୁତ କାରଣେ ତୁମ୍ଭେ ହୋଇଲ ବଡ଼ ଦୁଖୀ ।୭୯।

ତୁମ୍ଭର ବିକଳେ ପଛେ ମୁଂ ଗୃହବାସ କରିବି ତେଜ୍ୟା

ଦୟା ବସିଲା ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ହୋଇବି ଭାରିଯା ।୮୦।

ମୋହୋର ବ୍ରତେକ ଅଛି ଯେବେ କରିବ ପ୍ରତିଷ୍ଠା

ହୋଇବି ବଲ୍ଲଭୀ ତୁମ୍ଭର ପୂରାଇବି ମନତୁଷ୍ଟା ।୮୧।

ଶୁଣିଣ ଦାନବେ ଯେ ହୋଇଲେ ଉଷତ

କହ ଗୋ ମହାତ୍ମାଣୀ ତୁମ୍ଭର କିସ ବ୍ରତ ।୮୨।

ସରୂପ ବଚନ ଯେ କହନ୍ତି ଗଉରୀ

କିଞ୍ଚିତ ମାତ୍ର ବ୍ରତ ଯେ ଅଛଇ ମୋହୋରି ।୮୩।

ତୁମ୍ଭେ ଦୁହେଂ ମୋତେ ଯେ କାନ୍ଧରେ ବସାଇ

ୟେ ତୀର୍ଥଯାକ ମୋତେ ଆଣିବ ବୁଲାଇ ।୮୪।

ୟେତେକ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଯେ ହୋଇବ ମୋହାର ବ୍ରତ

ଶୁଣି ଅନେକ ହରଷ ହୋଇଲେ ବେନିଭ୍ରାଥ ।୮୫।

କାମେ ବଶ ହୋଇଣ ସେ ନ ଚେତନ୍ତି କିଛି

ମହାଉଚ୍ଚାଟ ଫାଶ ଦେବୀ ଲଗାଇଣ ଅଛି ।୮୬।

ରଜ୍ଜୁ ଲଗାନ୍ତେ ଯେସନେ ଗମନ୍ତି ବଇଲ

କାମ ବଶେ ନାଶଗଲେ ବେନି ମହାମଲ୍ଲ ।୮୭।

ଆହୋ କ୍ରୀତି ବାସନ କାହିଂ ଅଟନ୍ତି ପରମଯୋଗୀ

ଯୁବତୀଂକ ବଶେ ପଡ଼ି ସେ ସମସ୍ତ ପରିତ୍ୟାଗୀ ।୮୮।

ବେନି କାନ୍ଧ ପାତିଲେ ସେ ବେନି ବୀରମଣି

ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ ବେନି ଚରଣ ଦେଇ ଉଠିଲେ ଗୋସାମଣି ।୮୯।

ବୁଲାବନ୍ତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ସେ ମଧୁର ଗୀତଗାଇ

ହାସନ୍ତି ନାଚନ୍ତି ସେ କରେ କରତାଳି ଦେଇ ।୯୦।

ଇଶାନ୍ୟ କୋଣ ଡେଇଂ ଆଣିଲେ ଅସୁରେ

ଆସିଣ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ୟେକାମ୍ଵରେଶ୍ଵର ଦ୍ଵାରେ ।୯୧।

ବରୁଣା ବଳିକା ତହିଂ ଗୋଟିୟେକ ଅଛି

କନ୍ଧରେ ବସାଇ ବୀରେ କଉତୁକେ ନାଚି ।୯୨।

ରେ ରେ ଶବଦ କଲେକ ଶାକାମ୍ଭେରୀ

ମହାଭୀଷ୍ମ ରୂପ ହୋଇଲେ ଗଗନ ସରି ।୯୩।

ମହାଭାରାନ୍ତ ପାଇ ପକାଇ ଲୋଡ଼ନ୍ତି ପାମରେ

ଦୁହିଂକର କେଶ ଦେବୀ ଧରିଲେ ଦୁଇକରେ ।୯୪।

ଫୁକାର ଶବଦ କରିଣ ଦେବୀ ଦିଲେ ଚାପି

ହୋଇଲେ ପାତାଳଗାମୀ ସେ ଅସୁର କାମରୂପୀ ।୯୫।

ଅସୁର ବୋଇଲେ ୟେତ କପଟ ହୋଇଲା

ୟେ ମାୟକୂଟ ଆମ୍ଭନ୍ତ ମଣିତ ନ ଗଲା ।୯୬।

ପାତାଳକୁ ପଶିଲେନି ବେନିବୀରେ ହୃଦଗତ ପରିଯନ୍ତେ

ଆକ୍ରେଷି ଦରାଣ୍ତି ଧରି ଲୋଡ଼ନ୍ତି ବେନି ହାଥେ ।୯୭।

ଦୁଇଭୁଜେ ଧରିଛନ୍ତି ଦୁହିଂକର କେଶ

ଆହୁରି ଚତୁର୍ଭୁଜ ହୋଇଲା ପ୍ରକାଶ ।୯୮।

ଆକ୍ରେଷି ଗୋସାମଣି ଦୁହିଂକର ଭୁଜ ଧରି

ହୁଂକାର ନାଦକରି ଦେବୀ ଅସୁର ଭୁଜନ୍ତ ଉପାଡ଼ି ।୯୯।

ରୋଧିର ମାୟେଂସ କର୍ଦନ ହୋଇ ତୁସ୍ତି କରନ୍ତି ଦାନବେ

ମା ଗୋ ବୁଡ଼ାଇଲୁ ଶ୍ୱରୀର ସ୍ତିରୀ ମାତ୍ର ଭାବେ ।୧୦୦।

ୟେବେ ଆମ୍ଭେ ତ ନାଶଗଲୁ ନ ଜାଣିଣ ବେନିଭାଇ

ତୁହି କିୟେଟି ଗୋ ଆମ୍ଭଂକୁ ନ କହୁ କାହିଂପାଇଂ ।୧୦୧।

ନାମ କେବଣ ତୋର ଜାଣିଥାଉଂ ଦୃଦେ

ବଦୟନ୍ତି ଗୋସାମଣି ମୁହିଂ ପାର୍ବତୀ ଅଟଇ ହାଦେ ।୧୦୨।

ଅସୁରେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ନିସ୍ତରିଲୁ ମହାମାୟେ

କଣକଳ୍ପ ଦୃଶ୍ୟ ଗୋ ହୋଇଥାଉ ଆମ୍ଭ କାୟେ ।୧୦୩।

ଅନେକ ତୀର୍ଥ ଯେ ୟେଥି ହୋଇବ ତହିଂ ଯାତ୍ରା

ଥିଲେହେଂ କିଞ୍ଚିତ ୟେଥି ହୋଇଥାଉଂ ଭଗତା ।୧୦୪।

କଠୋର ଦେଖି ତାହାନ୍ତ ଦୟା କଲେ ଗୋସାମଣି

ମାଗରେ ବର ତୁମ୍ଭେ ବୋଇଲେ ଠାକୁରାଣୀ ।୧୦୫।

ଅସୁରେ ବୋଇଲେ ମାତା ଗୋ ଯେବେ ହୋଇଅଛୁ ଦୃଶ୍ୟ

ୟେତେକେହେଂ ଥାଉ ଆମ୍ଭନ୍ତ ପ୍ରାଣେ ନ କର ନାଶ ।୧୦୬।

ମା ଗୋ ଆମ୍ଭେ କୀର୍ତ୍ତି ବାସନ ବୋଲି ଯେ ବେନିଭ୍ରାଥ

କୀର୍ତ୍ତିବାସନ ବୋଲି ନାମ ହୋଇବ ୟେହୁ ତୀର୍ଥ ।୧୦୭।

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଣ ଗୋସାମଣି ତାହାନ୍ତ କଲେ ଦୟା

ୟେ ତୀର୍ଥ ହେଉ କୀର୍ତ୍ତିବାସନ ବୋଲି ବର ଦିଲେକ ଅଭୟା ।୧୦୮।

ବାବୁ ୟେକାମ୍ଵର ଦେବ ପାଶେ ୟେ ବେନି ପାଷାଣ

କୀର୍ତ୍ତିବାସନ ବୋଲି ୟେହା ତଥ୍ୟ କରି ଜାଣ ।୧୦୯।

ଆହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି କୀର୍ତ୍ତିବାସନ ଯିବା ବୋଲି ଯେ ଆସିବ ୟେ ତୀର୍ଥକୁ

ସେ ପୁଣ୍ୟ ଅଧେ ପ୍ରପାତ ହୋଅଇଟି କୀର୍ତ୍ତିବାସନକୁ ।୧୧୦।

ୟେ ଦୁହିଂକର ମଧ୍ୟେ ଯେହୁ ଯାଆନ୍ତି ନ ଜାଣି

ଯାବତ ସୁକୃତମାନ ୟେହାନ୍ତ ଦିଅନ୍ତି ଗୋସାମଣି ।୧୧୧।

ଅସୁରନ୍ତ ମାରି ଦେବୀ ହୋଇଲେ ମହାଶ୍ରମି

ଅଳସେ ନିଦ୍ରାଗଲେ ଦେବୀ ତୁଚ୍ଛା ଭୂମି ।୧୧୨।

କଉସିକେ ଯୁଝେଷ୍ଠିକି ଦେଖାଇଲେ ନେଇ

ବିନ୍ଦୁସାଗର କୂଳେ ଅଛନ୍ତି ଦେବୀ ଶୋଇ ।୧୧୩।

କଉଶିକ ମୁନିଂକି ପୁଛାକଲେ ଧର୍ମରାୟେ

କେବଣ ଚରିତ ୟେ ବଡ଼ାଇ ଆଶ୍ରିଜ ହୋୟେ ।୧୧୪।

ଗୋସାମଣିଂକ ପଦତଳେ ଅଛଇ ଲିଙ୍ଗ ଯେ ଗୋଟିୟେ

ପାର୍ବତୀଂକ ଯିବା ଡେରି ଦେଖି ଦେବରାୟେ ।୧୧୫।

ଗୋସାମଣିଂକି ଲୋଡ଼ିଣ ଅଇଲେ ମହାଦେବେ

ଦେଖିଲେ ପ୍ରାଣେ ନାଶ ହୋଇଛନ୍ତି ଦାନବେ ।୧୧୬।

ଅନେକ ବ୍ୟାକୁଳେ ଦେବ ହୋଇଣ ବିମୁଖ

ପାର୍ବତୀଂକୁ ନ ଦେଖି ଈଶ୍ଵରେ କଲେ କୋପ ।୧୧୭।

ଶ୍ରମେ ଧାବନ୍ତି ଦେବ ଲୋଡ଼ନ୍ତି ଚଉକତି

ସେ ବିଂଝଗିରି ପର୍ବତେ ଯାଇ ବିଜୟେ କଲେ ଝାତି ।୧୧୮।

ପାର୍ବତୀ ପାର୍ବତୀ ବୋଲି ଡାକନ୍ତି ଉଚ୍ଚସ୍ଵରେ

ସେ ବିଂଝଗିରି ପର୍ବତ ପାତାଳକୁ ପଶିଲା ରୁଦ୍ର ପାଦଭରେ ।୧୧୯।

ବାବୁ ୟେଣୁକରି ପାତାଳଗାମୀ ହୋଇଲା ବିଂଝଗିରି ପରବତ

ତେନ୍ୟାୟୁଂ ଉଦେ ହୋଇଲା ବିଂଝଗିରି ତୀର୍ଥ ।୧୨୦।

ବାବୁ ଲୋଡ଼ନ୍ତେ ୟେଥେ ଆସି ଭେଟିଲେ ଦେବ ଶୂଳପାଣି

ଦେଖିଲେ ଦକ୍ଷିଣକଇଂ ଶୋଇଅଛନ୍ତି ଗୋସାମଣି ।୧୨୧।

ହା ହା ସଖୀ ବୋଲିଣ ଦେବ ଯେ ସୁଢଳେ

ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵାମୀ ଯେ ବିଜେକଲେ ପାର୍ବତୀଂକ ପାଦତଳେ ।୧୨୨।

ଶୁଣ ବାବୁ ଯୁଝେଷ୍ଠି ୟେ ଲିଙ୍ଗର ଆଦିକଥା

ଶମ୍ଭୁ ହୋଇ ରହିଲେ ସେ ଈଶ୍ଵର ଦେବତା ।୧୨୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ପୁଚ୍ଛାକଲେ ଶୁଣିମା ବିଶ୍ଵାମିତ୍ରେ

ସେ ମାୟେ ବିଜେକଲେ ଦକ୍ଷିଣଭାଗ ତୀର୍ଥେ ।୧୨୪।

ବିଶ୍ଵାମିତ୍ରେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ସାବଧାନେ ଶୁଣ

ୟେ ମହାତୀର୍ଥେ ଆସି ତପ କଲାଟି ରାବଣ ।୧୨୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ପୁଛାକଲେ ବିଶ୍ଵାମିତ୍ରଂକ ଅଗ୍ରତେ

ଲଂକାକଇଂ ଛାଡ଼ି ରାବଣ ୟେଥକ ଅଇଲା କିସ ଅର୍ଥେ ।୧୨୬।

ଶୁଣ ହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି ବ୍ରହ୍ମାଂକର ସମୟକେ ହୋଇଲା ଚାରିପୁତ୍ର

ବଶିଷ୍ଠ ନାରଦ ଯେ ଅଗସ୍ତି ପୋଉଲସ୍ତ୍ୟ ।୧୨୭।

ପୋଉଲସ୍ତିଂକର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଇଲେ କପିଳ

ଶୂନ୍ୟମୁନି ବୋଲିକରି ୟେହାଂକ ଦୁଲାଳ ।୧୨୮।

ଶୂନ୍ୟଂକର ପୁତ୍ର ଯେ ପ୍ରୟାଗ ବାସୁଦେବା

ୟେହାକଂର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଇଲା ବିଶ୍ରବା ।୧୨୯।

ବଇବସୁତ ମନୁଂକର ଦୁହିତା ଜମ୍ଵୁବତୀ

ତାହାକଇଂ ପ୍ରଦାନ ହୋଇଲେ ବିଶ୍ରବା ମହାଯତି ।୧୩୦।

ବିଭା ହୋଇଣ ସେ ବିଶ୍ରବା ମୁନିବରେ

ସ୍ଵସ୍ଥ ପାଇ ରହିଲେ ସେ ବଇବସୁତ ମୁନିଂକର ପୁରେ ।୧୩୧।

ମେରୁଶିଙ୍ଗ ଭଗ୍ନକଲା ପବନ ବିଘାତେ

ଦକ୍ଷିଣ ମଉଦଧିରେ ପକାଇଲେ ହାଦେ ।୧୩୨।

ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଶିଂଗ ବୋଲି ତା ପିତା କଲେ ରକ୍ଷ

ଦକ୍ଷବଂଶେ ଉପୁଜିଛନ୍ତି ରକ୍ଷ ଭକ୍ଷ ।୧୩୩।

ଘଟଣା ଯୋଗଡ଼ମାନ ଦିଲେ ବେଦବର

ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଦୁହେଂ ୟେଶିଂଗେ ପୁରେକ ନିର୍ବାଣ କର ।୧୩୪।

ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର କରି ପୁରେକ ନିର୍ବାଣ କରିବ

ଅସୁର ଭୟେ ହୋଇଲେ ୟେଥେଂ ତେତିଶକୋଟି ଦେବତାନ୍ତ
ଦେବ ଠାବ ।୧୩୫।

ବଜ୍ରଯନ୍ତ୍ର କବାଟ ହୋଇବ ବଜ୍ରଯନ୍ତ୍ର କିଳଣି

ପାଚେରୀ ଉଚ୍ଛର୍ଗ ହୋଇବ ମେରୁଗିରି ଜାଣି ।୧୩୬।

ଚିତ୍ରପଟ ଗୋଟିୟେ ପାଡ଼ିଲେ ବେଦପତି

ୟେହିମତି ଲଂକାଗଡ଼ ସ୍ରିଜିବ ମେଢ଼ ମଣ୍ତପ ଜଗତୀ ।୧୩୭।

ଧାତାର ବଚନେ ରକ୍ଷ ଭକ୍ଷ ଦୁହେଂ ଲାଗି

ମହା କାମରୂପୀ ସେ ଗଢ଼ନ୍ତି ତାହା ବେଗି ।୧୩୮।

ବ୍ରହ୍ମାଂକର ବଚନେ ସେହୁ ବେନି ବେନି ରକ୍ଷ ଭକ୍ଷ

ଲଂକା ନିର୍ବାଣ କଲେ ବରଷ ଦଶଲକ୍ଷ ।୧୩୯।

ଦେଖିଣ ସାନନ୍ଦ ଯେ ହୋଇଲେ ପଦ୍ମଯୋନି

ବୋଇଲେ ୟେଥେ ତୁମ୍ଭେ ରାଜ୍ୟକର ଭାଇବେନି ।୧୪୦।

ପିତାର ଆଗ୍ୟାଂ ପାଇ ସେହୁ ରକ୍ଷ ଭକ୍ଷ

ନିଚିନ୍ତେ ରାଇଜ ସେ କରନ୍ତି ବେନିବତ୍ସ ।୧୪୧।

ସମୟେକେ ସେହୁ ଦତ୍ୟେନ ଉପଦ୍ରବ କଲେକ ଆକାଶ

ଅନୀତି ଦେଖିଣ ନାରାୟଣ ତାହାଂକଇଂ କଲେ ନାଶ ।୧୪୨।

ରକ୍ଷ ଭକ୍ଷକଂର ପୁତ୍ର ଯେ ହେତି ପରହେତି

ଲକାଂରେ ସମୟେ ସେ ହୋଇଲେ ଆଧିପତି ।୧୪୩।

ସେହୁ ସମୟେକେ କଉଣୋପେ ଉପଦ୍ରବ କଲେ

ନାରାୟଂଣକର ହାଥେ ସେହୁ ନାଶଗଲେ ।୧୪୪।

ତାହାଂକର ପୁତ୍ର ଯେ ବଜ୍ରାଙ୍ଗ କାଳାନଳ

ସମୟେକେ ଲଂକାଗଡ଼େ ସେହୁ ହୋଇଲେ ମହୀପାଳ ।୧୪୫।

ସେହୁ ବିରୋଧ କଲେ ଆକାଶ ସ୍ଵର୍ଗପୁରେ

ତାହାନ୍ତ ନାଶ କଲେ ହରି ଦାମୋଦରେ ।୧୪୬।

ତାହାଂକର ନନ୍ଦନ ହୋଇଲେ କେଶୀ ମହାକେଶୀ ।

କେଶବରୂପେ ହରି ତାହାନ୍ତ ଦର୍ପ ଧ୍ଵଂସି ।୧୪୭।

ତାହାଂକର ପୁତ୍ର ଯେ ଉପୁଜିଲେ ବଳୀ ମହାବଳୀ

ତାହାନ୍ତ ବଦ୍ଧ କଲେ ବଳୀ ଦେବ ବନମାଳୀ ।୧୪୮।

ବଳୀ ମହାବଳୀର ପୁତ୍ର ମାଳୀ ଯେ ସୁମାଳୀ

ସମୟେକେ ଥିଲେ ସେ ଲଂକା ମହାସ୍ଥଳୀ ।୧୪୯।

ସମସ୍ତ ଦେବତାଂକୁ ଯେ ବଶ୍ୟାବୃତ୍ତି କରି

ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ଅବତାରେ ମାଳୀ ଦତ୍ୟକୁ ଦଳି ।୧୫୦।

ସୁମାଳୀ ଦାନବ ତହୁଂ ପଳାଇଲା ଡରେ

ଭୟେଣ ଲୁଚିଲେ ଯାଇ ପାତାଳ ସ୍ଵର୍ଗପୁରେ ।୧୫୧।

ସେ ଲକାଂଗଡ଼ ଶୂନ୍ୟ ଯେ ହୋଇଲା ସମୟେ

କେହି ଆତଯାତ ନୋହନ୍ତି ତହିଂ ପଦ୍ମଲାଭର ଭୟେ ।୧୫୨।

ବିଶ୍ରବା ଋଷି ଯେ ବଇବସୁତ ମନୁ ଘରେ ଥିଲେ

ବ୍ରହ୍ମା ନେଇ ତାହାନ୍ତ ଲଂକାରେ ରୁହାଇଲେ ।୧୫୩।

ଘରଣୀଂକ ସହିତେ ଲଂକାରେ ଥାନ୍ତି ବିଶ୍ରବା ମହାଋଷି

ପାତାଳ ସ୍ଵର୍ଗପୁରୁ ଦିନେ ସୁମାଳୀ ଦତ୍ୟ ଆସି ।୧୫୪।

ମୀନମାସ ଶୁକଳ ପକ୍ଷ ଚଉଠୀ ଗୁରୁବାର

ମୃଗଶିରା ନକ୍ଷତ୍ର ଭୋଗ୍ୟ ସେ ଦିନର ।୧୫୫।

ବାୟେବ୍ୟ ନାମେ କରଣ ଆୟୁଷ୍ମାନ ନାମେ ଯୋଗ

ମୀନ ସଂକ୍ରାତିକୁ ତେରଦିନ ଭୋଗ ।୧୫୬।

ସେ ଦିନ ସୁମାଳୀ ଯେ ଅଇଲା ମଧ୍ୟସ୍ଵର୍ଗେ

ସମସ୍ତ ରାଜ୍ୟ ବୁନି ପଶିଲା ଲକାଂଭାଗେ ।୧୫୭।

ପୁରେ ପୁରେ ଦତ୍ୟ ଯେ ବୁଲିଲେ ଆତ୍ମନ୍ତେ

ବିଶ୍ରବା ଋଷିକୁ ସେ ଭେଟିଲା ୟେକାନ୍ତେ ।୧୫୮।

କୋପକଲା ରାକ୍ଷସ ସେ ବିଶ୍ରବାକଇଂ ଦେଖି

କାଳଚକ୍ର ପ୍ରାୟେକ ବୁଲାଇ ବେନିଆଖି ।୧୫୯।

କାହିଂର ବ୍ରାହ୍ମଣ ତୁରେ ମୋହୋର ପୁରେ ପଶୁ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇ କିପେଂ ଅସୁର ଭୂମିକି ଆସୁ ।୧୬୦।

ବିଶ୍ରବା ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭନ୍ତ କୋପ ନ କରେ ରେ ବାବୁ

ତୋହୋର କୋପକଲେ ଆମ୍ଭେ କ୍ଷଣେହେଂ କିମ୍ପେ ଥିବୁ ।୧୬୧।

ତୁ ଯେବେ ଲକାଂଗଡ଼ର ଅଟୁ ଆହୋ ରାୟେ

ତୋତେ ଦେବୁଂ ଆମ୍ଭେ ଅନ୍ନ ଯେ ପୁଡ଼ାୟେ ।୧୬୨।

ୟେତେ ବୋଲି ବିଶ୍ରବା ଭୋଜନ ତାକୁ ଦିୟେ

ଭୁଞ୍ଜଇ ସୁମାଳୀ ଯେ ପରଶନ୍ତି ବିଶ୍ରବାୟେ ।୧୬୩।

ଅନେକ ସନ୍ତୋଷେ ଭୁଞ୍ଜଇ ଅସୁରେଶ୍ଵର ରାୟେ ।୧୬୪।

ଭୁଞ୍ଜିଣ ତ୍ରିପୁତି ଯେ ହୋଇଲା ଦଇତ ଅରି

ନିଚୟେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ତୁକୁ ପ୍ରାପତ ହୋଇଲା ଲଂକାପୁରୀ ।୧୬୫।

ମୋହୋର ଅଛଇ ଯେ ଦୁହିତା ଗୋଟିୟେ

ତାହାକଇଂ ପ୍ରଦାନ ତୁମ୍ଭେ ହୋଇବା ପଣ୍ତାୟେ ।୧୬୬।

ୟେ ଲକାଂଗଡ଼ ତୁମ୍ଭନ୍ତ ଦିଲାଇଂ ଯଉତୁକ

ୟେ ଲକାଂଗଡ଼କୁ ଭୋଗ୍ୟକର ଅକଣ୍ଟକ ।୧୬୭।

ଡରେଣ ସନମତ କଲେ ବିଶ୍ରବା ମହାଋଷି

ସୁମାଳୀର ଦୁହିତା ବିଭା ହୋଇଲା ନଉକେଶୀ ।୧୬୮।

ମାଳୀଦତ୍ୟର ଦୁହିତା ପୁଷ୍ୟଉତକଟ ନାମେ ଦୁଲଣୀ

ବିଶ୍ରବାକଇଂ ପ୍ରଦାନ କଲା ତାହାକୁ ଆଣି ।୧୬୯।

ମାଲ୍ୟବନ୍ତର ଦୁହିତା ପୁଷ୍ୟ ଯେ ମାଳିନୀ

ବିଶ୍ରବାକଇଂ ପ୍ରଦାନ କଲା ସେହୁ ଆଣି ।୧୭୦।

ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ତାହାଂକର ଯେ ହୋଇଥିଲା ଗର୍ଭବତୀ

ତାହା ତହୁଂ ପୁତ୍ରେକ ହୋଇଲା ଉତପତ୍ତି ।୧୭୧।

ବିଶ୍ରବାୟେ ଦେଖିଲେ ସୁସଞ୍ଚ ବାଳ ତନୁ

ସେ ପୁତ୍ରର ନାମ ଦିଲେକ ଶତମନୁ ।୧୭୨।

ପୁଣି ସମୟେକେ ନଉକେଶୀ ହୋଇଲା ଗର୍ଭବତୀ

ତାହାର ତହୁଂ ରାବଣ ହୋଇଲା ଉତପତ୍ତି ।୧୭୩।

ପୁଣ ନଉକେଶୀ ପୁତ୍ରେକ ହୋଇଲା ଜାତ

ଅରୁଣତେଜ ବୋଲି ତାହାର ନାମ ବିଖ୍ୟାତ ।୧୭୪।

ସମୟେକେ ଖେଳୁଛନ୍ତି ଅରୁଣତେଜ ଶତମନୁ

ବାରୁଆଳୀ ହୋଇଲେ ଦୁଇ ବାଳୁତ ତନୁ ।୧୭୫।

କୋପେ ଶତମନୁ କଟାକ୍ଷି ଚାହିଂଲା

ନଉକେଶୀର ନନ୍ଦନ ଅରୁଣତେଜ ଭସ୍ମ ହୋଇଗଲା ।୧୭୬

ଡରେଣ ନଉକେଶୀ ରାଇଲା ରାବଣ ନାମେ ବଳା

ୟେଥେ ଥିଲେ ମରିବୁ ବାବୁ ବହନ ହୋଇ ପଳା ।୧୭୭।

ମାତାର ବଚନେ ସେ କଲାକ ମହାଭୟେ

ପୁଷ୍ୟେକ ଆରୋହୀ ପଳାଇଲା ନଉକେଶୀର ତନୟେ ।୧୭୮।

ପଳାଇ ପଶିଲା ଆସି ମଉଦଧି ଉତ୍ତର ତଟେ

ୟେକାମ୍ଵର ନାଥକଇଂ ଭେଟିଲା ନିକଟେ ।୧୭୯।

ସୁବର୍ଣ୍ଣଚୂଟ ପର୍ବତ ଦକ୍ଷିଣ କୋଣ ଭାଗେ

ବାଣେକ ଥୋଇ ଜପଇ ମହାମନ୍ତ୍ର ଯୋଗେ ।୧୮୦।

ସମସ୍ତ ନିରୋଧିଲା କାଳ କାମ କ୍ରୋଧ ନିଦ୍ରା

ଅଶି ସହସ୍ର ବରଷ ବସିଲା ୟେକମୁଦ୍ରା ।୧୮୧।

ତମ୍ଵାର କୁଣ୍ତେଣ ସେ କଲାକ ଆହୁତି

ଶରୀରୁ ମାସଂ କାଟି ପକାଇ ତହିଂ ନିତି ।୧୮୨।

ୟେ ମହାକଷ୍ଠୋର ଦେଖିଣ ବିଜୟେ ଯୋଗେଶ୍ଵର

ଭୋଳେଣ ରାବଣକଇଂ ପ୍ରସନ୍ନେ ଦିଲେ ବର ।୧୮୩।

ଚଉରାଶି କୋଟି ଅମର ବର ମାଗିଲା ଯାତୁଧାନ

ବୋଇଲା ମୋହୋର ହୋଇବ ଦଶଇ ବଦନ ।୧୮୪।

ୟେକ ଶରୀରେ ହୋଇବ ମୋହୋର କୋଡ଼ିୟେ ଯେ ଭୁଜ

ନାଗ ନର ଦେବଲୋକେ ହେବି ୟେକରାଜ ।୧୮୫।

ଭୋଳେଣ ପ୍ରସନ୍ନ ଯେ ହୋଇଲେ ସୋମୟା

ଅତୁଟ ଅଫୁଟ ହୋଉ ରାବଣ ତୋର କାୟା ।୧୮୬।

କିଞ୍ଚିତ ଭଗତେ ସେ କଲେ ବହୁତ ସଦୟା

ବାବୁ ୟେ ଲିଙ୍ଗଗୋଟି ହାଦେ ରାବଣ ସୋମୟା ।୧୮୭।

ୟେହାକୁ ସେବାକରି ଯେ ଯାହା କରନ୍ତି ଇଛା

ପ୍ରତକ୍ଷେ ମହାଦେବ ପୂରାବନ୍ତି ମନବାଞ୍ଛା ।୧୮୮।

କଉସିକ ମୁନିଂକ ବଚନେ ସାନନ୍ଦ ଧର୍ମରାୟେ

ସେ ସୋମାୟା ଲିଙ୍ଗକୁ ବହୁତ ହୁଅନ୍ତି ବିନୟେ ।୧୮୯।

ବାବୁ ୟେ ହାଦେ ଅଟଇ ଅମାପତ ସରଇଂ

ୟେଥେ ସ୍ରାହାନ କଲେ ଅନେକ ପାପ ଯେ ହରଇ ।୧୯୦।

ୟେଥେ ସ୍ରାହାନ କରି ପୁଷ୍ପେଶ୍ଵର ଲିଙ୍ଗ ଦେଖ

ଗତ ଆଗତ ଜନ୍ମର ପାତେକ ଉପେଖ ।୧୯୧।

କଉସିକେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣ ଧର୍ମବାଳ

ୟେ ସେ ମହାଲିଙ୍ଗ ହାଦେ ଅଟନ୍ତି କପିଳ ।୧୯୨।

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ରାମ ରାବଣକଇଂ ମାରି

ବିଭୀଷଣକୁଇଂ ରାଜ୍ୟ ସମର୍ପି ସୀତାଂକୁ ଘେନି ଆସନ୍ତି ବାହୁଡ଼ି ।୧୯୩।

ଶ୍ରୀ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଲିଙ୍ଗ ଗୋଟିକି ଆରାଧି

ରାମେଶ୍ଵର ବୋଲି ଲିଙ୍ଗେକ ଥାପିଲେ ସେ ବୋଧି ।୧୯୪।

ସୁଗ୍ରୀବର ନୃପତି ୟେ ଲିଙ୍ଗଗୋଟି କଲେ ପୂଜା

ଭୁବନେଶ୍ଵର ଆଧିପତି ସେ ଭୁବନେଶ୍ଵର ଲିଙ୍ଗରାଜା ।୧୯୫।

ଜମ୍ଵେବ ପୂଜିଲେ ଯେ ଜମେଶ୍ଵର ମହାଲିଙ୍ଗ

ଶତବାଳୀ ପୂଜିଲା ଈଶାଣେଶ୍ଵର ଲିଙ୍ଗ ।୧୯୬।

ହନୁମନ୍ତ ପୂଜିଲେ ସେ ସୁରେଶ୍ଵର ଦଇବତ

ଗଙ୍ଗେଶ୍ଵର ଦେବଂକୁ ପୂଜିଲା ହରିନାଥ ।୧୯୭।

ବ୍ରହ୍ମା ପୂଜିଲେ ବ୍ରହ୍ମେଶ୍ଵର ଦେବ କାଶୀ

ନାରଦେଶ୍ଵର ବୋଲି ଲିଙ୍ଗେକ ପରକାଶି ।୧୯୮।

ଲିଙ୍ଗେକ ପୂଜିଲେ ଯେ ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି

କୃତ୍ତେଶ୍ଵର ବୋଲି ଲିଙ୍ଗେକ ଆଧିପତି ।୧୯୯।

ଯମଦେବତା ପୂଜିଲେ ଯମେଶ୍ଵର ଲିଙ୍ଗ

ମରୁତେଶ୍ଵରଂକୁ ସ୍ଥାପି ପୂଜିଲେ ଧନେଶ୍ଵର ବେଗ ।୨୦୦।

ମହାକ୍ଷେତ୍ର ଦେଖି ସେ ତେତିଶ କୋଟି ଦେବେ

ସମସ୍ତେହେଂ ପୂଜା ଘେନୁଛନ୍ତି ୟେହିଠାବେ ।୨୦୧।

ଦେବତାୟେ ବିଜେକଲେ ମଧ୍ୟ ଯେ ଆକାଶେ

ବାସୁକି ବିଜେ କଲେ ଯେ ୟେହୁ ଭୂବନ ବାସେ ।୨୦୨।

ସେହୁ ବସିଲେ ୟେଥେ ପୁଷ୍କର ବିଜେକରି ।୨୦୩।

ତହୁଂଣ ପାଣ୍ତବେ ଚଳିଣ ହାଦେ ଗଲେ

ଭାସ୍କର ତୀର୍ଥେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।୨୦୪।

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ଦେବ ଦକ୍ଷିଣ ମହୋଦଧି

ସ୍ରାହାନ କଲେ ତହିଂ ପାଣ୍ତବ ଗୁଣନିଧି ।୨୦୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ତହିଂ ପଚାରିଲେ ବାରତା

କହିବା ମୁନି ହେ ୟେହୁ ଅର୍କତୀର୍ଥର କଥା ।୨୦୬।

ତାହାର ପୁତ୍ର ସେହୁ କଲା କେଉଂଣ ଦୋଷ

କେଉଂଣ ପ୍ରକାରେ ତାକୁ ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ କଲେ ନାଶ ।୨୦୭।

ବଦନ୍ତି ମାରକଣ୍ତେ ଶୁଣ ହୋ ପଣ୍ତୁସୁତ

କୃତାନ୍ତକ ଦଇଂତହୁଂ ଜାତ ଅର୍କ ଯେ ଦଇତ ।୨୦୮।

ଅମର ବିବାଦେ ଜମ୍ଵୋଦତ୍ୟ ଇନ୍ଦ୍ର କଲା ହତ

ଶିରଗୋଟି ତାର ଛେଦିଲା ସୁରନାଥ ।୨୦୯।

ଦୁସହ ସମରେ ଜମ୍ଵୁଦତ୍ୟ ଶିର ଛେଦି

ତେଣୁ ସେ ଇନ୍ଦ୍ରନାମ ବହିଲା ଜମ୍ଭୋଭେଦୀ ।୨୧୦।

ସେ ଜମ୍ଵୁଦତ୍ୟର ପୁତ୍ର ଅଟଇ କୃତକେଶୀ

ହିରଣ୍ୟ ହରିଣାକ୍ଷ ବୋଲି ତାହାର ବେନି ଶଶି ।୨୧୧।

ହରିଣାକ୍ଷର ପୁତ୍ର ମୟ ଯେ ଦାନବ

ସେ ଯେ ନିରୋଧିଲା ଭୁବି ଭୁବନ ସର୍ବ ।୨୧୨।

ମୟ ଦାନବର ପୁତ୍ର ନାମ କାନ୍ତିମାଳା

ୟେହାର କୁମର ଯେ ହୋଇଲା ବିଡୋଳା ।୨୧୩।

ବିଡୋଳାର ପୁତ୍ର ଯେ ଅଟଇ ଭାସ୍କର

ଅର୍କ ଦଇତ ବୋଲିଣ ଯେ ପୁତ୍ରେକ ତାହାର ।୨୧୪।

ବଡ଼ାଇ ପ୍ରତାପୀ ସେ ଅର୍କ ଦଇତାରି

ରହିଲା ଦଇତ ୟେହି ତୀର୍ଥେକ ଆବୋରି ।୨୧୫।

ମନୁବଂଶେ ଜାତ ପଦ୍ମନାଭ ନରପତି

କଣୟବିନ୍ଦୁ ବୋଲି ତାହାର ସନ୍ତତି ।୨୧୬।

ବଡ଼ାଇ ପ୍ରତାପୀ ସେ ହୋଇଲାକ ରାଜା

ବଡ଼ ସୁବିତ୍ତେ ସେ ପାଳଇ ଜନ ପ୍ରଜା ।୨୧୭।

ୟେକା ମାଢ଼କେ ଚିନାୟେ ଦ୍ୟନ୍ତି ଚାଷୀ

ସମ୍ଵଚ୍ଛର ପରିଯନ୍ତେ ଆୟେ କରନ୍ତି ଦୁଇରାଶି ।୨୧୮।

ଭଗ୍ନପାଦ ବେଳେ ରାୟେ ବସିଲାକ ପାଟ

ରାଜ୍ୟଯାକ ଭଗନ ହୋଇଲା ଦରିଦ୍ରବାସୀ ହୋଇଲା ସମରାଷ୍ଟ ।୨୧୯।

ସଂସାର ବିକଳ ଦେଖି ବିଚାରଇ ରାଜନ

ପରଜାର ଦୁଖିତେ ରାଜାର କିସ ପୁଣ୍ୟ ।୨୨୦।

ବିଚାରଇ ନୃପତି ମୁଂ କରତାକଇଂ କରିବି ସେବା

ରାଜ୍ୟଯାକ ମୋର କଣୟ ବୃଷ୍ଟି କରାଇବା ।୨୨୧।

ପୁତ୍ରକଇଂ ରାଜ୍ୟଭାର ସମର୍ପି ମହୀପତ୍ୟେ

ବସିଲା ନିରାଶେ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ମହୋଦଧି ଅର୍କତୀର୍ଥେ ।୨୨୨।

ନିରାଶେ ବସିଣ ସେବା କରଇ କରତାର

ୟେକା ଆସନେ ବସିଲା ପଞ୍ଚଦଶ ବର୍ଷର ନିରାଧାର ।୨୨୩।

ବିଚାରି ଗୁଣଇ ସେ ଅର୍କ ନାମେ ଦଇତ

ମହାତପୀ ହୋଇଲା ୟେହାର ଚରିତ କେମନ୍ତ ।୨୨୪।

ନ ପୁଣ ମୋର ପଦ ଘେନିବ ମାଗିଣ ବିରଞ୍ଚି

ରାଜାକୁ ମାରିବ ବୋଲି ହୃଦଗତେ ପାଞ୍ଚି ।୨୨୫।

ମକର ମାସ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ଚଉଠୀର ଦିନ

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗାୟେ ଦେଖିଲା ସ୍ଵାମୀର ବର୍ଣ୍ଣ ଚିନ୍‌ହ ।୨୨୬।

ଅନେକ ସ୍ତୁତି କରି ସେ ହୋଇଲା ପରିଣାମି

ଆକାଶେ ଥାଇ ତାହା ଦେଖିଲେ କରତାର ଦେବସ୍ୱାମୀ ।୨୨୭।

ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇଲେ ଯେ ଶୁତିଲା ନରପତି

ଦେଖିକରି ଅର୍କ ଦଇତ ଧାଇଂଲା ତତକ୍ଷଣାନ୍ତି ।୨୨୮।

ଲୋହାର ଲଉଡ଼ି ୟେକ ଧରିଅଛି ହାଥେ

ପ୍ରହାର କରିବି ଆଜ ପାମରର ମାଥେ ।୨୨୯।

ଲକ୍ଷେ ଯୋଜନେ ଥାଇଂ ତାହା ଦେଖିଲେ କରତାର

ନୁହଇ ନୁହଇ ବୋଲି ବଢ଼ାଇ ଦିଲେ କର ।୨୩୦।

ଅର୍କ ଦଇତ ଦେବ ଧଇଲେକ ଶିର

ଅଦୋଷେ କିମ୍ପେ ଦଇତ ତୁ ପରହାର କର ରେ ଅସୁର ।୨୩୧।

ଅର୍କଦତ୍ୟକୁ ବିରଞ୍ଚି ଧଇଲେ ଆକ୍ରେଷି

ମହାବଳବନ୍ତା ଦତ୍ୟ ସମରେ ନ ଘୁଞ୍ଚି ।୨୩୨

ଅର୍କ ଦଇତର ତୁଲେ ଦେବ କଲେକ ସାଂଗ୍ରାମ

ବଢ଼ିଲା ରଣରଙ୍ଗ ସାଂଗ୍ରାମ ଅବିଶ୍ରାମ ।୨୩୩।

ଚଉଠୀ ପଞ୍ଚମୀ ଷଷ୍ଠୀ ୟେହି ତିନିଦିନ

ମହାଘୋର ସମରେ ହାରିଲା ଯାତୁଧାନ ।୨୩୪।

ମକର ମାସ ଶୁକଳପକ୍ଷ ସପତମୀ ରାତି

ଅର୍କ ଦଇତକୁ ଦେବ ଧଇଲେ କୋପମୃତ୍ତି ।୨୩୫।

ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟେଣ ହୋଇଲେ ତେସନ

ଦତ୍ୟର ଭୁଜ ସେହୁ ଧରିଲେ ଆକ୍ରେଷିଣ ।୨୩୬।

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ତୀରେ ଥିଲେ ଯେ ଚନ୍ଦ୍ରଗିରି ପର୍ବତ

ତହିଂନେଇ କଚାଡ଼ିଲେ ଦେବ ଅର୍କ ଯେ ଦଇତ ।୨୩୭।

ସେ ଚନ୍ଦ୍ରଚୂଡ଼ ଗିରି ଅସୁର ପଡ଼ି ଚୂରଗଲା

ସେ ଅର୍କ ଦଇତର ଦେହ କିଛିହିଂ ନୋହିଲା ।୨୩୮।

ସୂର୍ଯ୍ୟାବ୍ରତେକ ଚକ୍ର ମାଇଲେ ଦେବ ତୋଳି

ଅର୍କଦତ୍ୟର ଦେହେ ପଡ଼ି ଚକ୍ର ହୋଇଲାକ ଧୂଳି ।୨୩୯।

କେଉଣସି ପ୍ରକାରେ ନାଶ ନୋହିଲା କଉଣୋପ

ମାଡ଼ିଣ ବସିଲେ ଦେବ ହୋଇ ବିଶ୍ଵରୂପ ।୨୪୦।

ଅର୍କ ଦଇତକୁ ମାଡ଼ି ବସିଲେ ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ

ବିଜୟେ ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟେଣ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ବାରାନିଧି କୂଳେ ।୨୪୧।

ଚଳିଗଲେ ବାରାନିଧି ଅଗ୍ନିକୋଣ ଆଡ଼େ

ଅର୍କ ଦଇତକୁ ମାଡ଼ି ବସିଲେ ମଉଦଧି ପଛିମ କଛାଡ଼େ ।୨୪୨।

ପୃଥିବୀର ଅଗ୍ନି କୋଣେ ବିଜୟେ ଜଗତ ଜ୍ୟୋତି

ତେଣୁ ସେ କୋଣାଅର୍କ ତାର୍ଥ ଜଗତେ ବିଖ୍ୟାତି ।୨୪୩।

ସେ କଣୟବିନ୍ଦୁ ରାଜାକୁ ଅର୍କ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ

ସାତଘଡ଼ି ପରିଯନ୍ତେ ତାହାର ରାଜ୍ୟେ କଣୟ ବରଷିଲେ ।୨୪୪।

ଶୁଣ ଆହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି ବଦୟନ୍ତି ମାରକଣ୍ତେ

ସେହି କୋଣାଅର୍କ ତୀର୍ଥ ପବିତ୍ର ଭ୍ରଥଖଣ୍ତେ ।୨୪୫।

ମଉଦଧିରେ ସ୍ରାନ କରି ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ତୀର୍ଥ ଦାହି

ବରଞ୍ଚି ନାରାୟଣଂକ ବଦନ ଯେବେ ଚାହିଂ ।୨୪୬।

ଜୟତୁ ଜୟତୁ କମଳ ଲୋଚନ ପୀତବାସ

କରୁଣାକର ନାଥ ପ୍ରସନ୍ନ ଆଦେଶ ।୨୪୭।

ଜୟତୁ ଦିନକର ନାଥ ଗଗନ ଚୂଡ଼ାମଣି

ଭଗତ ଜନମାନଂକୁ ସଦୟା ଦିନମଣି ।୨୪୮।

ଅର୍କ ବିଦାରଣ ନାଥ ଭଗତ ଉଦ୍ଧାରି

ସଦୟ ଉଦ୍ଧାରଣ ନାଥ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଅଧିକାରୀ ।୨୪୯।

ସଂଗ୍ୟାଂର ବଲ୍ଲଭ ତୁ ପ୍ରସନ୍ନ ସଦୟେ

ଯାବତ କାଳକୁ ନାଥ ତୁହି ସେ ବରଦାୟେ ।୨୫୦।

ତିମିର ବିଦାରଣେ ନାଥ ତୁ ପ୍ରସନ୍ନ ଅନାଦି

ଦ୍ରସନେ ସଂସାର ସାଗର ସଂସିଦ୍ଧି ।୨୫୧।

ନମୋ ନମୋ କମଳଲୋଚନ କରତାର

ପ୍ରଳୟ କାଳ ବଞ୍ଚାନ୍ତା ତୁହି ସେ ଭାସକର ।୨୫୨।

ସଜ୍ଜନ ତାରଣ ନାଥ ତୁ ଯୋଗେଶ୍ଵର ସ୍ଵାମୀ

ତବ ଚରଣ ପଂକଜ ନାଥ ମମ ପରିଣାମି ।୨୫୩।

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ ଦୀପନ ନାଥନମସ୍ତେ ନାରାୟଣ

ୟେ ଅଗତି ସଂସାରକୁ ନାଥ ତୁହି ସେ କାରଣ ।୨୫୪।

ତବ ପଦ୍ମପାଦେ ଭଗତି ଭାବେ ସେବି

କାଳ ବଞ୍ଚାଇଲା ନାଥ ସାରୋଳ ଦାସ କବି ।୨୫୫।

ଶୁଣ ହୋ ଯୋଗେଶ୍ଵର ବଦୟନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଆରାଧନା କଲେ ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟେଣ ଦେବତା ।୨୫୬।

ମକର ମାସ ମଧ୍ୟେ ମଉଦଧି ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା

ୟେଥେଂ ସ୍ରାହାନ କଲେ ଖଣ୍ତିବ ରୋଗବାଧା ।୨୫୭।

ବାବୁ ୟେ ତୀର୍ଥେ ସ୍ରାନକରି ଯେ ବୁଡ଼ାଇବ ମଥା

କାଳକର ଦୁଷୁକୃତ ଯେ ଖଣ୍ତିତ ସର୍ବଥା ।୨୫୮।

ମକର ମାସେ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ମଉଦଧି ମଧ୍ୟସ୍ତାନେ

ଯେବଣ ଜନ ୟେଥି ଯେ କରନ୍ତି ପିଣ୍ତଦାନେ ।୨୫୯।

ଦ୍ଵାଦଶ ପୁରୁଷ ଯେ ଯାଆନ୍ତି ଦେବଲୋକେ

ବଂଶେ ଅଗତି ଯେ ନ ଥାଇ ପିତୃ ଗଣଂକେ ।୨୬୦।

ଅନ୍ୟ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ସରି ନୋହେ ଦ୍ଵାଦଶ ପରିଯନ୍ତେ

ୟେଥେଂ ପିଣ୍ତ ଦିଲେ ଯେ ତରନ୍ତି ସମସ୍ତେ ।୨୬୧।

ବାବୁ ୟେଥେ ସ୍ରାହାନ କରି ଯେ ପୂଜନ୍ତି ବିରଞ୍ଚି

ଗଳୁତ କୁଷ୍ଠ ବ୍ୟାଧି ଥିଲେ ପକାଇ ସର୍ବ ପୋଛି ।୨୬୨-୮୪୯୪।

ବାବୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନନ୍ଦନ ଶାମ୍ଵ ଯେ କୁମର

ଦ୍ଵାରିକାର ରକ୍ଷା ପାଳକ ସେ ପଛିମ ଦ୍ଵାର ।୧।

ତୁଳମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ପଞ୍ଚମୀ ଗୁରୁବାର

ମୃଗଶିରା ନକ୍ଷତ୍ର ଯେ ଅଟଇ ସେ ଦିନର ।୨।

ବିଷ୍ଟି ନାମେ କରଣ ଯେ ଅତିଗଣ୍ତ ନାମେ ଯୋଗ

ତୁଳା ସକଂରାନ୍ତିକି ଯେ ପାଞ୍ଚଦିନ ଭୋଗ ।୩।

ସେ ଦିନ ନାରଦେ ବିଜେକଲେ ଦ୍ଵାରିକା

ଶାମ୍ଵ କୁମର ହୋଇଛି ପଛିମ ଦ୍ଵାର ରକ୍ଷା ।୪।

ନାରଦଂକୁ ଦେଖି ସେ ହୋଇଲେ ପରିଣାମି

ନାରଦେ ବୋଇଲେ କାହିଂ ଛନ୍ତି ତୋର ସ୍ଵାମୀ ।୫।

ବହନ ହୋଇ ଯାଇ ହରିଂକି ବାରତା କର ବାବୁ

କ୍ଷଣେହେଂ ରହି ନୁଆରଇ ଆମ୍ଭେ ବହନ ହୋଇ ଯିବୁ ।୬।

ଆକାଶର ବାରତା ବାବୁ ବଡ଼ାଇ ସମ୍ପାଦି

ଦେବତାଂକ କାର୍ଯୟେ ମୋତେ ପେଷିଲେ ଜମ୍ଭୋଭେଦୀ ।୭।

ଦ୍ଵାର ଛାଡ଼ ମୁଁ ଯିବଇଂ ଭିତତକୁ

ନୋହିଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଂକୁ ଘେନିଆସ ମୋହୋର ଛାମୁକୁ ।୮।

ଶାମ୍ଵ କୁମର ବୋଲେ ଶୁଣ ତପୋବନ୍ତେ

ଭିତରକୁ ଯିବାକୁ ତ ମନାଅଛି ମୋତେ ।୯।

ଆଗ୍ୟାଂ ମେଣ୍ଟିଣ ମୁଂ କିପରି ଯିବଇଂ ପିତା ପାଶ

ତାହା ଶୁଣି କୋପେ ଯେ କମ୍ଫନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଶିଷ ।୧୦।

ଯଦ୍ୟପି ୟେ କଥା ନ କରିବୁଟି କୁମର

ନିଚୟେ ଦ୍ଵାରିକା ଆଜ ମୁଂ ଦହିବି ତୁମ୍ଭର ।୧୧।

କୁମର ବୋଇଲା ମୁନି ହେ କୋପ ଶାନ୍ତିକର

ୟେତେ ବୋଲି କୁମର ଯେ ପଶିଲା ଅନ୍ତେଶ୍ଵର ପୁର ।୧୨।

ଦ୍ଵାରେଣ ନାରଦ ମୁନିକଇଂ ଗଲା ଯେ ରୁହାଇ

ଅନ୍ତେଶ୍ଵର ପୁରେ କୁମର ପଶିଲା ବେଗେ ଯାଇଂ ।୧୩।

ବିଜୟେ ଜଗନ୍ନାଥେ ଜମ୍ଵୋବତୀ ପୁରେ

ପ୍ରିୟବତୀ ମେଳେ ସେ କ୍ରୀଡ଼ାରଙ୍ଗ କୁତୂହୋଳେ ।୧୪।

ଶାମ୍ଵ କୁମର ଭେଟିଲା ପିତାମାତାଂକ ରତିରଙ୍ଗ ବେଳେ

ଜମ୍ଵୁବତୀ ବିଜେ ଜଗନ୍ନାଥଂକର କୋଳେ ।୧୫।

ଶାମ୍ଵ କୁମରକୁ ସେ ପ୍ରତକ୍ଷେ ଦେବୀ ଦେଖି

ଲାଜେଣ ମାହେଶ୍ଵରୀ ଗଲେ ଶୃଙ୍ଗାର ଉପେଖି ।୧୬।

ଆତ୍ମା ବଇକୁଲ୍ୟ ହୋଇଲା ସ୍ଵାମୀର ରସ ଭଗ୍ନକରି

ରାଗେଣ ଶାପ ଯେ ବିହିଲେ ଦେବହରି ।୧୭।

ଆରେ ଆରେ ଶାମ୍ଵ କୁମର କଲୁ ତୁ ମନ୍ଦବୁଦ୍ଧି

ଶରୀରେ ହୋଉ ତୋର ଗଳୁତ କୁଷ୍ଠ ବ୍ୟାଧି ।୧୮।

ନାରାୟଣଂକର ଶାପ ସେ ପ୍ରତକ୍ଷେ ମହାଗୁରୁ

ସେ ଦେବଂକର ଶାପ କେ ଅନ୍ୟଥା କରିପାରୁ ।୧୯।

ବାହାର ରୂପ ତାର ଭିତରକୁ ଗଲା

ଭିତର ରୂପ ହାଦେ ବାହାର ହୋଇଲା ।୨୦।

ଲିଙ୍ଗଭଗ୍ନ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ହାଦେ ସରି ଦୋଷ

ଶୃଙ୍ଗାର ଭଗ୍ନ ଦୋଷ ତହିଂକି ପ୍ରକାଶ ।୨୧।

ଶାମ୍ଵକୁମର ବୋଇଲା ଦେବ ନୁହଇଂ ମୁଂ ଦୋଷୀ

ଦ୍ଵାରେଣ ବିଜେ କଲେ ନାରଦ ମହଋଷି ।୨୨।

ଆକାଶର ବାରତା ବୋଲି ବଡ଼ କଟାଳିଲେ ମୋତେ

ମୁନିଂକର କୋପେ ଦେବ ମୁହିଂ କହି ଅଇଲଇଂ ତୋତେ ।୨୩।

ବୋଇଲେ ହରି ଆଗେ ଯାଇ କୁହସି ବହନ

ନୋହିଲେ ମୋହୋର କୋପେ ପୁର ହୋଇବ ଦହନ ।୨୪।

ସ୍ଵାମୀ ବହନେ ବିଜେ କରିବା ନାରଦଂକ ତହିଂ

କଳହପ୍ରିୟ ମୁନି ନ ପୁଣ ପୁର ଦହି ।୨୫।

ବାବୁ ତୋତେ ନାଶକଲି ରେ କଳହପ୍ରିୟ ବୋଲେ

ନାରଦଂକ ତହିଂକି ଯେ ନାରାୟଣ ବିଜେକଲେ ।୨୬।

ନାରଦେ ଦେଖିଲେ ଶାମ୍ଵ କୁମରକୁ

ୟେହେନେକ ଅବସ୍ତା ବାବୁରେ କେହୁ କଲା ତୁକୁ ।୨୭।

ନାରାୟେଣ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ କଲ ଯେବଣ କୃତ୍ୟ

ତୁମ୍ଭରେ ନାଶ ଗଲା ମୋର ଅନଙ୍ଗ ସମାନେ ପୁତ୍ର ।୨୮।

ମୁନି ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ତ ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ଗ୍ୟାଂତା

ଉତୁରି ନୁଆରିଲ ୟେ ମୋର କଷଣ ବାରତା ।୨୯।

ମାନୁଷ୍ୟର କୋଳେ ଯେ ହୋଇଲୁ ଉତପତ୍ତି

ବଞ୍ଚିତ ନ ଗଲା ତୋତେ ମୃତଲୋକର ପ୍ରକୃତି ।୩୦।

ଶାମ୍ଵ କୁମରୁ ଦେଖି ମୁନି ହୋଇଲେ ବିକଳ

ମହାଗୁରୁ ଶାପ୍ୟ ତୋତେ ନୋହିଲା ନିଷ୍ଫଳ ।୩୧।

ତୁ ୟେବେ ଶାମ୍ଵକୁମର ଚଳ ୟେହିକ୍ଷଣ

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ଅର୍କତୀର୍ଥେ ବିଜୟେ ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟେଣ ।୩୨।

ପୃଥିବୀର କୋଣେ ଅର୍କଦଇତକୁ କରିଣ ନାଶପାନ

ଶ୍ରୀ ମାରତଣ୍ତ ଦେବତା ବୋଲି ତାର ନାମ ।୩୩।

ସାତକୋଟି ତୀର୍ଥ ଯେ ବିଜୟେ ତହିଂ ସବୁ

ସେ କୋଣାଅର୍କ ତୀର୍ଥେ ଯାଇ ବିରଞ୍ଚି ସେବିବୁ ।୩୪।

ଆହାର ମଇଥୁନ ନିନ୍ଦ୍ରା ତାର ନାହିଂ କିଛି

ପବନ ଆହାରେ ସେ କୁମୁଦ ନାଡ଼ ଭକ୍ଷି ।୩୬।

ମନ ବଚନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟେ ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣିକୁ ସେବା

ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷେ ସେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ଆଦିଦେବା ।୩୭।

ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣଂକର ବଚନେଣ କରି

ମହାଗୁରୁ ଶାପ ଗଳୁତ କୋଷ୍ଠ ହୋଇଲାକ ପାରି ।୩୮।

ନିକଳଂକ ହୋଇଲା ସେ ମହା କୋଷ୍ଠବ୍ୟାଧି

ମହା କ୍ଲେଶରୁ ଶାମ୍ଵ ହୋଇଲା ସଂସିଦ୍ଧି ।୩୯।

ନିଷ୍କଳଂକ ହୋଇଲା ସେ ବାସୁଦେବଂକ ତନୟେ

ୟେ ତୀର୍ଥର ମହିମାଂ ଶୁଣସି ଧର୍ମରାୟେ ।୪୦।

ଆହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠିର ତୁ ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ କର ସେବା

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଅନ୍ତୁ ତୋତେ ବିରଞ୍ଚି ନାଥ ଦେବା ।୪୧।

ପ୍ରସନ୍ନ ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟେଣ ଦୟାର ସାଗର

ଅନେକ ଜନ୍ମାନ୍ତର ଦୁଷକୃତ ଯାଉ ପାର ।୪୨।

ସେ ତୀର୍ଥ ପାଣ୍ତବେ ରହିଲେ ପଞ୍ଚୁରାତ୍ର

ତହୁଂ ବିଜେ କରିଗଲେ ଦେବ ଧର୍ମସୁତ ।୪୩।

ରାମଚଣ୍ତୀ ଦ୍ରଶନ କଲେ ରାମତୀର୍ଥେ

ଅଠାଇଶି ସହସ୍ର ଋଷି ଅଛନ୍ତି ସଂଗତେ ।୪୪।

ମାରକଣ୍ତ ବୋଇଲେ ବାବୁ ୟେ ସେ ରାମଚଣ୍ତୀ

ଦକ୍ଷିଣ କୋଶଳେ ୟେ ଗୁପତ ତୀର୍ଥଖଣ୍ତି ।୪୫।

ବାବୁ ସୀତୟା ହରଣ ଯହୁଂ କଲାକ ରାବଣ

ମାଲ୍ୟବନ୍ତ ପର୍ବତୁଂ ଶ୍ରୀରାମଂକୁ ଆଣିଲା ବୀର ହନୁମାନ ।୪୬।

ମକର ମାସ ପ୍ରଥମ ପକ୍ଷ ପ୍ରତିପଦାର ଦିନ

ଅଶ୍ଲେଷା ନକ୍ଷତ୍ର ସେ ଦିନ ଭୃଗୁବାର ବିଦ୍ୟମାନ ।୪୭।

ଶ୍ରୀ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଯେ ବିଜୟେ କଲେ ୟେଥେ

ଶୁଭଖମ୍ଵ ପୋତିଲେ ଲଂକାକୁ ସେତୁବନ୍ଧ ବାନ୍ଧିବା ନିମନ୍ତେ ।୪୮।

ୟେଠାରେ ଶରଣ ଆସି ପଶିଲା ବିଭୀଷଣ

ବୋଇଲା ଭୋ ସ୍ଵାମୀ ୟେଥି ଶୁଭଦେବାର ହୋଇଲା ଅକାରଣ ।୪୯।

ଉତ୍ତର ଭାଗରେ ଦେବ ଲଂକା ସିଂଘଦ୍ଵାର

ପୂର୍ବ କତିକି ପ୍ରକୁତି ଶଂକା ଭୂମି ନିରାଧାର ।୫୦।

ୟେହି ସଳଖେ ବନ୍ଧ ପାଡ଼ିଲେ ଦେବସ୍ଵାମୀ

ବନ୍ଧ ଲାଗିବ ଯାଇଂ ମରଡ଼ା ଶାଲ ଭୂମି ।୫୧।

ବିଭୀଷଣର ବଚନେ ବିସ୍ମୟେ ରଘୁପତି

ତହୁଂ ଚଳିଗଲେ ଦେବ ଦକ୍ଷିଣ ମୂରତି ।୫୨।

ଯେବଣ ଶିଳାଖମ୍ଵଗୋଟି ପୋତିଲେ ଶ୍ରୀରାମ

ଜ୍ୟୋତି ବୀଜମନ୍ତ୍ରେ ପୂଜିଲେ ଶ୍ରୀରାମ ଚଣ୍ତୀ ନାମ ।୫୩।

ବାବୁ ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ର ଦ୍ରଶନେ ଯେତେକ ଫଳଶ୍ରୁତି

ଇହଲୋକେ ପରଲୋକେ ପାଇ ସଦଗତି ।୫୪।

ୟେ ମଉଦଧିରେ ସ୍ରାହାନକରି ପିଣ୍ତ ଦିଲେ ରଘୁନାଥେ

ୟେ ରାମକୁଣ୍ତେ ମୁକତିଟି ହୋଇଲେ ରାଜା ଦଶରଥେ ।୫୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ସ୍ରାହାନ କଲେ ମଉଦଧି

ଶ୍ରୀରାମକୁଣ୍ତେ ସ୍ରାହାନ କରି ରାମଚଣ୍ତୀ ତୋଷିଲେ ଯେସେନେକେ ବିଧି ।୫୬।

ଶ୍ରୀମତ୍ତ ମାତଙ୍ଗୀ ସୁପ୍ରସନ୍ନ ପରମ ବ୍ରହ୍ମରୂପୀ

ଦ୍ରଶନେ ପ୍ରସନ୍ନ ଦେବୀ ତାରନ୍ତି ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ।୫୭।

ଶୁଣ ହୋ ଚଇତନ ତହୁଂ ବିଜେକଲେ ଧର୍ମସୁତେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇଂ ଯମନିକ ତୀର୍ଥେ ।୫୮।

ମାର୍କଣ୍ତେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ମଉଦଧିରେ ସ୍ରାହାନ କର

ମୁକତି ମହାଲିଙ୍ଗ ୟେ ଅଟନ୍ତି ଯମେଶ୍ଵର ।୫୯।

ଶୁଣ ହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବଦୟନ୍ତି ମାରକଣ୍ତେ

ମହାତୀର୍ଥ ୟେଟି ମଧ୍ୟମହୀ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତେ ।୬୦।

ବାବୁ ବ୍ରହ୍ମାଂକର ପୁତ୍ର ଯେ ଯମନିକ ମହଋଷି

ଅନେକ ସ୍ନେହ ତାଂକୁ କରନ୍ତି ବେଦାଭ୍ୟାସୀ ।୬୧।

ବ୍ରହ୍ମାକଂର ବାହାନ ସୂଚିମୁଖ ଧୃତିରାଷ୍ଟି

ସେ ଯମନିକ ମହଋଷି ଆରୋହିଲେ ତାର ପିଠି ।୬୨।

ଶରଧାରେ ଭ୍ରମିଲେ ଯେ ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ

ପାତାଳ ସୁତଳ ସହିତେ ଯେ ମହୀ ନବଖଣ୍ତ ।୬୩।

ନବଦ୍ଵୀପ ସପତ ସାଗର ଆଦିକରି

କୁତୂହୋଳେ ଭ୍ରମଇ ସେ ବାଳଖିଳା ତପଚାରୀ ।୬୪।

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ବିଜେ କରିବେ ଅମର ସଭାକୁ

ଚଉକତି ଲୋଡ଼ନ୍ତି ସେ ବାହାନ ହଂସକୁ ।୬୫।

କରଯୋଡ଼ି ନାରଦେ ଯେ ଜଣାଇଲେ ଉତ୍ତର

ସ୍ଵାମୀ ଯମନିକ ଆରୋହିଲେ ମରୁଳ ପିଠିର ।୬୬।

ବଇଶମ୍ପାୟନ ବୋଇଲେ ମୁଂ ସନ୍ଧ୍ୟା କରିବାର ବେଳେ

ମରୁଳ ଚଢ଼ି ଯମନିକ ପଶୁଥିଲେ ପାତାଳେ ।୬୭।

ଶୁଣିଣ କୋପିତ ଯେ ହୋଇଲେ ବିଧାତା

ରାଗେଣ ଶାପଦିଲେ ହୋଇ କୋପ ଅପ୍ରମିତା ।୬୮।

କୋପେଣ ଶାପ ଯେ ଦିଲେକ ବେଦବ୍ୟାସ

ତୁରେ ଯମନିକା ମୋର ଛାମୁକୁ ନୁଆସ ।୬୯।

ଯେବଣଠାରେ ଅଛୁରେ ସେହିଠାରେ ପଡ଼

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଥାଅ ତୁହି ସେହି ଭୁବନର ।୭୦।

ପିତା ଶାପ ଦେଉଅଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ

ଯମନିକ ରହିଅଛନ୍ତି ବାରାନିଧି ଉତ୍ତରକୂଳେ ।୭୧।

ପିତାର କୋପେ ସେ ଯେ ନିଚଳ ହୋଇଲା

ସେହିଠାରେ ମହାଶମ୍ଭୁ ହୋଇଣ ରହିଲା ।୭୨।

ବ୍ରହ୍ମାର ନନ୍ଦନ ୟେ ଯେ ଶ୍ରୀଲିଙ୍ଗ ଯମେଶ୍ଵର

ମହାଲିଙ୍ଗ ହୋଇ ବିଜେକଲାଟି ଯମନିକ ତୀର୍ଥର ।୭୩।

ଅନ୍ତରେ ରୁହାଇଲେ ନୀଳସୁନ୍ଦର ନାମେ ଗିରି

ନୀଳ କଳ୍ପବଟ ୟେ ବସଇ ଯୁଗଚାରି ।୭୪।

ମାରକଣ୍ତେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣ ତୁ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ନାରାୟେଣ ଅବତାର ହୋଇଛନ୍ତି ନବସୃଷ୍ଟି ।୭୫।

ଭାରା ନିର୍ଣ୍ଣେକରି ନାଶିବେ ସେ ଆପଣାର ବଂଶ

ସମସ୍ତ ନାଶକରି ଆପଣେ ହୋଇବେ ବିରସ ।୭୬।

କୁଞ୍ଜବନ କାଳନ୍ଦୀ ଲତାତଳେ ଦେବହରି

ମାଧବୀ ଲତାରେ ଥିବେ ଦୋଳିରେ ବିଜେକରି ।୭୭।

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗେ ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ରେ ବାଳିକି ବଧକଲେ

ଋକ୍ଷ ହରିବଳ ଘେନି ବାରାନିଧିକି ବାନ୍ଧିଲେ ।୭୮।

ଲଂକାଗଡ଼ ରାବଣକୁ ଦିଲେ ଶ୍ରୀମୁଖ ଲେଖନ ଗୋଟିଏ

ଶ୍ରୀମୁଖ ଘେନି ଲଂକାକୁ ଗଲା ବାଳିର ତନୟେ ।୭୯।

ଲକାଂଗଡ଼େ ଯାଇଂ ବହୁତ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ କଲା

ସିଘଂନ୍ତ ଭାଙ୍ଗିକରି କପାଟ ଚୂରକଲା ।୮୦।

କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣକଇଂ ଶୁଆଇଲା ଉତ୍ତର ଶିରକରି

ଅନ୍ତେଶ୍ଵରେ ମିଳି ଯହିଂ ଅଛନ୍ତି ଅସୁରୀ ।୮୧।

ମନ୍ଦୋଦରୀ କେଶ ଧରି ନେଲାକ ସଭାରେ

ଲଂକଦେବୀ ଅପମାନ କଲା ମହାବୀରେ ।୮୨।

ରାବଣର ମଥାରୁ ସେ ଭାଞ୍ଜି ଆଣିଲା ମୁକୁଟ

ଜଗତୀର ଚାଳ ଘେନି ଅଇଲା ବାଳିଚାଟ ।୮୩।

ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ରଂକର ଛାମୁରେ ମୁକୁଟ ଚାଳ ନେଇ ଥୋଇ

ଅଙ୍ଗଦ ଶୁତିଲା ଯେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇ ।୮୪।

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଇଲେ ବର ମାଗ କପିରାଜ

ଅଙ୍ଗଦ ବୋଇଲା ସ୍ଵାମୀ ପର ମନ ଜାଣୁ ଦେବରାଜ ।୮୫।

କିସ ବର ମାଗିବି ମୁଂ ଜାଣି ଅନୁଗ୍ରହ କର

ଯେହ୍ନେ କାର୍ଯ୍ୟ ମୋର ହୋଅଇ ହୃଦୟର ।୮୬।

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ସୁଗ୍ରୀବ ଜାମ୍ଵବ

ଅଙ୍ଗଦ ଯେ ଆମ୍ଭଂକୁ ମାଗିଲା ପ୍ରସ୍ତାବ ।୮୭।

କେ କେ ଜାଣି ପାରିଲଟି ୟେହାର ଯେ ମନ

ଜାମ୍ଵବ ବୋଇଲା ସ୍ଵାମୀ ତୁମ୍ଭେ ସେ ସର୍ବ ଜାଣ ।୮୮।

ଗର୍ଭର କଥାମାନ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଦୃଶ୍ୟ କାହିଂ

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ ଚିନ୍ତାମଣି ନାଥ ତୋ ତହିଂ ଆନ ନାହିଂ ।୮୯।

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ବଧିଲୁ ବାଳିକି

ଅଙ୍ଗଦର ପିତ୍ରୁ ଶତ୍ରୁ ହୋଇଲୁ ନାହିଂକି ।୯୦।

ମନେ ମନେ ଅଙ୍ଗଦ ଯେ ମାଗଇ ବାକ୍ୟ ସିଦ୍ଧ

ବୋଇଲା ମୋହୋର ହାଥେ ସ୍ଵାମୀ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭେ ବଧ ।୯୧।

ଶୁଣିଣ ହନୁମନ୍ତ ଯେ ମହା କୋପକରି

ବୋଇଲା ଅଙ୍ଗଦ ରେ ମୁଣ୍ତ ତୋର ପକାଇବି ମୋଡ଼ି ।୯୨।

ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ରେ ବୋଇଲେ କୋପ ଛାଡ଼ ହନୁ

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ହାଥେ ଛାଡ଼ିବୁ ଆମ୍ଭେ ତନୁ ।୯୩।

ଆହୋ ଅଙ୍ଗଦ ବାଞ୍ଚ୍ଥା ସିଦ୍ଧ ଆମ୍ଭେ କରିବୁ ତୋହୋର

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗେ ତୁହି ଆମ୍ଭନ୍ତ ନାଶକର ।୯୪।

ୟେ ଆମ୍ଭର ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଟଇ ଯଥାର୍ଥ

ଦ୍ଵାପରେ ଶରୀର ବିସର୍ଜିବୁ ତୋହୋର ଯେ ହାଥ ।୯୫।

ଶୁଣ ହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଯେ ବଦୟନ୍ତି ମାରକଣ୍ତେ

ସେ ଅଙ୍ଗତ ଜାରା ନାମେ ଶବର ଯେ ହୋଇଛିଟି ମଧ୍ୟସ୍ଵର୍ଗେ ।୯୬।

ସେ ଜାରା ଶବର ଯେ ଆସିବ ମୃଗୟା

ମୃଗ ଲୋଡ଼ନ୍ତେ ଦେଖିବ ସେ କେଶବର ପାଦଛାୟା ।୯୭।

ନାରାଜେକ ବିନ୍ଧିବ ସେ ଯୁଗ ହତକାଳେ

ସେ ନାରାଜ ପଡ଼ିବ ଯାଇଂ କେଶବର ପାଦ ତଳେ ।୯୮।

ଗତଦୋଷେ ସେହୁ ଛାଡ଼ିବେ ନିଜ ପ୍ରାଣ

ଆଗ୍ୟାଂ ଦେବେ ହରି ଶବର ରେ ଅର୍ଜୁନେ ରାଇଆଣ

କରାତ ଦେଖିବ ସେ ବାସୁଦେବର ଚରଣ ।୯୯।

ଚରଣ ଦେଖି କିରାତ କରିବ ବହୁ ତୁସ୍ତି

ଅର୍ଜୁନକଇଂ ଧାଇଂଯାଇଂ ଆଣିବ ତଡ଼ତି ।୧୦୦।

ଦେଖିବ ଜଗନ୍ନାଥେ ହୋଇଅଛନ୍ତି ମୃତୁଗତ

କଣ୍ଠ ତଟେ ପ୍ରାଣ ରହିଛି କିଞ୍ଚିତ ।୧୦୧।

ଅର୍ଜୁନର ହାଥ ଧରି ଛାଡ଼ିବେ ପଞ୍ଚୁପ୍ରାଣ

ପିଣ୍ତ ଦହନ କରିବ ଅର୍ଜୁନ ଯମୁନା କୂଳେଣ ।୧୦୨।

ଆକାଶର ବାଣୀ ଯେ ପଢ଼ିବ ବୀର ଅର୍ଜୁନକୁ

କିମ୍ଫା ଦହନକରୁ ପାଥ ଜଗନ୍ନାଥର ପିଣ୍ତକୁ ।୧୦୩।

ୟେହି କଳେବର ଥାଉ ସମୁଦ୍ରେ ମେଲ ଦେବରାଜା

ନୀଳସୁନ୍ଦର ପର୍ବତେ କଳିଯୁଗେ ଘେନିମେ ୟେ ପୂଜା ।୧୦୪।

ଦେବଂକର ଆଗ୍ୟାଂ ଯେ ଘେନିବ କିରାଟୀ

କ୍ଷୀରୋଦ୍ରେ ମେଲିବ ନେଇ ଜଗନ୍ନାଥଂକ ପିଣ୍ତଗୋଟି ।୧୦୫।

ସେ ପିଣ୍ତ ଲାଗିବ ଆସି ବାରାନିଧିର ଉତ୍ତର କୂଳେ

ସେ ଜାରା ଶବର ପୂଜା କରବଟି ସର୍ବକାଳେ ।୧୦୬।

ଜଗନ୍ନାଥ ରୂପେ ହରି ତହିଂ ବିଜେକରି

ବଳରାମହିଂ ବଉଧ ରୂପେ ଅବତରି ।୧୦୭।

ଗତ ଦୋଷ ଉପେକ୍ଷା କରିବେ ଦେବହରି

ବ୍ରହ୍ମା ସଙ୍ଗତେ ବସିବେ ସୋହୋଦ୍ରା ରୂପ ଧରି ।୧୦୮।

କଳି ଯୁଗ ଚାରିଲକ୍ଷ ବତିଶ ସହସ୍ର ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ

ବଉଧ ରୂପେ ପୂଜା ପାଇବେ ନୀଳସୁନ୍ଦର ପର୍ବତେ ।୧୦୯।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ପ୍ରଶଂସନ୍ତି ନୀଳସୁନ୍ଦର ପର୍ବତକୁ

ୟେ ଶଇଳ ମେଳ ଛାଡ଼ି କିମ୍ପେ ଅଇଲ ୟେଥକୁ ।୧୧୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ପର୍ବତକୁ କଲେ ବହୁତ ପୂଜା

ତୁହି ସେ ଗିରିବର ନାରାୟଣ ରୂପେ ପୂଜା ।୧୧୧।

ପର୍ବତଂକ ସଙ୍ଗ ତୁ ଛାଡ଼ିଲୁ କିମ୍ପାଇଂ

ୟେକାନ୍ତେ ରହିଲୁ ତୁ ନିରାଶ ଭାବ ହୋଇ ।୧୧୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ବଚନେ ସେ ବୋଲଇ ଶଇଳ

ହେମବନ୍ତ ବିବାଦେ ପକ୍ଷ ଛେଦିଲେ ଆଖଣ୍ତଳ ।୧୧୩।

ସହସ୍ର ପର୍ବତଂକର ପକ୍ଷମାନନ୍ତ ଛେଦନ୍ତେ

ଅଷ୍ଟପର୍ବତ ଆମ୍ଭେ ପଳାଇ ଲୁଚିଲୁ ଗୁପତେ ।୧୧୪।

ନୀଳଗିରି ସୁନ୍ଦରଗିରି ଅଟୁ ଆମ୍ଭେ ବେନି

ସୋଦର ବୋଲି ଗରୁଡ଼ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଅଇଲାକ ଘେନି ।୧୧୫।

ନୀଳଗିରି ପର୍ବତ ଯେ ପାତାଳେ ଗୋପ୍ୟଗଲା

ନାରାୟେଣ ପ୍ରସନ୍ନେ ମୋର ନାମ ଚିନ୍‌ହ ରହିଲା ।୧୧୬।

ସତ୍ୟଯୁଗେ ମୁହିଂ ସତର ଲକ୍ଷ ଯୋଜନ

ତ୍ରେତୟାରେ ତେରଲକ୍ଷ ଯୋଜନା ଆୟତନ ।୧୧୭।

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗେ ଦ୍ଵାଦଶ ଲକ୍ଷ ଯୋଜନ ମୋର ସ୍ଥଳୀ

ମମ ତେଜ ଅଭ୍ୟନ୍ତରେ ଗମଇ ଅଂଶୁମାଳୀ ।୧୧୮।

ମୁହିଂ ଯେବେ ନିଜ କାୟା ବିକାଶିଲି ରୂପ

ମମ ତେଜ ଲାଗିଣ ଯେ ଆଦିତ୍ୟ ହୋଇଲେକ ଗୋପ୍ୟ ।୧୧୯।

ସେ ନିମନ୍ତେ ତୁସ୍ତି ମୋତେ କଲାକ ବିରଞ୍ଚି

ମୁହିଂ ଦିନକର ନାଥ ଶୂନ୍ୟେ ଯାଉଅଛି ।୧୨୦।

ତୋହୋର ଶିରାଗ୍ରତେ ହାବୋଡ଼ନ୍ତେ ମୋହୋର ହୟେ

ରଥଚକ ଭାଜିଣ ହୋଇଲା ଗୁଣ୍ତାମୟେ ।୧୨୧।

ଶତେ ଚକ ନିର୍ବାଣ ମୋହୋର ରଥେ ଆଦି

ଅନେଶତ ରଥଚକ ଭାଜିଲା ତୋହୋର ଶିଖରେ ଲାଗି ।୧୨୨।

ୟେକାଚକ ମାତ୍ର ରହିଲା ମୋର ରଥ

ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗ ପଛ ତେଜି ମୁଁ ଗମିଲି ଉତ୍ତର ଦିଗ ପଛ ।୧୨୩।

ମୁହିଂ ତୋହୋର ଭୟେ ଉପେକ୍ଷିଲି ଦକ୍ଷିଣ ପଛ ଭୂମି

ତୋହୋର ଗୋପ୍ୟଗଲେ ଯେ ପାରଇ ମୁହିଂ ଗମି ।୧୨୪।

ତୁ ୟେବେ ଗିରିବର ଗୋପ୍ୟକର ନିଜ କାୟେ

ଯୁଗ ଯୁଗାନ୍ତରେ ତୁ ହୋଇବୁ କ୍ଷୀଣମୟେ ।୧୨୫।

ସତ୍ୟଯୁଗେ ମୁହିଂ କାଞ୍ଚନ ସ୍ଵରୂପ

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗେ ମୁହିଂ ମର୍କତ ମଣି ରୂପ ।୧୨୬।

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗେ ମୁହିଂ ନୀଳରତ୍ନ କାୟେ

ତେଣୁକରି ନୀଳଗିରି ମୋତେ ବୋଲନ୍ତି ସଭିୟେଂ ।୧୨୭।

କଳିକାଳ ଯୁଗରେ ୟେହୁ ଯିବ ଗୋପ୍ୟ

ନାରାୟେଣ ପାଦୁକା ହୋଇବି ମୁଂ ବାଲୁଂକା ସ୍ଵରୂପ ।୧୨୮।

ଶୁଣ ହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବଦୟନ୍ତି ନୀଳଗିରି

ମମ ଦ୍ରଶନେ ଯେ ଅଶ୍ଵମେଧ ଯାଗ ସରି ।୧୨୯।

ସତ୍ୟଯୁଗେ ମୁହିଂ ଅଟେ ଖଗେବର ମୃତ୍ତି

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗେ ବିରାଳଚନ୍ଦ୍ର ନାମେଣ ସମ୍ପାତି ।୧୩୦।

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗେ ମୁହିଂ ଚଉଧର୍ମ ଗଜ

ମୁହିଂ ସେ ବହି ପାରଇ ନାରାୟେଣଂକ ତେଜ ।୧୩୧।

କଳିଯୁଗେ କେଶବ ହୋଇବେ ବଉଧ ପ୍ରତିମା

ମୁହିଂ ହୋଇବି ନୀଳସୁନ୍ଦର ମହତମା ।୧୩୨।

ଆହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି ମୁହିଂ ସେ ନାରାୟଣଂକୁ ବହନ୍ତା

ମୋ ବିତ୍ରକେ ଆନ ନାହିଂ ନା ସହନ୍ତା ।୧୩୩।

ପଞ୍ଚଇ ଭଗ୍ନୀ ୟେଥି ବହଇ ଧବଳାଙ୍ଗୀ

କୁଣ୍ତ ଗଣ୍ତ ଭେଦି ୟେହି ସେ ମୋତେ ସାଙ୍ଗୀ ।୧୩୪।